Ακούω πολλούς και πολλές, με αφορμή το νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τις διαδηλώσεις, να επικαλούνται την παρακαταθήκη των λαϊκών αγώνων για τη δημοκρατία. Την αντιδικτατορική πάλη, το 1-1-4, τους Λαμπράκηδες κ.λπ.
Στην Αριστερά έχουμε το "χούι" να μαθαίνουμε Ιστορία και να τιμάμε τις θυσίες των παππούδων και των πατεράδων μας. Δεν θέλω να κακοκαρδίσω ή να απογοητεύσω τους μεγαλύτερους ηλικιακά συντρόφους και φίλους, αλλά δυστυχώς αυτό πλέον δεν αρκεί.
Το ένδοξο παρελθόν της Αριστεράς, οι θυσίες, οι φυλακίσεις, οι ζωές που αφιερώθηκαν στον αγώνα απέναντι στον φασισμό και τους επιγόνους του, απέναντι σε αυτούς που αλυσόδεσαν τη δημοκρατία, συγκινούν εμάς, τους αριστερούς, και μας κάνουν περήφανους και βέβαιους για την ιδεολογική και πολιτική μας τοποθέτηση.
Αρκεί όμως αυτό για να απαντήσει στις προκλήσεις τού σήμερα; Πείθει τους σημερινούς τριαντάρηδες να κινητοποιηθούν; Και άντε, όσοι ζήσαμε το άρθρο 16, τον Δεκέμβρη του 2008, τις πλατείες του 2011, έχουμε το προνόμιο μιας συλλογικής μνήμης αγώνα, καταστολής, διεκδίκησης και νίκης.
Για τους εικοσάρηδες ωστόσο, ακόμη κι αυτά μοιάζουν μακρινές ιστορίες. Αφήστε που η Αριστερά που γνώρισαν είναι η Αριστερά που κυβέρνησε σε αυτές τις συνθήκες.
Σήμερα βλέπουμε μια οργανωμένη ιδεολογική επίθεση από τη Νέα Δημοκρατία, σε όλα τα πεδία. Στην εκπαίδευση, με τον εξοβελισμό των κοινωνικών επιστημών και των τεχνών που... κάνουν τα παιδιά αριστερά. Στην επαναφορά μιας οπισθοδρομικής αντίληψης στο σχολείο, που πιστεύαμε πως ανήκε στο παρελθόν. Στο προσφυγικό, με την εφαρμογή μιας Ορμπανικής, ακροδεξιάς και ξενοφοβικής πολιτικής, που δεν διστάζει να πετάξει μανάδες στον δρόμο με τα μωρά τους.
Στον δημόσιο λόγο, όταν ο Μπογδάνος, βασικός εκφραστής της Alt Right πτέρυγας της Ν.Δ., μας λέει ότι το Netflix είναι μηχανισμός μαρξιστικής προπαγάνδας, αντιγράφοντας τους ψεκασμένους αμόρφωτους Τραμπικούς rednecks που θεωρούν την πλατφόρμα εργαλείο του Ομπάμα. Αλλά και τον Ερντογάν, που έχει απειλήσει πως θα απαγορεύσει την πρόσβαση στην Τουρκία.
Κερασάκι στην τούρτα, το εμβληματικό νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Με χουντικές διατάξεις που ξαναμπαίνουν σε ισχύ, η κυβέρνηση κάνει πράξη τις φαντασιώσεις των οπαδών του συντηρητισμού, της καταστολής και του κοινωνικού αυτοματισμού. Όλων εκείνων που μισούν και κατασυκοφαντούν τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ένα μίσος που απορρέει από τον ανείπωτο φόβο τους απέναντι σε αυτές.
Είναι δεδομένο πως θα πέσει στην πράξη. Και θα το ρίξει η νεολαία, που βλέπει ξανά το μέλλον της να ορίζεται από ύφεση, ανεργία και απόγνωση. Οι νέοι, που μπορεί να απογοητεύτηκαν, αυτή η νέα γενιά που ριζοσπαστικοποιείται, με τα αιτήματα και τις αγωνίες της, χρειάζεται να εκφραστεί πολιτικά. Να αποκτήσει φρόνημα αγώνα, ιδεολογική πυξίδα, οργάνωση και έμπνευση.
Όχι μόνο με την επίκληση του ηρωικού και πένθιμου παρεθόντος, αλλά με την προοπτική ενός φωτεινού και νικηφόρου μέλλοντος.
