Αφορμή της συνέντευξης στάθηκε η κρίση ταυτότητας και κατεύθυνσης την οποία διανύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οικονομική κρίση και ο πολιτικός κατακερματισμός που την συνοδεύει έχουν οδηγήσει σε αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό. Ο προστατευτισμός της νέας αμερικανικής κυβέρνησης υπό τον Ντόναλντ Τραμπ επιβαρύνει το κλίμα και αυξάνει τις αβεβαιότητες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. που θα διεξαχθεί στις 24 και 25 Μαρτίου στη Ρώμη έχει ιστορική σημασία. Συζητάμε, λοιπόν με τον Γιάννη Μπουρνού όλα τα επίδικα: την πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί στα κράτη-μέλη (ιδιαίτερα στην Ελλάδα), τις προτάσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς για διέξοδο από την κρίση, τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και ασφαλώς το κρίσιμο ζήτημα, που έχει πλέον τεθεί και επισήμως, της «Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων».
Κατά τον Γιάννη Μπουρνού, ένας σκληρός πυρήνας με κέντρο τη Γερμανία και τους συμμάχους της, στη διάρκεια της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, επέβαλλε οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις ενάντια στη βούληση των άλλων λαών. Στην άτυπη Σύνοδο των Βερσαλλιών (μεταξύ των ηγετών Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας) η Γερμανία επέβαλλε για μια ακόμα φορά την άποψή της. Επέβαλλε την «πρωτοκαθεδρία της γραμμής Σόιμπλε».
«Η Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία επιβάλλει την άποψή της σ’ έναν απαξιωμένο και απερχόμενο πρόεδρο, τον κύριο Ολάντ, σ’ έναν μεταβατικό μη εκλεγμένο πρωθυπουργό μιας χώρας σε βαθύτατη τραπεζική κρίση, την Ιταλία του κυρίου Τζεντιλόνι, και σε έναν πρωθυπουργό μειοψηφίας, τον κύριο Ραχόι, ο οποίος κλυδωνίζεται από τεράστια σκάνδαλα διαφθοράς στην Ισπανία».
Η λύση, επισημαίνει ο Γιάννης Μπουρνούς, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στα Αριστερά. Πρέπει να υπάρξει ριζική αλλαγή των συσχετισμών σε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αναζήτηση είναι προς μια έξοδο από την κρίση με φιλολαϊκό πρόσημο: «Αμοιβαιοποίηση των βαρών, με μέτρα που θα μπορούσαν να απαλύνουν τις αντιθέσεις μεταξύ Βορρά-Νότου, μέσω της αύξησης του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Να υπάρξουν κονδύλια τα οποία θα εξισορροπούν τις ανισότητες. Να παρθούν μέτρα για τους εργαζόμενους, με την κατοχύρωση μίνιμουμ δικαιωμάτων όπως οι συλλογικές συμβάσεις».
Υπάρχουν, λοιπόν, προτάσεις τις οποίες δεν υπογράφει μόνο η ευρωπαϊκή Αριστερά, αλλά και εκατοντάδες συνδικαλιστικοί και πολιτικοί φορείς από ολόκληρη την Ευρώπη, σε ένα μανιφέστο που λέγεται «Η δική μας Ευρώπη».
