Να ’ναι καλά οι τηλεπληροφορητές μας, για το ειδύλλιο του Ολάντ, αλλά και για τα μπούγκα μπούγκα πάρτι του Μπερλουσκόνι, τις φιλαθλητικές ερωτοδουλειές του Πούτιν και το δράμα των Ομπάμα· είμαστε πολύ καλύτερα ενημερωμένοι απ’ ό,τι για την Ουκρανία ή τη Συρία. Αξιολογήσεις είναι αυτές. Και κουσούρια. Που δεν είναι μόνο ελληνικά. Κι αφού ακόμα και οι μισές αθλητικές ειδήσεις έχουν πια να κάνουν όχι με τους παίκτες αλλά με τις φιλενάδες τους, έπρεπε να μπει στον σωστό δρόμο και το πολιτικό κομμάτι. Ετσι το ηδονοβλεπτικό θέαμα αναπτύσσεται με πρωταγωνιστή τον κ. Ολάντ, που αποδείχθηκε όντως Ολαντρέου. Μόνο που το «-αντρέου» προέρχεται από τον Αντρέα της ηγεμονικής οικογένειας, τον μεγάλο ερωτικό, και όχι από τον Γιώργο, τον μεγάλο ψηφιακό. Πιπεράκι λοιπόν, και μάλιστα μπόλικο, στην καθημερινότητά μας. Ενα ψου-ψου εισαγωγής, που υποδύεται την ειδησεογραφία.

Γάλλοι, Αγγλοι, Ιταλοί μοιράστηκαν τους ρόλους κι εμείς παρακολουθούμε: οι Γάλλοι στον ρόλο του άνετου σε τέτοια θέματα, που αποτελούν άλλωστε «παράδοσή» τους, όπως υποστήριξε μια αναλύτριά τους. Μέχρι και το ποσοστό δημοτικότητας του προέδρου τους έσπευσαν να αυξήσουν. Οι Ιταλοί παίρνουν την εκδίκησή τους για όσα άκουγαν όταν ο Καβαλιέρε θριάμβευε. Και οι Αγγλοι, τιμητές, χλευάζουν τον γαλλικό λιμπερτινισμό.

Είναι «παράδοση» λοιπόν, οικουμενική, να τυφλώνεται ο έρωτας μόνο όταν το υπερήλικο μέλος του ζεύγους είναι το αρσενικό. Είναι «παράδοση» να αποδεχόμαστε το μοντέλο εξουσιαστής ενήλικος - εξουσιαζόμενη νεαρά, από τον καιρό του προφητάνακτα Δαβίδ: «Και ο βασιλεύς Δαβίδ πρεσβύτερος προβεβηκώς ημέραις, και περιέβαλλον αυτόν ιματίοις, και ουκ εθερμαίνετο. Και είπον οι παίδες αυτού: Ζητησάτωσαν τω κυρίω ημών τω βασιλεί παρθένον νεάνιδα, και παραστήσεται τω βασιλεί και έσται αυτόν θάλπουσα και κοιμηθήσεται μετ’ αυτού, και θερμανθήσεται ο κύριος ημών ο βασιλεύς». Ετσι κι έγινε. Βρήκαν την Αβισάκ τη Σουναμίτισσα, που πρόσφερε τη θαλπωρή της σαν ελιξίριο στον βασιλιά και απαθανατίστηκε με τον παραϊατρικό όρο «σουναμιτισμός».

Θα μπορούσε να γίνει το ανάποδο; Στην Ιστορία έχουμε βέβαια και περιστατικά όπου ο έρωτας (ή η κρυφή δοσοληψία) μεροληπτεί υπέρ κάποιας ώριμης αρχόντισσας. Αυτό όμως δεν αποτελεί «παράδοση», δεν έχει νομιμοποιηθεί από τη συνήθεια ή τον αρρενοκρατικό πολιτισμό. Κατά συνέπεια, όσο αυτονόητο είναι ότι οποιοσδήποτε Ολάντ δικαιούται να απολαμβάνει την εξουσία (ή το χρήμα του σε άλλες περιπτώσεις, ουκ ολίγες) αδιαφορώντας για τις διαχωριστικές ηλικιακές γραμμές, άλλο τόσο αυτονόητο είναι ότι οποιαδήποτε Μέρκελ δεν θα ’ταν «λεβέντισσα» αν ερωτοτροπούσε ημιδημοσίως, αλλά θα κατακεραυνωνόταν ως εξώλης και προώλης. Και γρήγορα θα έχανε την εξουσία της. Διότι το «φυσικό» δεν είναι ίδιο για τα δύο φύλα. Δεν εννοώ το φυσικό που απορρέει από τη φύση αλλά εκείνο που επιβάλλει ο πολιτισμός. Η «παράδοση».