Η φορολογία αναδεικνύεται σε κεντρικό θέμα της πολιτικής διαμάχης. Και καλώς συμβαίνει αυτό, καθώς γύρω από τους φόρους, ποιός πληρώνει, πόσα και γιατί, οργανώνεται επί της ουσίας ολόκληρη η πολιτική, οικονομική αλλά και η ιδεολογική διαμάχη στα χρόνια του Μνημονίου. Η κυβερνητική πλευρά, αυτοί που εφαρμόζουν τα τελευταία χρόνια τη σκληρότερη και πιο άδικη φορολογική πολιτική που γνώρισε ποτέ ο τόπος, δηλώνουν ιδεολογικά αντίθετοι με τη φορολογία. Η Αριστερά που καταγγέλει την άγρια φορολόγηση των λαικών τάξεων κατηγορείται ότι έχει ως ατζέντα την υπερφορολόγηση. Ο Σαμαράς έχει στήσει ολόκληρη τη ρητορική του γύρω απο τις φοροελαφρύνσεις και ο Τραγκας καλεί σε δεξιά πανστρατιά, με τη ΧΑ συμπεριλαμβανόμενη, ενάντια στην υπερφορολόγηση που ετοιμάζουν... Τσίπρας και Μέρκελ

Η ισοπεδωτική και εξουθενωτική φορολόγηση των λαικών τάξεων στα χρόνια του μνημονίου έχει ενισχύσει την ιδεολογική θέση των νεοφιλελευθερων, παρα το γεγονός ότι έχει αδυνατίσει την πολιτική τους θέση. Η χαμηλή ανταποδοτικότητα των φόρων και η διαφθορά των εισπρακτικών μηχανισμών ιστορικά, έχουν συμβάλει ώστε η φορολογία να θεωρείται κάτι κακό από αυτές ακριβώς τις κοινωνικές τάξεις που θεωρητικά ωφελούνται από την αναδιανεμητική λειτουργία της κι αυτή είναι μια νίκη της άρχουσας τάξης στο πεδίο της ηγεμονίας την οποία η Αριστερά πρέπει να ανατρέψει αν θέλει να έχει τη φιλοδοξία να αλλάξει τα πράγματα.

Στην Ελλάδα, η κατάσταση ήταν χοντρικά ως εξής: Οι φτωχοί, κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι πλήρωναν καθόλου ή χαμηλούς άμεσους φόρους και πολύ υψηλούς έμμεσους. Οι μεσαίοι – όχι όλοι- φοροδιεφευγαν με τις ευλογίες του κράτους, προκειμένου να συμμετάσχουν στην πολιτική και κοινωνική συναίνεση που ήταν αναγκαία στην άρχουσα τάξη για να κυβερνάει και να απαλλάσσεται τελείως από τη φορολογία. Οι φοροαπαλλαγές προς τους πλούσιους το διάστημα της "ισχυρής Ελλάδας" της δεκαετίας προ του Μνημονίου, είναι σχεδόν όσα χρήματα δανείστηκε η χώρα με το 1ο Μνημόνιο. Το κράτος συνέλεγε λιγότερα χρήματα απ όσα χρειαζόταν και αναγκαζόταν να δανείζεται τα υπόλοιπα από τις "αγορές". Οι οποίες αγορές δεν είναι παρα οι πλούσιοι με άλλο όνομα, οι οποίοι, εκτός του οτι δεν πλήρωναν φόρους, έβγαζαν και κέρδος δανείζοντας τα λεφτά αυτά στο δημόσιο με τόκο. Μια πρόσθετη εξασφάλιση για τα λεφτά των πλουσίων ήταν και είναι να τα δανείζουν πακέτο, μαζί με τις αποταμιεύσεις των μεσαίων και φτωχών, εις τρόπον ώστε να μπορούν στην ουσία να εκβιάζουν πως αν χάσουν οι ίδιοι κάποια απο τα χρήματα τους , οι φτωχοί θα τα χάσουν όλα. Το επιχείρημα αυτό το έχουμε ακούσει και για τις καταθέσεις στις τράπεζες και για τα ομόλογα. Αν ακούσει κανείς τους σπιν του συστήματος θα μείνει με την εντύπωση ότι την Ελλάδα έχουν δανείσει κατα βάσιν οι συνταξιούχοι της Ευρώπης απο το υστέρημα τους και είναι ανήθικο να τους πεις οτι θα χάσουν τα λεφτά τους. Αυτό έχει μια βάση, καθώς και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν το ρόλο του πιστωτή, η υπόγεια απειλή είναι πως ενδεχόμενες απώλειες απο τη μείωση του ελληνικού χρέους θα βαρύνει τους μικροαποταμιευτές καθώς τα χρήματα των πλουσίων είναι ή ιερά ή πολύ καλά κρυμμένα ή και τα δυο ταυτοχρόνως.

Η φορολογία στα μνημονιακά χρόνια έσπασε την άρρητη συμμαχία πλουσίων και μεσαίων καθώς πλέον φτωχά και μεσαία στρώματα εξοντώνονται φορολογικά, ενώ οι πλούσιοι παραμένουν στο απυρόβλητο, και μάλιστα ενισχύουν τη σχετική τους θέση. Στη σημερινή κατάσταση λοιπόν η Αριστερά οφείλει να εξηγήσει στις κοινωνικές τάξεις υπέρ των οποίων μεροληπτεί ότι η φορολογία είναι ο μηχανισμός με τον οποίο θα ωφεληθούν και ότι τα συμφέροντά τους όχι μόνον δεν ταυτίζονται αλλά είναι αντιδιαμετρικά με αυτά της άρχουσας τάξης. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να εξηγήσει και να πείσει όχι μόνον για το δίκαιο και αναγκαίο της φορολογίας αλλά και για το πρακτικώς ωφέλιμο, δηλαδή για την ανταποδοτικότητα των φόρων. Σήμερα που οι δημόσιες υποδομές και τα δημόσια αγαθά αποδυναμώνονται σε βαθμό εξαφάνισης, είναι πολύ εύκολο για τον απονήρευτο πολίτη – θύμα της ρητορικής των πλουσίων να πει να πιστέψει ότι οι φόροι είναι κάτι γενικώς κακό, πεταμένα λεφτά που τα παίρνει η Μερκελ, οι συνδικαλιστές, τα λαμόγια, οι Εβραίοι, οτιδήποτε άλλο εκτός από το ότι χρηματοδοτουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία και την άμυνα και τους δρόμους κλπ. Η αριστερά πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι με τους φόρους θα χρηματοδοτούν το επίπεδο της κοινωνίας στην οποία θα ήθελαν να ζουν. Ότι όλες οι προηγμένες χώρες έχουν ως χαρακτηριστικό, υψηλού επιπέδου και δωρεάν παροχές στους πολίτες, σε συνδυασμό με δίκαιη και προοδευτική φορολογία. Ακόμα και το  Σύνταγμα μας το απαιτεί.

Και ότι οι πλούσιοι που βγάζουν περισσότερα και ζουν υπο καλύτερες συνθήκες – τί να κάνουμε- θα πληρώνουν περισσότερα προς όφελος των φτωχών, αλλιώς η ελληνική κοινωνία θα αποσυντεθεί σε τέτοιο βαθμό που και οι ίδιοι θα χάσουν. Αν νομίζουν ότι θα υπάρξουν στεγανές και ασφαλείς και περιτοιχισμένες ζώνες ευημερίας με το 90% της κοινωνίας απ έξω να αλληλοσφάζεται είναι διπλά γελασμένοι. Ούτε θα το πετύχουν, αλλά και εάν το πετύχαιναν δεν θα ήταν ευτυχισμένοι, αλλά φυλακισμένοι. Υπάρχουν μερικοί που θεωρούν ότι μπορεί να υπάρχει η Βουλιαγμένη και το Κολωνάκι και οι άλλοι ας κόψουν το λαιμό τους. Αλλά θα χει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα πηγαίνουν από τη Βουλιαγμένη στο Κολωνάκι, όταν θα έχουν να περάσουν μέσα από την υποσαχάρια Ηλιούπολη και απο τις φαβέλες του Αλίμου