Οταν ένα κόμμα που βρισκόταν στην κυβέρνηση χάνει τις εκλογές, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αναρωτηθεί τι δεν πήγε καλά με τις επιλογές του, τόσο στην εκλογική τακτική όσο και στην κυβερνητική πολιτική. Η ηγεσία της ΝΔ φαίνεται ότι δεν ασπάζεται αυτή την τόσο απλή και σαφή αρχή.
Στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της, όπου υποτίθεται ότι ο κ. Σαμαράς με την ομιλία του θα άνοιγε τη συζήτηση για την αναζήτηση των αιτίων της εκλογικής αποτυχίας, ο πρόεδρος της ΝΔ απέκλεισε εκ προοιμίου αυτή τη δυνατότητα αποφαινόμενος ότι το κόμμα «εφάρμοσε σωστή πολιτική, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του». Αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν είναι διατεθειμένος να αντικρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα που βοά: τη μεγαλύτερη άνοδο ποσοστού ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές τη σημείωσε στην πληθυσμιακή κατηγορία άνω των 65 ετών, προπύργιο μέχρι πρότινος της ΝΔ, καθώς οι συνταξιούχοι προτίμησαν να μην αφήσουν τον κ. Σαμαρά «να ολοκληρώσει το έργο του», που περιλάμβανε τη δραστική μείωση των συντάξεων.

Ο γιαλός είναι στραβός…

Στο ερώτημα που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του και στους βουλευτές του: «Υπήρχε άλλη πολιτική; Υπήρχε άλλος τρόπος να κρατήσουμε την πατρίδα στον πυρήνα της Ευρώπης χωρίς προσαρμογή και μεταρρυθμίσεις;», απαντάει αρνητικά με απόλυτο τρόπο. Συνεπώς, η πολιτική που επέλεξε η ΝΔ, κατά τον κ. Σαμαρά δεν ήταν απλώς ορθή, ήταν η μόνη ορθή. Πώς μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η εμμονή, αυτή η απαγόρευση κριτικής εξέτασης μιας πολιτικής γραμμής που ηττήθηκε στις εκλογές, δηλαδή απορρίφθηκε από το εκλογικό σώμα;
Δεν πρόκειται για εκδήλωση πολιτικής μυωπίας, που αναγκάζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασκεί μια αντιπολιτευτική τακτική αδιέξοδη. Δηλαδή να επιμένει ότι δεν είναι το κόμμα που δεν καταλαβαίνει τι του είπε το εκλογικό σώμα, αλλά το εκλογικό σώμα που δεν κατάλαβε τι του έλεγε το κόμμα. Πρόκειται για την επιβεβαίωση της εκτίμησης ότι η άσκηση της μνημονιακής πολιτικής της λιτότητας ήταν και είναι επιλογή της ΝΔ (και του συντηρητικού πολιτικού ρεύματος στην Ευρώπη), και όχι μια πολιτική που επιβλήθηκε ως καταναγκασμός.
Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τη ΝΔ να ακολουθεί τον παραλογισμό να αντιπολιτεύεται σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές, επιμένοντας σε μια πολιτική που ηττήθηκε σ’ αυτές τις εκλογές. Δηλαδή να ετοιμάζει την επόμενη ήττα της. Δεν ενδιαφέρεται πρωτίστως να προτάξει μια πειστική και πιο κοντά στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος πολιτική. Την ενδιαφέρει κυρίως να υπερασπιστεί και να κρατήσει ζωντανό στο εθνικό πλαίσιο το συντηρητικό ευρωπαϊκό πρόταγμα της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης ανυψώνοντάς το σε μέγιστο εθνικό στόχο.

Στην απέναντι όχθη

Έτσι, η υπογραφή εκ μέρους τής ΝΔ της ανακοίνωσης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που απαιτεί από την Ελλάδα «να τηρεί τα συμφωνηθέντα», δεν μπορεί να φανεί σαν αστοχία. Τα «συμφωνηθέντα» για τη ΝΔ δεν είναι μια πολιτική που επικυρώνεται ή απορρίπτεται από το εκλογικό σώμα, μια πολιτική που μπορεί να κριθεί, να επανεξεταστεί. Είναι κάτι σαν θεία επιταγή.
Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορεί να εξηγηθεί η ακόλουθη ανατριχιαστική σκληρή διατύπωση από την ομιλία του κ. Σαμαρά στην κ.ο. της ΝΔ: «Εμείς δεν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να φύγει ως θύμα ανατροπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένοχος εξαπάτησης του ελληνικού λαού! Και θέλουμε να υποστεί όλες τις συνέπειες της εξαπάτησης του. Θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να πιει το πικρό ποτήρι των συνεπειών αυτής της εξαπάτησης μέχρι και την τελευταία γουλιά, γιατί μόνο τότε θα ηττηθεί οριστικά ο λαϊκισμός». Ο πολιτικός που μπορεί να εκστομίσει τέτοια λόγια, δεν νοιάζεται για την απόρριψη της πολιτικής του αντιπάλου τού από το εκλογικό σώμα. Ενδιαφέρεται για την επικράτηση ενός παγκόσμιου δόγματος, όποιο κι αν είναι το τίμημα για τη δική του χώρα. Γιατί, προφανώς, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, «το πικρό ποτήρι μέχρι την τελευταία γουλιά», θα το πιει και η νόμιμη κυβέρνηση, και μαζί της οι λαϊκές τάξεις (αυτές ειδικά, καλά να πάθουν, γιατί ρέπουν προς το «λαϊκισμό»…)
Για μια ακόμη φορά η δεξιά υπό την ηγεσία Σαμαρά αποδεικνύεται πολιτική δύναμη που έχει πολύ πιο αδύνατους δεσμούς με την πλειονότητα της κοινωνίας, σε σύγκριση με τους δεσμούς που αναπτύσσει με εξωχώριες δυνάμεις, που υπηρετούν συχνά ασύμβατα συμφέροντα και επιδιώξεις με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των εγχώριων λαϊκών τάξεων. Με την «άνεση» που της δίνει αυτή η θέση της, μπορεί να τοποθετείται σταθερά με την πλευρά των δανειστών και των δυναστών, όπως διαπιστώνουμε και στην τρέχουσα περίοδο.

Ελπίδα τους ο φόβος

Γι’ αυτό και, όχι μόνο προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά, καταφυγή της ηγεσίας της ΝΔ βλέπουμε να είναι ο φόβος. Ο φόβος που παραλύει τη λογική, που θολώνει τη σκέψη. Είναι η μόνη ελπίδα της. Δείτε ένα, ακόμα πιο ανατριχιαστικό απόσπασμα από την ομιλία του κ. Σαμαρά: «Στην κοινωνία δεν υπάρχουν αυτοί που ελπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ κι εκείνοι που φοβούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ [αν αποδεχθεί έναν τέτοιο διαχωρισμό, ξέρει ότι είναι χαμένος]. Στη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, μέσα σε κάθε πολίτη συνυπάρχει η ελπίδα για κάτι καλύτερο με το φόβο για κάτι χειρότερο (…) Όταν οι προσδοκίες καταρρεύσουν, θα κυριαρχήσει ο φόβος». Εκεί έχει εναποθέσει τις ελπίδες του αυτός ο απίστευτος ακροδεξιός, που βρέθηκε επικεφαλής ενός κόμματος της κεντροδεξιάς –σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό του.
Δεν μπορούμε να προδικάσουμε τι θετικό θα αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το πέρασμά του από την κυβέρνηση, παρότι θα αγωνιστούμε όλοι για το καλύτερο. Μπορούμε, όμως, να προβλέψουμε ότι η ΝΔ, ένα κόμμα που επιμένει να διεκδικεί την ψήφο του λαού τοποθετούμενο σταθερά στην απέναντι όχθη από εκείνον, επιμένοντας σε πολιτικές που τον καταστρέφουν, και προβάλλοντας τις σαν μόνες σωτήριες, είναι πολύ πιθανό υπό αυτές τις συνθήκες να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.