Η παραπάνω καταστατική αλλαγή που προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η οποία, όπως αναμενόταν, έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από τους γνωστούς θιασώτες των «μεταρρυθμίσεων», έχει στόχο την αποκομματικοποίηση του κράτους και τον περιορισμό της διαπλοκής, σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση. Μια από τις ρήτρες του νέου κανονισμού του ΤΧΣ για τις διοικήσεις των τραπεζών, όπως απαίτησαν οι «θεσμοί», είναι η τετραετής αποχή από πολιτική θέση. Ο διακηρυγμένος στόχος και σε αυτή την περίπτωση είναι ο ίδιος.
Το σχήμα που υποβαστάζει τις δύο παραπάνω επιλογές είναι η μόνιμη επωδός των τελευταίων δεκαετιών των «εκσυγχρονιστών» και των «μεταρρυθμιστών»: Η πολιτική είναι επιζήμια, οι αγορές ξέρουν. Τι κι αν οι αγορές δεν ήταν σε θέση να προβλέψουν την κρίση του 2008, την οποία οι ίδιες προκάλεσαν; Οι αγορές ξέρουν, οι αγορές πρέπει και να λαμβάνουν τις αποφάσεις. Όπως άλλωστε σημειώνουν συχνά τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία. Τι κι αν οι αγορές ευθύνονται, μεταξύ άλλων, για το κρέας με DNA αλόγου, το γάλα με μελαμίνη, τις ζωοτροφές με διοξίνη ή το ηλιέλαιο με ορυκτέλαιο, για να αναφερθούμε μόνο στον τομέα της διατροφής και σε περαστικά που συνέβησαν μόνο κατά την τελευταία εικοσαετία.
Οι αγορές, λοιπόν, ξέρουν. Και, εφόσον οι αγορές λαμβάνουν τις αποφάσεις στο οικονομικό πεδίο, το εύρος της δικαιοδοσίας τους πρέπει να διευρυνθεί. Θεσμοί όπως εκλογές, διαβούλευση και λοιπά κατάλοιπα της Μεταπολίτευσης συνιστούν εμπόδια για τις αγορές και την ανάπτυξη, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν. Το νήμα που συνδέει το ΤΧΣ με το καταστατικό του Κ. Μητσοτάκη είναι ο τεχνοκρατισμός. Με άλλα λόγια, αφού τα κόμματα είναι εξ ορισμού, σύμφωνα με τους «μεταρρυθμιστές», πυλώνες διαφθοράς και διαπλοκής, απαιτείται ο ταχύτατος περιορισμός του εύρους των δραστηριοτήτων τους.
Το ότι το σχήμα αυτό οδηγεί στη σταδιακή περιθωριοποίηση της πολιτικής δραστηριότητας και εν τέλει της ίδιας της δημοκρατίας έχει ελάχιστη σημασία επί του προκειμένου, καθώς ο στόχος είναι ακριβώς αυτός. Η πρόσφατη εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας από τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο. Μόνο οι τεχνοκράτες έχουν την ικανότητα να παίρνουν «δύσκολες» και «τολμηρές» αποφάσεις για το καλό της οικονομίας. Και η ικανότητά τους αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι εκλεγμένοι, συνεπώς δεν οφείλουν να λογοδοτήσουν σε κάποιον, παρά μόνο στις... αγορές.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη να διαλύσει την ΟΝΝΕΔ, απόφαση η οποία επίσης χαιρετίστηκε από το «μεταρρυθμιστικό» λόμπι ως «σύγκρουση με τον παλαιοκομματισμό». Οι τολμηρές και δύσκολες αποφάσεις έχουν ανάγκη από τολμηρούς και αποφασιστικούς ηγέτες που δεν διστάζουν να τα βάλουν με τα «οργανωμένα μικροσυμφέροντα» των «βαρόνων» της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στο μείζον διακύβευμα, που είναι βεβαίως η ολοκληρωτική επικράτηση των συμφερόντων των αγορών.
Το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέρχεται και αυτός από μια βαρωνία της Νέας Δημοκρατίας συνιστά, προφανώς, λεπτομέρεια. Και μια λεπτομέρεια δεν είναι ικανή να χαλάσει μια ωραία ιστορία.
