to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

9:50 | 12.11.2021

Κοινωνία

Η κυρία Ντίνα έχασε το δρόμο προς το σπίτι της

Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας


Πέντε ολόκληρες ώρες με την κόρη μου την Ισαβέλλα [τριών χρονών και 9 μηνών] στην παιδική χαρά στο Ζάππειο. 1μμ-6μμ. 6:20 φτάσαμε στην Καλλιθέα και ήμασταν τυχεροί. Πάρκαρα ένα δρόμο κάτω από τη Λεωφόρο Συγγρού, 2-3 τετράγωνα από το σπίτι μου. Ήμασταν και οι δυο πεινασμένοι. Την έβγαλα από το αυτοκίνητο, φορτώθηκα τα πράγματα μας, την έπιασα από το χεράκι της και πήγαμε να κινήσουμε προς το σπίτι μου. Όμως δεν ξεκινήσαμε καν. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μας πλησίασε.

- Η Ανδρομάχης προς τα που είναι;

- Πίσω σου, 10-12 τετράγωνα.

- Κάθετη σε αυτήν;

- Ναι, αλλά πίσω σου. Πας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πας προς τη Συγγρού.

- Και η Αχιλλέως, που είναι;

- Τρία τετράγωνα στα αριστερά.

- Δηλαδή κάθετα;

- Όχι παράλληλα.

- Πώς θα πάω;

Μικρή σιωπή.

- Πάμε μαζί μέχρι λίγο παρακάτω και θα σου δείξω.

Κρατάω την κόρη μου από το χεράκι, πάμε από το πεζοδρόμιο μπροστά εμείς και λίγο πιο πίσω μας ακολουθεί η ηλικιωμένη γυναίκα. Έχω ελαφρά γυρισμένο το πρόσωπο ώστε να την βλέπω. Την Ισαβέλλα και τη γυναίκα ταυτόχρονα.

- Πώς λέγεσαι;

- Ντίνα Τ…

- Α, έχεις το μικρό όνομα της συχωρεμένης της μάνας μου. Που μένεις;

- Γωνία Ανδρομάχης και Αχιλλέως. 60 χρόνια μένω εκεί.

- Πώς χάθηκες;

- Πήγα να ψωνίσω ρόδια στο μανάβικο και δεν ξέρω πως χάθηκα.

Πράγματι, κρατάει μια πλαστική σακούλα με ρόδια.

- Πόσο χρονών είσαι;

- 88 χρονών.

- Να τα χιλιάσεις!

- Όχι δεν θέλω.

- Γιατί;

- Έχασα το γιό μου, 54 χρονών. Τον μονάκριβο.

Σιωπή, παρατεταμένη.

- Πώς τον έχασες;

- Ξέρω εγώ. Καρδιακό μου είπανε. Έμφραγμα.

Ακούγεται η μικρή Ισαβέλλα.

- Μπαμπά, να το σπίτι μας!

- Το ξέρω Ισαβέλλα, αλλά θα πάμε μετά. Τώρα θα πάμε την κυρία στο σπίτι της.

- Γιατί μπαμπά;

- Γιατί η κυρία χάθηκε.

- Γιατί μπαμπά;

- Γιατί έτσι. Οι άνθρωποι χάνονται. Απλά χάνονται.

Σιωπή.

- Φτάσαμε στην Ανδρομάχης. Σου θυμίζει κάτι;

- Τίποτα.

- Μα μένεις 60 χρόνια.

- Ναι, αλλά δεν βλέπω πλέον καλά.

- Εντάξει, δεν πειράζει. Η Αχιλλέως είναι 150 μέτρα μακριά.

Σιωπή.

- Να ΄μαστε στην Αχιλλέως. Που είναι το σπίτι σου;

- Δεν βλέπω είναι και νύκτα… δεν καταλαβαίνω.

Της δείχνω τη μια γωνία, μετά την άλλη, μετά την άλλη, μετά την άλλη. Σύγχυση. Σκέφτομαι ότι ίσως είναι καλύτερα να καλέσω την αστυνομία. Την ακούω:

- Μένω σε μονοκατοικία.

Δυο μόνο γωνίες έχουν μονοκατοικίες. Το ζήτημα απλουστεύεται.

Ξάφνου, βλέπω δυο γυναίκες να ξεπαρκάρουν ένα αυτοκίνητο. Τους κάνω σήμα να σταματήσουν. Τους ρωτώ:

- Ξέρετε αυτήν την κυρία; Έχει χαθεί.

- Ναι, είναι από τη γειτονιά.

Ξαναπαρκάρουν το αυτοκίνητο και βγαίνουν έξω:

- Την ξέρουμε αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζουμε που ακριβώς μένει.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας άλλος κύριος.

- Να, εδώ μένει!

Της λέω:

- Να το σπίτι σου! Πήγαινε!

Πηγαίνει σαν αυτόματο.

- Α, ναι! Εδώ μένω!

Μπαίνει στον κήπο, ανεβαίνει μερικά σκαλιά, ανοίγει την πόρτα, την κλείνει, χάνεται.

- Είναι τρομερό. Είχε χαθεί λίγο πριν την Συγγρού. Θα μπορούσε να την πατήσει κανένα αυτοκίνητο.

- Ναι. Και εμείς, οι γείτονες, την μαζεύουμε κάθε τόσο.

- Δεν έχει κάποιον να την προσέχει;

- Όχι! Είχε ένα γιο 54 χρονών. Σκοτώθηκε σε τροχαίο με μηχανή. Έχει και τον άνδρα της 93 ετών με πολλά ιατρικά προβλήματα. Η γυναίκα του γιού της την επισκεπτόταν που και που, μα τώρα έχει πέντε χρόνια να φανεί. Φτώχια και δυστυχία.

- Ποιος τη βοηθάει;

- Κάποιοι γείτονες. Αλλά, να πούμε, εγώ έχω οικογένεια, γονείς υπερήλικες, δεν μπορώ να την προσέχω. Και τον άνδρα της. Ότι μπορούμε κάνουμε.

Λέμε καληνύχτα.

Επιστρέφω με την κόρη μου προς το σπίτι μου.

- Μπαμπά, πήγαμε την κυρία στο σπίτι της;

- Ναι.

- Πολύ ωραίο μπαμπά. Πολύ ωραίο.

- Ναι, ήταν ωραίο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)