Έγινε και αυτό και το κατάφερε για άλλη μια φορά ο Μίκης. Ακόμη και αν δεν το είχε σχεδιάσει, όπως όλα όσα αφορούσαν στο κατευόδιό του.

Όπως όλοι οι αποχαιρετισμοί των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων της χώρας, και αυτή τη φορά, η εξόδιος ακολουθία για τον Μίκη Θεοδωράκη στάθηκε η αφορμή για την εκδήλωση της δυσαρέσκειας μερίδας πολιτών εναντίον των κυβερνητικών πεπραγμένων.

Ήταν  άραγε αυτή η κατάλληλη στιγμη; Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε ποια είναι η κατάλληλη για να εκφραστεί δημόσια ο λαός; Ούτε εμείς ούτε και ο πρωθυπουργός μπορεί να κρίνει.  Εξάλλου ο Μίκης ήταν ένα σύμβολο που συνέδεσε το έργο του με μεγάλες ιστορικές στιγμές πόνου, εξαθλίωσης, καταπίεσης, ανελευθερίας. Τι περίμενε ο κ. Πρωθυπουργός; Ότι επειδή παρευρίσκετο, λόγω του θεσμικού του ρόλου, στη Μητρόπολη θα τύχαινε προνομιακής συμπεριφοράς από τους οργισμένους “υπηκόους” του;

Το θλιβερόν του πράγματος ήταν η αντίδρασή του. Κάτω από τη μάσκα που τον προστάτευε από την ανάγνωση των χειλιών του, επιχείρησε να επιρρίψει την ευθύνη του γιούχα στον Δημήτρη Κουτσούμπα. Σαν τα μικρά παιδιά που ρίχνουν την ευθύνη στον διπλανό τους όταν τα επιπλήττουν.

Το απαξιωτικό και προδήλως ενοχλημένο και αμήχανο ύφος του τα έλεγε όλα.

Σε μια διαφορετική κανονικότητα, σε έναν ιδανικό κόσμο, ένας πρωθυπουργός θα ενδιαφερόταν να μάθει γιατί ο κόσμος πνέει τα μένεα εναντίον του. Στον δικό μας μικρόκοσμο όμως, η δημόσια εικόνα είναι πάνω από όλα.

Πώς είναι δυνατόν να κρίνεται ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως “Μωυσής”;

Πώς είναι δυνατόν να τον γιουχάρουν μόνο αυτόν ενώ βρίσκεται μαζί με τους “άλλους”, με όλους;

Σίγουρα κάποιος το οργάνωσε εναντίον του!

Σίγουρα κάποιοι είχαν την πρόθεση να τσαλακώσουν την εικόνα του και μάλιστα σε πανεθνική προβολή. Πιθανόν αυτός ο “άθλιος ο κομμουνιστής”!!!

Γιατί ο Μωυσής δεν μπορεί να ευθύνεται. Δεν μπορεί να κρίνεται.

Το σύμπλεγμα του Θεού είναι εμφανές σε όλο του το μεγαλείο και η ψυχολογική ψευδαίσθηση της αδιαμφισβήτητης προσωπικής ικανότητας που έχει καλλιεργηθεί, δεν αφήνει περιθώριο άλλης αντιμετώπισης.

Για μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, ο αποχαιρετισμός του Μίκη Θεοδωράκη ήταν μια διαδικασία ψυχικά επώδυνη και είναι άλλη μια μέρα που θα χαραχτεί στη συλλογική μνήμη, μαζί με το μεγαλειώδες έργο του.

Για τον πρωθυπουργό ήταν μια οδυνηρή μέρα εικονικής αποκαθήλωσης  ενώπιον χιλιάδων πολιτών. Οι “δέκα εντολές” του σύγχρονου Μωυσή τελικά ήταν γραμμένες με φτηνή μπογιά και ξέβαψαν κάτω από το ψιλόβροχο και τα δάκρυα των Ελλήνων.