Γιατί ο Μελανσόν προχώρησε σε μια κίνηση υψηλού πολιτικού κινδύνου προβάλλοντας ως εξαίρεση από τη συσπείρωση του «Δημοκρατικού Τόξου» που ψηφίζει Μακρόν για να εμποδίσει τη νίκη της Λεπέν; Γιατί ο υποψήφιος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς καλεί τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν κατά συνείδηση και δεν τους καλεί απλώς σε αποχή, λευκό ή άκυρο;

Είναι προφανές ότι ο Μελανσόν έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, όπου είναι πολύ πιθανό η σχεδόν βέβαιη ήττα της Λεπέν στον δεύτερο γύρο και η πολύ πιθανή υποαντιπροσώπευση του Εθνικού Μετώπου στη Βουλή που θα εκλεγεί από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου να οδηγήσουν την ακροδεξιά και τη Λεπέν να χάσουν τη δυναμική τους ως κύριου φορέα έκφρασης μιας ετερόκλητης αντισυστημικής δυσαρέσκειας, ένα κενό που δημιουργεί τις προϋποθέσεις πλειοψηφικής μεγέθυνσης της εκλογικής βάσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ομως η προτροπή για ψήφο κατά συνείδηση παραμένει ένα παρακινδυνευμένο εγχείρημα.

Στην προεδρική εκλογή του 2002 είχε καλέσει τους οπαδούς του να ψηφίσουν Σιράκ στον δεύτερο γύρο ως αποδοκιμασία του Λεπέν, ενώ όταν στον δεύτερο γύρο της προεδρικής του 1969 βρέθηκαν αντιμέτωποι ο γκολικός Πομπιντού και ο κεντροδεξιός Ποέρ, ο υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος στον πρώτο γύρο Ντικλό κάλεσε σε αποχή. Ακόμη και στην εκδοχή της ψηφοθηρίας χωρίς αρχές η κίνηση του Μελανσόν είναι αμφίβολης απόδοσης, γιατί το όποιο όφελος από την αποχή ή την ψήφο ψηφοφόρων της Λεπέν στο μέλλον διατρέχει τον κίνδυνο να επισκιασθεί από τη νομιμοποίηση της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία κατά κύριο λόγο αποδυναμώνει την αξιακή διακριτή της ταυτότητα.

Ο Μελανσόν στον πρώτο γύρο είναι πιθανότατα ο παράγοντας που στέρησε από τη Λεπέν ένα προβάδισμα έστω και συμβολικό, αλλά σημαντικό, γιατί έδινε την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση παράστασης νίκης στον δεύτερο γύρο επί του Μακρόν, το οποίο μέχρι πριν από δύο εβδομάδες πρόβαλλε ως δημοσκοπικά κατοχυρωμένο, καθώς έδωσε δεύτερη επιλογή αντισυστημικής ψήφου.