Με δύο ταυτόχρονες κινήσεις, τον φόρο στα ακίνητα και την άρση απαγόρευσης των πλειστηριασμών, η κυβέρνηση ξεπερνάει  το τελευταίο όριο που τη χώριζε από την ολοκληρωτική επιβολή του μνημονιακού κοινωνικού μοντέλου. Στην αρχή το όριο ήταν ο ιδιωτικός τομέας. Όταν οι μειώσεις μισθών πέρασαν από το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, το όριο ήταν οι συλλογικές συμβάσεις. Όταν καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, το όριο έγινε η διατήρηση των σχολείων και των νοσοκομείων. Όταν άρχισαν να κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία, το όριο πήγε ακόμα πιο μακριά, στις  απολύσεις στο Δημόσιο. Και όταν είδαμε δημόσιους υπαλλήλους να απολύονται, απέμεινε η προστασία της πρώτης κατοικίας… Τώρα, με τη βαριά φορολόγηση των σπιτιών των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων και το άνοιγμα της Κερκόπορτας των πλειστηριασμών, δεν χωρά αμφιβολία ότι το τελευταίο όριο δεν υφίσταται πλέον.

Το συμπέρασμα είναι απλό: η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει (στο σημείο που βρισκόμαστε δεν έχει πολλή σημασία) να επιβάλει τον οποιοδήποτε φραγμό στις απαιτήσεις της τρόικας. Αυτοί που εκλέχτηκαν υποσχόμενοι τη λείανση των πιο ανάλγητων πτυχών του Μνημονίου, τώρα μας οδηγούν στην πιο άγρια εκδοχή του, πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς το 2010. Δεν έχει σημασία αν βυθιζόμαστε ολοένα πιο βαθιά στην ανθρωπιστική καταστροφή· δεν πειράζει αν η δήμευση των σπιτιών θρυμματίζει τελείως την κοινωνική συνοχή και ρίχνει στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες. Το ζητούμενο είναι να ολοκληρωθεί το «ελληνικό πείραμα», αυτός ο κοινωνικός Φρανκεστάιν που νεκρανασταίνει τον αχαλίνωτο καπιταλισμό του 19ου αιώνα. Ένα πείραμα που συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά αφορά όλη την Ευρώπη.

«Δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε». Το σύνθημα που ακουγόταν σε δρόμους και πλατείες, αποδεικνύεται προφητικό. Δεν μπορούν να υπάρχουν  πια αυταπάτες. Κανένας των «από πάνω» δεν θα μας λυπηθεί, κανένας δεν θα αυτοπεριοριστεί. Μόνο η κίνηση των ίδιων των πολιτών μπορεί να θέσει τους όρους και τα όρια μιας νέας πορείας για τη χώρα.