[...] Μια προοδευτική πολιτική μόνο ως εκφυλισμός μπορεί να ξεπέσει στον οικονομισμό και ακόμη χειρότερα σε μια αντίστροφη ταξική μεροληψία
Η μεροληψία είναι έννοια αρνητική. Η ταξική μεροληψία ειδικότερα, στην αστική και προ-αστική εποχή, χαρακτήριζε πάντα τους από πάνω. Οχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ σημαία της Αριστεράς και των από κάτω, αλλά αποτελούσε και αποτελεί κόκκινο πανί, είτε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ίσων ευκαιριών ενάντια σε ταξικές διακρίσεις είτε για την υπεράσπιση ευρύτερα των κοινωνικών συμφερόντων των λαϊκών τάξεων.

Η ιδεολογική υιοθέτηση μιας αντίστροφης «ταξικής μεροληψίας» από την Αριστερά, δεν είναι μόνο μια επιλογή άστοχης ανάληψης ενός αρνητικού φορτίου – από ιδεοληπτικό ταξικισμό ή από την πραγματική ανάγκη αναδιανομής ή ενίσχυσης των ασθενέστερων κάθε είδους. Είναι μια επιλογή ξένη προς την προοδευτική, δημοκρατική κουλτούρα, αλλά και τη διαδρομή του μαρξισμού.

Στα λεξικά η ταξική μεροληψία ορίζεται ως προκατάληψη που συνδέεται με την ταξική προέλευση του άλλου και στρέφεται εναντίον όσων προέρχονται από τις κατώτερες τάξεις. Ιστορικά υπήρξε (αριστοκρατικό) υπόλειμμα του διαχωρισμού των κοινωνικών τάξεων σε παλαιότερες κοινωνίες και, κυρίως, σύγχρονο προϊόν της αναπαραγωγής των κυρίαρχων τάξεων. Στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού ενισχύθηκαν οι μηχανισμοί ταξικών διακρίσεων και μεροληψίας. Εχουν πολλαπλασιαστεί οι σχετικές μελέτες και άρθρα τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και για το διαβόητο 1% που λαθροβιώνει σε βάρος όλων μας.

Μεροληψία ή δίκαιη ανάπτυξη;
Ολα τα εγχειρήματα λαϊκής διακυβέρνησης, από τον αντιαποικιακό αγώνα μεταπολεμικά μέχρι την πρόσφατη αριστερόστροφη κυβέρνηση Εβο Μοράλες στη Βολιβία, προέτασσαν ένα λίγο ή πολύ συνολικό όραμα και μετασχηματισμό, οικονομικό ή κοινωνικό, στο πλαίσιο του οποίου βελτιώνεται η θέση των λαϊκών τάξεων. Οι αυξήσεις μισθών, οι κοινωνικές πολιτικές και πολιτικές ανακούφισης ή ενίσχυσης για τους πολλούς, εντάσσονται σε ένα συνολικότερο σχέδιο που από την επιτυχία του εξαρτάται το μέλλον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί αφορούν κατά κύριο λόγο συγκρουόμενα σχέδια για την κοινωνία και τη χώρα.

Για τις προοδευτικές ιδέες η υπεράσπιση των λαϊκών τάξεων και έκφραση της κοινωνικής πλειοψηφίας περνά μέσα από μια ολιστική κοινωνική προοπτική και σχέδιο. Από τα προτάγματα του Μαρξ μέχρι το σημερινό πρόταγμα μιας δίκαιης, περιεκτικής ανάπτυξης. Μια προοδευτική πολιτική μόνο ως εκφυλισμός μπορεί να ξεπέσει στον οικονομισμό και ακόμη χειρότερα σε μια αντίστροφη ταξική μεροληψία. Πρόκειται για πρωτογονισμό που γι’ αυτό αδυνατεί να εκφράσει την κοινωνική πλειοψηφία.

Πόσο αριστερή ή «ταξικά μεροληπτική» μπορεί να είναι μια πολιτική σήμερα στην Ελλάδα, αν δεν ρίχνει το κύριο βάρος στις ανάγκες μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης και εναλλακτικής κοινωνικής προοπτικής; Τι ακριβώς θα σήμαινε η «ταξική μεροληψία» σε μια χώρα με ένα παθογενές τραπεζικό σύστημα που υπηρετεί τις δέκα μεγάλες οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα, όπως τις αποκαλεί ο Γκ. Χαρδούβελης σε γνωστό σημείωμά του; Πώς μπορεί να σταθεί μια εναλλακτική κοινωνική προοπτική αν δεν στηρίξει περισσότερο από τον αντίπαλο την υγιή επιχειρηματικότητα, όχι μόνο τη μικρομεσαία αλλά και τη μεγαλύτερη, προς ένα εξωστρεφές μοντέλο αντί ενός του κλειστού, σημαδεμένου, αντιαναπτυξιακού παιχνιδιού των «δέκα οικογενειών» και της παρασιτικής ολιγαρχίας; Τι ακριβώς σημαίνει «ταξική μεροληψία» με μια δομή και λειτουργία φορολογικών αρχών που, με τη σύμπνοια και της Δικαιοσύνης, συστηματικά συμπιέζουν τους μικρούς και χαϊδεύουν τους μεγάλους;

Η Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές γιατί κέρδισε στο πεδίο της προοπτικής. Μιας προοπτικής fake, ψεύτικης όπως πια αποδεικνύεται, αλλά κέρδισε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε στο πεδίο της προοπτικής επειδή δεν πρόβαλε μια εξίσου πειστική ανταγωνιστική προοπτική και σχέδιο, αλλά και γιατί έδωσε πατήματα στην ψεύτικη προοπτική της Ν.Δ., πατήματα επικοινωνίας και ουσίας.

Το προεκλογικό κατόρθωμα της Ν.Δ., να πείσει για μια πολιτική που μετεκλογικά θα στρεφόταν αποφασιστικά υπέρ των λίγων ως «ανάπτυξη για όλους», σε αντιπαράθεση με την «ανάπτυξη για τους πολλούς», δεν αποτελεί μια μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ήταν η περίοδος πριν από το 2015 που φορτώθηκε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της υπερφορολόγησης και υπερχρέωσης νοικοκυριών, ενώ ήταν στα κατοπινά χρόνια που ανακόπηκε η καταστροφή της μεσαίας τάξης και ήρθαν τα πρώτα βήματα εισοδηματικής ανάκαμψης, ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά χρεώθηκε επικοινωνιακά με τη συμπίεση αυτής της μεσαίας τάξης!

Τα ζητήματα ουσίας σχετίζονται με τον χρονισμό ελαφρύνσεων μετά αλλά και πριν την έξοδο από τα μνημόνια, το 2018. Σχετίζονται ίσως περισσότερο με την εξάντληση δυνατοτήτων φοροασφαλιστικών, χρηματοδοτικών και αναπτυξιακών ενέσεων σε στεγνωμένα νοικοκυριά, επιχειρήσεις και οικονομία.

Επικοινωνιακά, με την αρωγή των ΜΜΕ, η «ταξική μεροληψία» περισσότερο βρέθηκε σε αντιπαράθεση με την «ανάπτυξη για όλους» και την αντιλαμβανόταν αρνητικά μέρος του κόσμου των αυτοαπασχολούμενων, παρά αναδείκνυε το ανταγωνιστικό συνολικό κοινωνικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ή έπειθε για τις ψεύτικες υποσχέσεις της πολιτικής υπέρ των λίγων που ξεδιπλώνεται σήμερα μπροστά μας.

*Ο Γιώργος Τσίπρας είναι βουλευτής Β’ Δυτικής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ