Πριν από λίγες μέρες, σε ένα λεωφορείο, μια ηλικιωμένη κυρία βοήθησε έναν πολύ νεότερό της κύριο να ανεβεί. Οχι γιατί ήταν ανήμπορος αλλά γιατί κουβαλούσε ένα βιολοντσέλο μες στη θήκη του και τέσσερις-πέντε σακούλες του σούπερ μάρκετ. Χωρίς να τον ρωτήσει, του πήρε τις σακούλες και τις τοποθέτησε με προσοχή κάτω από δύο πλαϊνά καθίσματα, όπου κάθισαν και οι ίδιοι. Εκείνος την ευχαρίστησε.

«Ψώνισα κι εγώ», είπε δείχνοντας τη δική της πλαστική σακούλα, «αλλά δεν πήρα τόσα πολλά».

«Οταν πάμε στο σούπερ μάρκετ, παρασυρόμαστε και παίρνουμε πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε», είπε εκείνος σαν να δικαιολογιόταν.

«Α, όχι, εγώ δεν παρασύρομαι. Δεν έχω λεφτά για να παρασυρθώ. Τρία πράγματα ήθελα να πάρω και τρία πήρα. Τυρί, γιαούρτι και αραβικές πίτες».

Στεκόμουν όρθια πάνω από τα κεφάλια τους και, θέλοντας και μη, παρακολουθούσα τη συζήτηση, όπως και άλλοι επιβάτες.

«Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», παρατήρησε κάποιος από τους όρθιους.

«Εμένα θα μου το πεις;» πετάχτηκε η κυρία. «Και με λίγα λεφτά, εγώ δεν το βάζω κάτω. Προχθές έψησα σουβλάκια, τα τύλιξα με την αραβική πίτα, έβαλα κέτσαπ και μουστάρδα, ήρθε η αδελφή μου και μου λέει “δεν βαριέσαι, καημένη, να μαγειρεύεις, να ψήνεις σουβλάκια για έναν άνθρωπο;”. Εγώ όμως, και κρέας να μην έχω, θα τυλίξω στην αραβική πίτα ομελέτα, μελιτζάνα, ό,τι έχω... Θα πιω και το κρασάκι μου, οπωσδήποτε. Οχι, θα τους αφήσω να μας νικήσουνε, να μας σκάσουνε».

Ποιοι θέλουν να μας σκάσουνε; Η κυβέρνηση; Η αντιπολίτευση; Οι θεσμοί; Αδιευκρίνιστο.

«Ο Ελληνας πάντα βρίσκει τρόπο να περνά καλά. Και στους δύσκολους καιρούς», σχολίασε ο κύριος που κρατούσε το βιολοντσέλο στην αγκαλιά του σαν να ’ταν μωρό.

«Είσαι νέα ακόμα, Χαρούλα, γι’ αυτό έχεις κέφι και μαγειρεύεις», είπε κάπως ειρωνικά μια ακόμα πιο ηλικιωμένη γυναίκα, που καθόταν απέναντί τους.

«Τι νέα, εβδομήντα χρόνων είμαι. Τρεις εγχειρήσεις έκανα μέσα σε πέντε χρόνια. Δύο καρκίνους έφαγα εγώ που με βλέπετε. Είμαι Σκορπιός, γι’ αυτό. Τους δάγκωσα, τους νίκησα».

Η κυρία συνέχισε να μιλά για το αήττητο ζώδιό της. Αυτό θα τη βοηθούσε και τώρα να τα βγάλει πέρα. Ο αστερισμός του Σκορπιού και το κρασάκι που έπινε κάθε μεσημέρι.

Κατέβηκα στην ίδια στάση με την κυρία που ήξερε τη Χαρούλα. Καθώς περιμέναμε μαζί στο φανάρι να περάσουμε απέναντι, έγειρε προς το μέρος μου:

«Δεν είναι εβδομήντα χρόνων, ψέματα λέει. Εβδομήντα πέντε είναι, ήταν συμμαθήτρια της αδελφής μου».

Αν η κυρία που δάγκωσε τον καρκίνο ήταν απασχολημένη με το κινητό της και σέρφαρε στο Διαδίκτυο ή αν έστελνε SMS ή αν είχε ακουστικά στ’ αυτιά της και άκουγε μουσική, όπως έκαναν οι περισσότεροι επιβάτες του λεωφορείου, όρθιοι και καθιστοί, δεν θα μαθαίναμε τίποτα, ούτε για τις πίτες της, ούτε για το κρασάκι, ούτε για τον Σκορπιό.

Για λίγα λεπτά, μια δυνατή ριπή αγάπης για τη ζωή είχε μπει στο λεωφορείο.