Αλλά με τα νέα δεδομένα και όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί με την αναγκαστική αναστολή λειτουργίας των αιθουσών εξαιτίας της πανδημίας, η κατάσταση φαίνεται πως ξεπερνά το όριο αντοχής των αιθουσαρχών.
Το 1/3 περίπου της χειμερινής σεζόν πήγε χαμένη ενώ όσον αφορά τη θερινή κυριαρχεί ο φόβος και η αβεβαιότητα.
Όπως και στους άλλους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, οι επιχειρηματίες του κινηματογράφου βρίσκονται και αυτοί αντιμέτωποι με την επόμενη μέρα του κορωνοϊού, η οποία αναμένεται να βρει την κοινωνία κατακερματισμένη και την οικονομία σε βαθιά ύφεση.
Η κυβέρνηση εάν θέλει στην πράξη και όχι μόνον στα λόγια να βοηθήσει στην επιβίωση της κινηματογραφικής αίθουσας και των ανθρώπων οι οποίοι χρόνια τώρα αγωνίζονται να την κρατήσουν ζωντανή, οφείλει να πάρει σοβαρά μέτρα, να ακούσει με προσοχή και να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αιθουσαρχών.
Ένα μέτρο που μπορεί να πάρει αμέσως η κυβέρνηση είναι η μείωση του υπέρογκου ΦΠΑ στα εισιτήρια των κινηματογράφων, ο οποίος είναι ο υψηλότερος στην Ευρώπη αγγίζοντας το 24%! Η διατήρηση του, η οποία ήταν μνημονιακή υποχρέωση, είναι ώρα να αρθεί και να μειωθεί στο 6%, όπως είναι και στα άλλα θεάματα και όπως ζητούν οι αιθουσάρχες.
Ένα ακόμη δυσβάσταχτο κόστος είναι το ενοίκιο το οποίο συχνά είναι αρκετές χιλιάδες ευρώ το μήνα. Είναι, λοιπόν, αναγκαία μια ρύθμιση για πλήρη απαλλαγή από την υποχρέωση καταβολής ενοικίου όσο καιρό οι αίθουσες παραμένουν κλειστές και για 2-3 μήνες μετά την επαναλειτουργία τους. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει με παράλληλη απαλλαγή από την υποχρέωση πληρωμής του ΕΝΦΙΑ από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων.
Απαλλαγή θα πρέπει να υπάρξει επίσης και από άλλες πάγιες οικονομικές υποχρεώσεις όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, αέριο, ύδρευση, δημοτικά τέλη. Και φυσικά δε θα πρέπει επ’ ουδενί λόγω –κι αυτό να ισχύσει για όλες τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά- να κοπεί το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο ή το φυσικό αέριο λόγω καθυστέρησης εξόφλησης των λογαριασμών.
Το καλοκαίρι πλησιάζει και κανείς ακόμη δε γνωρίζει τι θα γίνει με τις θερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις οι οποίες αποτελούν αιμοδότη για πολλούς πολιτιστικούς φορείς και εργαζόμενους στον πολιτισμό.
Μια ανάλογη κατάσταση υπάρχει και στις κινηματογραφικές αίθουσες αφού αρκετοί από τους αιθουσάρχες διαθέτουν τόσο χειμερινές όσο και θερινές αίθουσες. Και με χαμένο ένα μεγάλο μέρος της χειμερινής σεζόν προσδοκούν στη θερινή για να καλύψουν μέρος της ζημιάς.
Σύμφωνα με πληροφορίες που διαβάσαμε στον Τύπο, οι διάφοροι ανοιχτοί πολιτιστικοί χώροι και τα φεστιβάλ αναμένεται να υποδεχτούν το κοινό στις 15 Ιουνίου. Αυτό όμως, κατά παράδοξο τρόπο, δεν ισχύει για τους θερινούς κινηματογράφους οι οποίοι προβλέπεται να ανοίξουν στις 29 Ιουνίου. Δηλαδή δύο ολόκληρες εβδομάδες αργότερα!
Θεωρώ ακατανόητη αυτήν τη διαφοροποίηση και ελπίζω πως θα επικρατήσει η λογική ώστε να υπάρξει ισότιμη αντιμετώπιση των θερινών κινηματογράφων με τους υπόλοιπους πολιτιστικούς χώρους.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα για να παρθούν σοβαρά μέτρα ανακούφισης των αιθουσαρχών ώστε να αντεπεξέλθουν, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες, να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας, να μείνει ζωντανό ένα κύτταρο πολιτισμού.
Όμως ακόμη πρόβλημα με το οποίο θα έρθουν αντιμέτωπες οι αίθουσες, κι αυτό δεν έχει να κάνει με καμία κυβέρνσηση, είναι η τάση για αλλαγή του τρόπου με τον οποίο πλέον οι θεατές προσεγγίζουν το κινηματογραφικό προϊόν και η οποία εντάθηκε με την πανδημία. Και αναφέρομαι στα διάφορα συνδρομητικά κανάλια και τις κινηματογραφικές πλατφόρμες (Nertflix κλπ) οι οποίες, κατ’ ανάγκη, λόγω υποχρεωτικού εγκλεισμού, άλλαξαν τις συνήθειες και τον τρόπο με τον οποίο πολλοί άνθρωποι βλέπαμε τις ταινίες.
Πόσο εύκολο είναι να αποδεσμευτούμε από τη γοητεία του καναπέ και του τηλεκοντρόλ και να επανεφεύρουμε τις κινηματογραφικές μας κοινότητες;
Πόσο εύκολο θα είναι να ξαναβρούμε την απολεσθείσα μας κοινωνικότητα;