Η πολιτική είναι τέχνη του συγκεκριμένου, συνήθιζε να λέει εκείνος ο αφορεσμένος Βλαδίμηρος. Αντιμέτωπη με αυτό ακριβώς το συγκεκριμένο, η κυβέρνηση περιέρχεται σε προφανές πολικό αδιέξοδο.
Τα επικοινωνιακά κόλπα με τα οποία επιχείρησαν να χρίσουν νικητές τους μεγάλους ηττημένους των εκλογών, έχουν περιορισμένη πολιτική εμβέλεια –διάολε! όλοι καταλαβαίνουν ότι το 26,57% έιναι μεγαλύτερο από το 22,72%... Επιπλέον, ο ανασχηματισμός μπορεί να καρατομήσει τους πλέον αντιπαθείς υπουργούς, αλλά μετά από λίγες μέρες η επίδρασή του θα σταματήσει, στο βαθμό που θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Τέλος, η επιχείρηση διαμόρφωσης πλαστής (ως προς τις σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης) προεδρικής πλειοψηφίας, το περισσότερο που μπορεί να κάνει, είναι να δώσει παράταση ζωής ενός χρόνου σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Και μετά;
Μετά είναι η πραγματική πολιτική. Ούτε οι ατάκες του Πρετεντέρη, ούτε η λεηλασία των ΑΝΕΛ, ούτε ο επερχόμενος ανασχηματισμός. Πάντοτε στο τέλος του δρόμου βρίσκεται η συγκεκριμένη πολιτική που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα συγκεκριμένων ανθρώπων. Κι εκεί συναντάμε την ανεπίλυτη αντίφαση που οδηγεί την κυβέρνηση στο αδιέξοδο. Από τη μια είναι αναγκασμένη να κάνει φιλολαϊκή στροφή προκειμένου να ανταποκριθεί στο μήνυμα του εκλογικού σώματος. Από την άλλη, αδυνατεί να κάνει την παραμικρή ουσιαστική κίνηση γιατί κάτι τέτοιο αντίκειται στον Ιερό Κανόνα του Μνημονίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σόιμπλε έσπευσε να σταματήσει εν τη γενέσει τους τις όποιες σκέψεις για τροποποίηση της ακολουθούμενης πολιτικής. Αποτέλεσμα: μια παραλυμένη κυβέρνηση, σε δυσαρμονία με την κοινωνία, χωρίς πολιτικό προσανατολισμό.
Απέναντι στο συγκεκριμένο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Η επιμονή της στο πολιτικό σχέδιο πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε, δηλαδή στο Μνημόνιο, είναι αυτή ακριβώς που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποσάθρωσή της. Μια κυβέρνηση που είναι εξ ορισμού μνημονιακή δεν μπορεί να μπορεί να προχωρήσει στη ριζική ανατροπή της υφιστάμενης μνημονιακής πολιτικής.Ανατροπή όμως που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από το σημερινό τέλμα.
Το τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά έχει δρομολογηθεί. Εναπόκειται στον ΣΥΡΙΖΑ αν αυτό το τέλος θα σημάνει μια νέα αρχή για την κοινωνία.
