Είναι δημιουργική ή ανασταλτική η σχέση της κρίσης με το σινεμά ; Έχει επηρεάσει τον τρόπο παραγωγής των ταινιών ή έστω ένα κομμάτι της παραγωγής τους; Ενδιαφέρουσες απόψεις από σκηνοθέτες και κριτικούς ακούστηκαν κατά τη συζήτηση που διοργάνωσε το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου με συντονιστή τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη και τους σκηνοθέτες Βασίλη Μαζωμένο, Γιώργο Γεωργόπουλο, Δημήτρη Αθανίτη και το μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Κώστα Μπλάθρα. Όλοι συμφώνησαν πως η κρίση έχει προσανατολίσει ένα μέρος των ταινιών σε παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού, συνεργατικές και συλλογικές. Επίσης μεγάλος όγκος παραγωγών ακυρώνονται καθώς οι παραγωγοί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις τεράστιες οικονομικές διαδικασίες . Ωστόσο στη ρήση του Κοκτώ, που έλεγε πως ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη όταν τα υλικά του θα είναι τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί, συμπληρώθηκε πως ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, "όταν το σινεμά απεξαρτηθεί από το χρήμα, θα παραμείνει έρμαιο των εταιρειών διανομής".
Ο Βασίλης Μαζωμένος υποστήριξε πως "ο δημιουργός γίνεται μέρος και φορέας της κρίσης. Το πεδίο μιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης είναι ελκυστικό για τους σκηνοθέτες. Όντας παιδιά της κρίσης, μια χαρά έχουμε βολευτεί σε αυτό το πεδίο, διότι όσο δύσκολα και αν περνάμε και όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες που κάνουμε τις ταινίες, την ίδια στιγμή αυτές είναι και οι δυσκολίες που μας δίνουν την δυνατότητα να κάνουμε τις ταινίες".
Ο Κώστας Μπλάθρας, μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, υποστήριξε πως "ο τρόπος παραγωγής των τελευταίων ετών έχει αλλάξει, καθώς εάν μια ταινία θελήσει να πάρει ευρωπαϊκή συν-χρηματοδότηση, θα πρέπει να περάσει ένα μακρύ τούνελ γραφειοκρατικών διαδικασιών. Η κρίση μπορεί να είναι επώδυνη, αλλά είναι χρησιμότατη για την ουσία της κινηματογραφικής τέχνης και κάθε τέχνης. Χωρίς κρίση δεν υπάρχει δραματουργία. Μια ιστορία που δεν έχει κρίση δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Ο κινηματογράφος όμως δεν είναι διατριβή και προκήρυξη. Και η προσέγγιση μέσω της πολιτικής ορθότητας εξελίσσεται σε κακιά πληγή για ένα έργο τέχνης, άρα και για μια ταινία".
Ο Γιώργος Γεωργόπουλος συμπλήρωσε πως "η κρίση θα συνδεθεί στο μυαλό των περισσοτέρων με αυτό που ζούμε και αυτό έχει ενδιαφέρον όταν δεν είναι ηθελημένο από τον δημιουργό. Λόγω κρίσης έχει επηρεαστεί ακόμα και ο τρόπος που βλέπουμε και παλαιότερες ταινίες. Την ίδια ώρα, η κρίση έχει επηρεάσει τον τρόπο παραγωγής των ταινιών ή έστω ένα κομμάτι, καθώς έχουμε περιπτώσεις χαμηλού προϋπολογισμού, συνεργατικές και συλλογικές. Οι περισσότερες ταινίες δεν γίνονται γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις τεράστιες παραγωγικές και οικονομικές διαδικασίες" .
Ο Δημήτρης Αθανίτης τόνισε πως "το σινεμά εδώ και κάποιες δεκαετίες εγκαταλείπει τον εαυτό του σαν γραφή, σαν άποψη, σαν θεματολογία και διολισθαίνει σε μια ευρύτερη τηλεοπτική αισθητική. Οι τηλεοπτικές πρεμιέρες, σαν γεγονότα, εκτοπίζουν πια τις κινηματογραφικές. Ακόμα και τα φεστιβάλ προβάλλουν απόλυτα συνειδητά και κυρίως από τις μικρότερες χώρες, ένα σινεμά ανώδυνο. Το σινεμά, όπως και κάθε τέχνη, για να μπορεί να έχει έναν λόγο ύπαρξης, πρέπει να είναι κάτω από την επιφάνεια και να μην αναπαράγει τα συνθήματα που κυκλοφορούν".
