Απέναντι από τον εθνικό κήπο μια μέρα στην εποχή του κορωνοϊού. Εγώ με μάσκα και πλαστικά χειρουργικά γάντια στα χέρια. Αυτή, όπως τη βλέπετε στις φωτογραφίες.

Καθάρισε σκυφτή και καμπουριασμένη με απόλυτη επιμέλεια το μάρμαρο της εισόδου της πολυκατοικίας που θα αποτελούσε το προσωρινό της καταφύγιο. Είχε ένα πλαστικό μπουκαλάκι μπλε οινόπνευμα, πότιζε με αυτό χαρτομάντηλα και μετά καθάριζε. Μετά άρχισε να καθαρίζει εξωτερικά τις τσάντες με τα υπάρχοντά της. Με την ίδια επιμέλεια. Μετά έβαζε τάξη στα πράγματά της που είχε μέσα στις τσάντες. Ήταν τόσο μεγάλη η προσοχή και η επιμονή που έδειχνε που μου θύμισε τη συχωρεμένη μητέρα μου. Με πλημμύρισαν αναμνήσεις, μια ηδονική μελαγχολία.

Μετά κάθισε στο καθαρισμένο μάρμαρο της εισόδου έτριψε το πρόσωπό της με τα δυο της χεράκια και φανερώθηκε ένα κουρασμένο πρόσωπο. Έβγαλε ένα μικρό πακετάκι μπισκότα και άρχισε να τα τρώει. Την πλησίασα.

- Μπορώ να σου δώσω μια μικρή βοήθεια;

Της έδωσα ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Με ευχαρίστησε. Τη ρώτησα πώς τη λένε.

- Έστερ από την  Αγγλία. Να δω πώς θα γυρίσω πίσω.

- Πού μένεις;

- Πού αλλού, στο δρόμο.

Τη ρώτησα αν μπορούσα να τη φωτογραφίσω. Μου πόζαρε και μετά μου έριξε ένα σεμνό γλυκό χαμόγελο.

Δεν είχε καμιά ξενική προφορά, δεν έμοιαζε να είναι από την Αγγλία. Ίσως το καπέλο. Α, ναι, και η μικρή ομπρέλα. Δεν θα μάθω ποτέ την ιστορία της.