Μπορεί η Κίνα να άργησε κάποιες μέρες να αντιδράσει στην επερχόμενη επιδημία του κορωναιού, με άγνωστη επίπτωση σε κρούσματα και θανάτους, όμως το βέβαιο είναι, πως η ανθρωπότητα έχει χάσει πολλά χρόνια όσο αφορά την οικοδόμηση και ενίσχυση ισχυρών, βιώσιμων , προσβάσιμων σε όλους, δημόσιων συστημάτων υγείας, με έμφαση στην πρόληψη, αγωγή υγείας και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας κοντά στους τόπους δουλειάς και κατοικίας. Αυτό λόγω της παγκόσμιας ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών λιτότητας και δημοσιονομικών περιορισμών. Γεγονός που σίγουρα κοστίζει σε χιλιάδες ζωές παγκοσμίως

Ναι, η αυστηρή τήρηση των ατομικών μέτρων προστασίας και υγιεινής, η αναγκαία κοινωνική απομόνωση, τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας είναι αναγκαία.

Όμως τι συμπεράσματα βγάζουμε για το πότε πρέπει να αρχίζει η επιβολή τους, τι ρόλο παίζει αυτό στην εξέλιξη της επιδημίας, πόσο χρονικό διάστημα πρέπει αλλά και είναι δυνατόν να διατηρηθούν.

Ναι, «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», όμως αυτό δεν μπορεί να είναι η πραγματικότητα για όλους. Ούτε οι συνθήκες του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ» είναι ίδιες για όλους.

Καθημερινά χιλιάδες συνάνθρωποι μας κινούνται μαζικά για να πάνε στη δουλειά τους, χιλιάδες εργάζονται σε συνθήκες συγχρωτισμού με πολύ κόσμο για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες κίνησης της κοινωνίας, τροφοδοσίας και επισιτισμού. Είναι επαρκή τα μέτρα προστασίας τους;

Χιλιάδες ευάλωτων συνανθρώπων μας (πρόσφυγες, μετανάστες, Ρομά, άστεγοι ) δεν έχουν ΣΠΙΤΙ να μείνουν. Τι μέτρα παίρνει η πολιτεία γι αυτούς; Μήπως έχουν αφεθεί στην τύχη τους;

Η πολιτική απέναντι στην ανάγκη διενέργειας μαζικά test στην κοινότητα, παρουσιάζει κενά, αντιφάσεις και δεν εξηγείται με επάρκεια. Είναι διαφορετικό πράγμα να παραδέχεσαι πως δεν υπάρχει επάρκεια στα τεστ , άρα διαχειρίζεσαι την έλλειψη, και άλλο να επιχειρηματολογείς πως δεν χρειάζονται. Τείνω να πιστέψω πως ο μόνος τρόπος για να φανταστούμε την έξοδο από την απομόνωση είναι είτε η (ευκταία) διακοπή της εμφάνισης νέων κρουσμάτων, είτε (πιο πιθανό) ένας συνδυασμός μαζικής διενέργειας τεστ και απομόνωσης όσων είναι θετικοί, ανεξαρτήτως συμπτωμάτων, με αυστηρή τήρηση κανόνων πρόληψης και ατομικής υγιεινής για τους υπόλοιπους.

Έχω την αίσθηση ότι όσον αφορά την πρόληψη, με την έννοια της αποφυγής του συγχρωτισμού του κόσμου και τα περιοριστικά μέτρα, είμαστε μπροστά στην Ελλάδα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όσον αφορά όμως τα μέσα προστασίας των υγειονομικών και των νοσοκομείων, δηλαδή  τις προσλήψεις προσωπικού και την ετοιμότητα, είμαστε πίσω. Τα μέτρα, σ’ αυτό το κομμάτι είναι λίγα και ανεπαρκή.

Υπάρχει, βεβαίως και το πολύ σημαντικό θέμα της έλλειψης υλικών ατομικής προστασίας του προσωπικού στα νοσοκομεία και οι ελλείψεις σε καίριες θέσεις (πχ οι αναισθησιολόγοι δεν φτάνουν). Παρατηρείται μία αλλεργία στις μόνιμες προσλήψεις. Τρέμουν στην ιδέα ότι μετά το πέρας της κρίσης θα δουν μπροστά τους νέους μόνιμους υγειονομικούς. Θα κάνουν τα πάντα να μην προσλάβουν μόνιμους, είναι εκτός της ιδεολογίας τους. Τώρα απλά κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία.

Στους κυβερνώντες αρέσει να μιλούν για «πόλεμο» και «αόρατο εχθρό». Δικαιολογούν έτσι τα μέτρα έκτακτης ανάγκης και την ελλειπή αρκετές φορές τεκμηρίωση τους. Πόσο επικίνδυνο είναι όμως αυτό για τις δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών;

Οι αποφάσεις διακοπής των μετακινήσεων, σταματήματος της λειτουργίας υπηρεσιών και επιχειρήσεων με κρατικές αποφάσεις για λόγους προστασίας της Δημόσιας Υγείας, θα φέρουν τεράστια οικονομική κρίση, που πολύ εύκολα θα μετατραπεί σε κοινωνική αν αφεθούν οι κανόνες της «αγοράς» να ρυθμίσουν την κατάσταση.

Οι δυνατότητες αξιοποίησης της ευκαιρίας, λόγω της αλλαγής συνειδήσεων και της πασιφανούς διαπίστωσης για την αναγκαιότητα ύπαρξης ισχυρών , ολοκληρωμένων δημόσιων συστημάτων υγείας δεν πρέπει να χαθούν.

Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία συνολικά θα βρεθεί μπροστά σε πρωτοφανείς καταστάσεις ανεργίας, παραγωγικής υποβάθμισης, απώλειας μισθών και εισοδημάτων, φτωχοποίησης, διάλυσης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ανεξάρτητα λοιπόν από την επαγρύπνηση και τους αγώνες που πρέπει να δοθούν για να μη συμβούν ή τουλάχιστον να ελαχιστοποιηθούν όλα αυτά, ας έχει η κοινωνία το κέρδος της ύπαρξης ενός δημόσιου, καλά στελεχωμένου, ολοκληρωμένου και καθολικής πρόσβασης δημόσιου συστήματος υγείας. Σαν ελάχιστη απαραίτητη κοινωνική διασφάλιση. Ας αξιοποιηθούν οι δεσμεύσεις που αναγκάζονται να παίρνουν στα λόγια οι κυβερνώντες, οι διαπιστώσεις και εκκλήσεις των Παγκόσμιων Οργανισμών, η διάθεση της μεγάλης πλειοψηφίας των κοινωνιών.

Προς το παρόν, οι υγειονομικοί

Υπηρετούμε στο νοσοκομείο και σε όλες τις δομές υγείας
Τις υπόλοιπες ώρες μένουμε σπίτι
Βγαίνουμε για περπάτημα
Μελετάμε-γράφουμε
Μένουμε ψύχραιμοι
Σκεφτόμαστε-επαγρυπνούμε
Αναπολούμε όμορφες στιγμές-προγραμματίζουμε το μέλλον-ετοιμαζόμαστε για τους αγώνες που θα κρίνουν την μετά την επιδημία περίοδο
Χαμογελάμε! Δεν το βάζουμε κάτω