Τα όσα αποφασίστηκαν στο Eurogroup, που προδιαθέτουν για τις αποφάσεις τις οποίες θα πάρει η σύνοδος κορυφής, προβάλλουν κατώτερα των περιστάσεων τη στιγμή που πληθαίνουν οι προβλέψεις ότι οι παρενέργειες της πανδημίας στην οικονομία θα ξεπεράσουν το κόστος της κρίσης του 1929 και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Βερολίνο και το Μπλοκ του Βορρά κινούνται με την αυτοπεποίθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη της κρίσης της ευρωζώνης έτσι όπως αυτή ξετυλίχθηκε μετά την άνοιξη του 2010.
Μια επανάληψη που όχι μόνο θα επιβεβαιώσει, αλλά θα ενισχύσει την υπεροχή του Βορρά επί του Νότου χωρίς πολιτικές ενίσχυσης της ζήτησης με στόχο την αναθέρμανση της οικονομίας της ευρωζώνης.
Πρόκειται περισσότερο για μια πρόθεση συντήρησης των κεκτημένων παρά για αποτύπωση της πραγματικότητας.
Από το φθινόπωρο του 2019, λίγο πριν καταγραφούν τα πρώτα κρούσματα της πανδημίας στην Κίνα, το τοπίο στην παγκόσμια οικονομία είχε αρχίσει να αλλάζει με τα περιθώρια ελιγμών και εναλλακτικών επιλογών από την πλευρά της Γερμανίας να συρρικνώνονται.
Η επιθετική εμπορική πολιτική του Τραμπ απέναντι στο Πεκίνο είχε οδηγήσει στη μείωση της ζήτησης και στη συνέχεια στη μείωση των γερμανικών εξαγωγών προς την Κίνα.
Στα τέλη του 2019 η Γερμανία βρισκόταν στην γκρίζα ζώνη μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, μια σκληρή πραγματικότητα που έθετε σε αμφισβήτηση τη δυνατότητα του Βερολίνου να διατηρεί ρυθμούς ανάπτυξης και ταυτόχρονα να επιβάλλει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική στον Νότο της ευρωζώνης.
Αν αυτή ήταν η πραγματικότητα λίγο πριν από την πανδημία, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πώς θα είναι η επόμενη μέρα.
Η επικράτηση της Γερμανίας και της Ολλανδίας στο Eurogroup αυτήν την εβδομάδα και πιθανότατα και στη σύνοδο κορυφής την επομένη κινδυνεύει να καταγραφεί ως μια εικονική μάχη οπισθοφυλακής με τη μορφή άσκησης επί χάρτου, η οποία χωρίς να ταυτίζεται παραπέμπει σε ιστορικά προηγούμενα.
Με άλλα λόγια η γραμμή πλεύσης που επιβάλλει σήμερα η Γερμανία στην ευρωζώνη με κεντρικό σημείο αναφοράς την επανεπιβεβαίωση της κόκκινης γραμμής που χάραξε το 2010, την άρνηση δηλαδή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου και της μεταφοράς πόρων, είναι πολύ πιθανόν στην πορεία της κρίσης να αμφισβητηθεί και από τον Βορρά και από τον Νότο.
Το μέγεθος του κόστους και οι απαιτήσεις της ανάκαμψης είναι πολύ πιθανόν να έχουν τέτοιες διαστάσεις, που να καθιστούν την αύξηση της ζήτησης στον Νότο προϋπόθεση για την παραγωγική επανεκίννηση του Βορρά.
Αλλωστε το Σχέδιο Μάρσαλ μετά το 1947 ήταν που θωράκισε τις ΗΠΑ από μια μεταπολεμική ύφεση.
Από την άλλη μεριά τόσο η Ιταλία και η Ισπανία όσο και η Γαλλία δεν θα μπορέσουν να ανακάμψουν με ημίμετρα και με στήριξη οριοθετημένη από κόκκινες γραμμές, όρους και προϋποθέσεις.
Πρόκειται δίχως υπερβολή για μια μάχη της Ευρώπης, το σκηνικό της οποίας θα διαμορφωθεί μόνο όταν η πανδημία ολοκληρώσει τον κύκλο της.
Τα όσα είδαμε στο Eurogroup και θα δούμε στη σύνοδο κορυφής δεν θα πρέπει να καταγραφούν ως μια πρώτη σύγκρουση Βορρά-Νότου, αλλά ως επιθετική αναγνώριση σε ένα νέο και αχαρτογράφητο πεδίο μάχης…
