Πίσω από τη σκληρή ρητορική Ερντογάν προς τις ΗΠΑ -εγκαταλείψτε τους Κούρδους στη Συρία και δώστε μας τον Γκιουλέν- που είναι κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, εσωτερικής κατανάλωσης, η Αγκυρα διερευνά τι αντισταθμιστικά οφέλη θα μπορούσε να αντλήσει από την Ουάσιγκτον στο πλαίσιο της προσαρμογής της στις αμερικανικές επιλογές. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ - Ερντογάν.

Ο Τούρκος πρόεδρος δεν περιμένει τον Τραμπ να εγκαταλείψει τους Κούρδους. Διερευνά όμως αν μπορεί να περιορίσει τις ζημιές διασφαλίζοντας ότι οι Κούρδοι μαχητές του YPG δεν θα αναπτυχθούν δυτικά του Ευφράτη αλλά και ότι δεν θα θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη Ράκα. Πολύ περισσότερο δεν περιμένει την έκδοση του Γκιουλέν. Θα του αρκούσε μια συμφωνία κυρίων με τις ΗΠΑ, με τον ιμάμη να απέχει από ενοχλητικές δημόσιες δηλώσεις, και ταυτόχρονα μια επανεκκίνηση των διμερών σχέσεων μετά το δημοψήφισμα, με κάποιον υψηλά ιστάμενο Αμερικανό αξιωματούχο να επισκέπτεται την Αγκυρα.

Το μήνυμα Ερντογάν προς Τραμπ είναι παρόμοιο με αυτό που έστειλε στον Πούτιν πέρυσι στις αρχές Ιουλίου: Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να προωθήσω δική μου ατζέντα στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, το μόνο που ζητώ είναι κάποιες διευθετήσεις και προσαρμογές που να μου δίνουν το περιθώριο της ρεαλιστικής προσαρμογής. Ο,τι διευθετήσεις και αν συμφωνήσει με την τουρκική πλευρά ο επικεφαλής της CIA, Πομπέο, που φθάνει σήμερα στην Αγκυρα, δεν επηρεάζουν τη στρατηγική επιλογή της Ουάσιγκτον να στηρίξει σταδιακή συνολική χειραφέτηση των Κούρδων, με τη Συρία δεύτερο μετά το Ιράκ σταθμό.

Ο Ερντογάν βιάζεται γιατί γνωρίζει ότι το πρώτο βήμα στην προσέγγιση Κρεμλίνου - Λευκού Οίκου για τη Συρία και τη Μέση Ανατολή θα είναι η αποδοχή από τη Μόσχα έναντι ανταλλαγμάτων -πιθανόν της αποφυγής όξυνσης απέναντι στο Ιράν- της πολιτικής της Ουάσιγκτον στο Κουρδικό. Παρά την περί του αντιθέτου ρητορική του ετοιμάζεται να υπογράψει μια νέα Συνθήκη της Λοζάνης καθώς φοβάται μια νέα Συνθήκη των Σεβρών!