Η πνευματική σοβαρότης της εποχής μας –και η αντίστοιχη όλων των εποχών ίσως- επιτάσσει ένα μοντέλο ζωής στο αντίποδα αυτού που, συχνά και συνήθως απαξιωτικά, αποκαλούμε αντι-δραστικό, αντικομφορμιστικό ή και σοκαριστικό. Εκείνοι όμως που αυτοορίζονται σοβαροί πάσχουν από έναν διανοητικό αυτισμό που τους τοποθετεί από τη μια πέραν της κοινωνίας και των αντιθέσεών της αλλά από την άλλη πλησίον της εξουσίας –έως σφιχταγκαλιάσματος. Γίνονται έτσι μια μάσκα του κράτους, ενίοτε δε κωμικά προσωπεία. Το «αντικειμενικό πνεύμα», εξ ονόματος του οποίου, υποτίθεται, ομιλούν, είναι βουβό, φανερώνει δε μια κοινωνία σε νεκρική ακαμψία. Η πρωτοτυπία ή η πρωτοπορία μπορούν να γίνουν αποδεκτές, μοναχά όμως μέσα από την τυποποίησή τους. Και το πάθος, για τις ιδέες ή ό,τι άλλο, ομοίως.

 

Με αυτούς τους όρους, δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζεται κανείς ούτε βεβαίως να αναρωτιέται γιατί το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο εναντιώθηκε και, φυσικά, απαγόρευσε την προβολή από την τηλεόραση του τηλεοπτικού σποτ του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, το οποίο και γυρίστηκε στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας του την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Μιας καμπάνιας που, σημειωτέον, ξεκίνησε μετά το χτύπημα στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

 

Το περί ου ο λόγος σποτ, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, περιγράφει μια διπλή, ας πούμε, απαγωγή: ένα κοριτσάκι ενώ επισκέπτεται με τη μητέρα του το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, απομακρύνεται από κοντά της και βρίσκεται μπροστά στην Κόρη Φρασίκλεια. Την ώρα που συνομιλούν κρυφά και χαμογελούν, ένα χέρι τραβά απότομα το κορίτσι, σαν να το απαγάγει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ, γράφει στην εικόνα. Στην επόμενη σκηνή, το κορίτσι είναι στη θέση του, λείπει όμως από τη βάση της η Φρασίκλεια, η οποία και έχει τελικώς «απαχθεί». ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, γράφει στην εικόνα, για να καταλήξει στη φράση: Τα μνημεία δεν έχουν φωνή, εσύ έχεις.

 

Στοιχειώδης γνώση περί του συμβολισμού στην τέχνη, βοηθά και τον πλέον αδαή να κατανοήσει σποτ. Το κορίτσι είναι το μέλλον, η Φρασίκλεια το παρελθόν. Και δίχως παρελθόν, το μέλλον είναι ανύπαρκτο.

 

Τι κατανόησε το ΚΑΣ; Μα, ότι οι Έλληνες αρχαιολόγοι βάλθηκαν να καταστρέψουν το κύρος της χώρας και των μουσείων της. Οι δε συμβολισμοί δεν είναι απλώς ανίεροι, ούτε καν υπάρχουν. Όλα λαμβάνονται κατά κυριολεξία. Και γεννάται το ερώτημα: έχουμε να κάνουμε με σακατεμένη πνευματικότητα ή με πολιτική επιλογή; Με ανθρωπολογική αδυνατότητα κατανόησης ή με υποταγή στο σιδερένιο χέρι της πολιτικής ορθότητας των από πάνω; Προφανώς και τα δύο. Διότι μόνον ένα σακατεμένο πνεύμα είναι δυνατόν να επιλέξει την πολιτική λογική του κουκουλώματος από εκείνη της διαρκούς επαγρύπνησης, το στερεότυπο από το επαναστατικό, το κατεστημένο από την αντι-δράση.

 

Όταν στους συστημικούς βαρβαρισμούς το ΚΑΣ αντιπαραθέτει τη σιωπή –και τη συνενοχή;- του και ταυτοχρόνως λογοκρίνει την κραυγή των αρχαιολόγων, τη σήψη, και να το θέλουμε, δεν μπορούμε να την κρύψουμε πια.

 

Πηγή: Βραδυνή