Με αφορμή τη συζήτηση για το αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταφύγει ή όχι σε πρόωρες εκλογές τον προσεχή Σεπτέμβρη, ο Πάσχος Μανδραβέλης, στη στήλη του στην Καθημερινή, επιχείρησε να αποδομήσει τον τρόπο με τον οποίο συντάσσονται τα σχετικά δημοσιεύματα που αναφέρονται σε ένα από τα πιο δημοφιλή, ομολογουμένως, θέματα του πολιτικού ρεπορτάζ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε μία μέρα μετά τη συνέντευξη του Κυρ. Μητσοτάκη στον Σκάι και δύο μετά την ομιλία του στη Βουλή. Στο πλαίσιο αυτό, σημείωσε: “Κάπως έτσι γίνονται και ξεγίνονται οι εκλογές. Κάποιοι υπουργοί, παρατρεχάμενοι, ακόμη και βουλευτές που περιστασιακώς βλέπουν τον πρωθυπουργό, μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους στους δημοσιογράφους: “Όταν ρωτήσαμε για εκλογές δεν απάντησε, αλλά χαμογέλασε. Αν θες τη δική μου άποψη, πάμε σούμπιτοι για κάλπες”(8 Ιούλη 2022, σελ. 13) . Στο ίδιο άρθρο, που φέρει τον τίτλο “Τα, άνευ σημασίας, λοιπά…” ο Π. Μανδραβέλης υποστηρίζει, άρρητα, πως η εκλογολογία αποτελεί κομμάτι της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας. Επιπλέον, επισημαίνει πως το φαινόμενο εκλογικών αναμετρήσεων πριν τη λήξη της τετραετίας ενισχύθηκε τα χρόνια της κρίσης.
Η παραπάνω άποψη διαθέτει ισχυρή βάση. Αν στο παραπάνω προσθέσει κανείς ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης οι πρόωρες εκλογές αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των σταθερών εκλογικών κύκλων, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα πως τόσο η εκλογολογία όσο και οι πρόωρες εκλογές αποτελούν όντως ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής δημόσιας σφαίρας και του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.
Ο αρθρογράφος της Καθημερινής καταλήγει πως οι πρόωρες εκλογές επί του προκειμένου δεν πρόκειται να λύσουν κάποιο από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, ενώ προβαίνει και στον ισχυρισμό πως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι οι εκλογές θα έλυναν τα ζητήματα αυτά.
Η συζήτηση για το καταληκτικό επιχείρημα του Π. Μανδραβέλη έχει προφανές ενδιαφέρον. Τα προβλήματα των κοινωνιών και των οικονομιών προκύπτουν από μόνα τους, όπως η βροχή ή τα υπόλοιπα φυσικά φαινόμενα, ή έχουν πολιτικό αίτιο; Το ίδιο ερώτημα, προφανώς, αφορά και τη συζήτηση ως προς την επίλυσή τους.
Ωστόσο, η συζήτηση αυτή επί του προκειμένου δεν έχει την παραμικρή σημασία. Κι αυτό διότι στο ίδιο φύλλο, ο συντάκτης του κυβερνητικού ρεπορτάζ της εφημερίδας, Σταύρος Γ. Παπαντωνίου, σημείωσε τα εξής: “Στο Μέγαρο Μαξίμου, όπως έχει ξαναγράψει η “Κ”, υπήρχαν εδώ και καιρό όλες οι απόψεις.Η κυριαρχούσα ήταν πως οι εκλογές το φθινόπωρο είναι μονόδρομος, εξ ου και είχε κυκλωθεί η 18η Σεπτεμβρίου. Ο μόνος που σταθερά είχε αντίθετη άποψη ήταν ο Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος επέμενε στη θεσμική οδό της άνοιξης του 2023. Όλοι οι υπόλοιποι εντός Μαξίμου εξέθεταν τις απόψεις τους, με την πλειοψηφία να είναι υπέρ των πρόωρων εκλογών, χωρίς πάντως αυτή να εκφράζεται μετ’ επιτάσεως” (“Το παρασκήνιο του “όχι” στις κάλπες, σελ. 4).
Ποιος από τους δύο άραγε έχει προσεγγίσει το θέμα με περισσότερη ακρίβεια; Υποθέτω, πάντως, πως, σε ό,τι αφορά τις πληροφορίες που επικαλείται ο συνάδελφός του που καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ, ο Π. Μανδραβέλης να μην θεωρεί πως αυτές αποτελούν προϊόν της διαδικασίας που περιγράφει ο ίδιος στο άρθρο του. Σε κάθε περίπτωση, όπως άλλωστε φάνηκε κι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που εξέπεμψε ο μηχανισμός του πρωθυπουργού, η “θεσμικότητα”, την οποία ο Π. Μανδραβέλης επικαλείται ως κανόνα που πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα, ήταν το “χαρτί” που πλαισίωσε την απόφαση του Κυρ. Μητσοτάκη.
Αν η επιλογή ήταν άλλη, τότε το χαρτί” θα ήταν και το αντίστοιχο, και η “θεσμικότητα” θα είχε πάει περίπατο προς χάριν της “εθνικής ανάγκης” να δώσει την εκλογική μάχη η ΝΔ από την καλύτερη δυνατή θέση.
