to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η Ευρώπη, η Ελλάδα και ο Δ. Δανίκας

«Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη γι’ αυτό και πρέπει να πασχίσει να γίνει» - Το ιδεολόγημα πίσω από το άρθρο του Δημήτρη Δανίκα στην ιστοσελίδα του Πρώτου Θέματος, υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα του Κυριάκου».


Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη γι’ αυτό και πρέπει να πασχίσει να γίνει: Αυτό ήταν ένα από τα βασικά ιδεολογήματα της περιόδου της κυβέρνησης Σημίτη, για τη διαμόρφωση του οποίου, στο επίπεδο της θεωρίας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο το βιβλίο του Νικηφόρου Διαμαντούρου Πολιτισμικός δυισμός και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης (το συγκεκριμένο βιβλίο είχε κυκλοφορήσει το 1994 στην Ισπανία. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια).

Το ερώτημα ή μάλλον το αίτημα κάποιων παραμένει. Μας το θύμισε με τον δικό του τρόπο το άρθρο του Δημήτρη Δανίκα στην ιστοσελίδα του Πρώτου Θέματος, με τίτλο «Η Ελλάδα του Κυριάκου». Η γραμμή της σκέψης είναι πάντοτε η ίδια. Από το κείμενο του Διαμαντούρου και τις ομιλίες του Κώστα Σημίτη μέχρι το άρθρο του Δανίκα, το αίτημα είναι «να γίνουμε Ευρώπη». Ας υποθέσουμε λοιπόν, προς χάριν του επιχειρήματος, ότι η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη. Ότι η Ελλάδα δεν ανήκει, λόγω ιστορικής τροχιάς, στη «Δύση». Γέρνει πιο πολύ προς την «Ανατολή».

Αν είναι έτσι, τότε το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι το τι ορίζει την Ευρώπη και τον «ευρωπαϊσμό». Η απάντηση του Δανίκα είναι κοφτή: «οργάνωση, παραγωγικότητα, ορθολογισμός και σιδερένια πειθαρχία». Μάλιστα. Στην Ελλάδα, όμως, πάντα κατά τον ίδιο, αυτά δεν ίσχυαν, μέχρι την κυβέρνηση του «Κυριάκου». Τι ίσχυε; «Μια χώρα που όλοι μα όλοι οι κυβερνήτες όλων των Ευρωπαϊκών χωρών, την θεωρούσαν την πιο ανυπόληπτη, την πιο αφερέγγυα και την πιο αναξιόπιστη. Μια χώρα στην οποία τα επίσημα στατιστικά στοιχεία ήταν κατασκευασμένα και φυσικά ψευδή και χαλκευμένα. Μια χώρα του τουρισμού, της θάλασσας, της Μυκόνου και της Σαντορίνης. Μια χώρα του Rooms to Let, της χωριάτικης, του μουσακά και του πιτόγυρου. Μια χώρα που δεν ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις προδιαγραφές κάθε άλλης ευρωπαϊκής πολιτείας», γράφει ο Δανίκας.

Και συνεχίζει: «Η χώρα του Βαρουφάκη και του Τσίπρα. Η χώρα του Αρτέμη Σώρρα και του Πάνου Καμμένου. Των ψεκασμένων, των φιλύποπτων, των οργισμένων, των μπαχαλάκηδων, των Εξαρχείων και των προσφυγομεταναστών που λιάζονται στην πλατεία Ομονοίας».

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, ο Δανίκας παραλείπει –γιατί άραγε;- το υποκείμενο. Ποιος ευθύνεται για την ανυποληψία; Ποιος ευθύνεται για το ότι ο τουριστικός τομέας αφορά μεγάλο τμήμα της οικονομικής δραστηριότητας της Ελλάδας; Για ποιο λόγο η Ευρώπη είναι το μέτρο της υπόληψης; Ποια ήταν η ευθύνη της Ευρώπης για τα λεγόμενα greek statistics; Τι έλεγε τότε ο ίδιος και οι υπόλοιποι εγχώριοι επαγγελματίες «ευρωπαϊστές», αντί-λαϊκιστές» και ούτω καθεξής; Τι έλεγαν όταν είδαν τον Σημίτη με τον Παπαδήμο να κουνάνε τα χαρτονομίσματα του ευρώ μπροστά από μηχάνημα ATM; Η εφημερίδα στην οποία εργάζεται ασχολείται ή όχι με την προώθηση του τουρισμού, που ο ίδιος καταγγέλλει με περισσή δόση λεβεντιάς και… βιομηχανικής παραγωγικότητας; Και για ποιο λόγο, αν έχει πρόβλημα με το «φολκλόρ» του μουσακά και του πιτόγυρου, ως γνήσιος Ευρωπαίος δεν έχει το ίδιο με τη γερμανική μπίρα και τα λουκάνικα Φρανκφούρτης; Αυτά αποτελούν διαπολιτισμικές σταθερές; 

Η δεύτερη επισήμανση του Δανίκα έχει πολλά υποκείμενα. Τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Καμμένο και τον Σώρρα, αλλά και διάφορες κατηγορίες  που, κατά την κρίση του, δεν εμπίπτουν στην Ευρώπη. Η καρικατούρα που επιχειρεί να σκιαγραφήσει γίνεται κραυγαλέα. Ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, ο Καμμένος κι ο Σώρρας συνιστούν την αριστερή και τη δεξιά εκδοχή του ελληνικού ανορθολογισμού, ενώ ο «Κυριάκος» -και βεβαίως ο ίδιος ο Δανίκας και το Πρώτο Θέμα- αποτελούν τον ευρωπαϊσμό που, ως τέτοιος, δεν μπορεί παρά να είναι κεντρώος. Άλλωστε, στην Ευρώπη του ορθολογισμού δεν υπάρχουν «άκρα». Το πώς ακριβώς επαληθεύεται ιστορικά και πολιτικά ο ισχυρισμός αυτός είναι κάτι που μόνο ο Δανίκας το γνωρίζει.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, στην Ευρώπη του ορθολογισμού, που φαντασιώνεται ο Δανίκας, η καθυστέρηση του «Κυριάκου» να κλείσει τις εκκλησίες μάλλον δεν ταιριάζει. Και, βεβαίως, στην Ευρώπη της ορθολογικότητας, δεν ταιριάζει η προσφώνηση ενός πρωθυπουργού με το μικρό του όνομα. Με βάση το σχήμα του λαϊκισμού – αντί-λαϊκισμού, η σχέση των πολιτικών με τους πολίτες δεν μπορεί να διέπεται από αμεσότητες και συναισθηματισμούς που υποδηλώνουν οι προσφωνήσεις με το μικρό όνομα. Αυτά είναι για τους «ανορθολογιστές».

Παραδόξως, πάντως, για τον ορθολογισμό του Δανίκα, υπάρχουν κι άρθρα συναδέλφων του στο Politico και στον Economist που αποκαλούν τη Γερμανίδα καγκελάριο με το μικρό της όνομα, «Άνγκελα». Το ακόμα πιο παράδοξο, σύμφωνα πάντα με τον ορθολογισμό του Δανίκα, είναι πως υπάρχει και στη Γερμανία μια εφημερίδα που μοιάζει πολύ με αυτή στην οποία ο ίδιος γράφει. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την Bild, που πριν κάποια χρόνια αποκαλούσε τους Έλληνες, αγνοώντας (;) τους ευρωπαϊκούς δείκτες οι οποίοι εμφανίζουν τους Έλληνες ως έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους λαούς της Ευρώπης, «τεμπέληδες που λιάζονται».

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)