Δεν γνωρίζω τίνος ιδέα ήταν ο βεβιασμένος αναγραμματισμός στην προμετωπίδα του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής. Δεν γνωρίζω ποιός επέλεξε την αφαίρεση δύο γραμμάτων από την επιγραφή που συμβόλιζε το πραξικοπηματικό «μαύρο» της κυβέρνησης των ΣαμαροΒενιζέλων, ώστε έτσι απλά και γρήγορα να επιστρέψουμε στην ΕΡΤ. Πριν περίπου ένα χρόνο είχα ανακαλύψει κάπου πίσω από τις εγκαταστάσεις της τότε ΝΕΡΙΤ τα γράμματα που κάποτε βρίσκονταν στην οροφή του κτηρίου και ολογράφως έλεγαν Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση.
Πεταμένα και παρατημένα σαν μπάζα ενός κατεδαφισμένου συστήματος που σύμφωνα με τον Σίμο Κεδίκογλου γκρεμίστηκε με εντολή Σαμαρά ώστε να επέλθει η πολυπόθητη εξυγίανση στο άντρο των χρυσοκάνθαρων και των χρυσών αγελάδων που απομυζούσαν επί δεκαετίες το ανταποδοτικό τέλος των ελλήνων φορολογουμένων. Δεν ξέρω αν τελικά τα γράμματα της ιστορικής εκείνης επιγραφής βρίσκονται κάπου θαμμένα στις αποθήκες του ραδιομεγάρου ή έχουν καταλήξει σε κάποια χωματερή. Ίσως κάποιοι να τα αναζήτησαν, να μην τα βρήκαν και τελικά να κατέληξαν στην εύκολη λύση της αφαίρεσης δύο γραμμάτων από την επιγραφή της ΝΕΡΙΤ. Όπως και να έχει πάντως είναι αδύνατον να μην εμπλακεί ο νους στην διαδικασία των συμβολισμών μιας τέτοιας κίνησης. Ένας συμβολισμός που από την μια σκοπιά σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα απαλλαγμένο από τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες ενός αμαρτωλού παρελθόντος που όλοι παραδέχονταν αλλά από την άλλη δεν μπορείς να αποφύγεις και τον πειρασμό της σκεψης μιας ανοικοδόμησης με «αμαρτωλά υλικά».
Δεν είναι οι φωτεινές επιγραφές, δεν είναι τα κτήρια, δεν είναι καν τα πρόσωπα που την αποτελούν σήμερα η ΕΡΤ. Όπως και η διεκδίκηση της Δημοκρατίας δεν είναι η επαναφορά προσώπων και η αναστήλωση γραμμάτων. Διεκδίκηση στην Δημοκρατία είναι η κατοχύρωση των όσων κατακτήθηκαν τους ανεπανάληπτους εκείνους μήνες που ακολούθησαν της αποτίναξης της αυτοαναφορικότητας των απολυμένων της ΕΡΤ. Όταν οι ίδιοι πρώτοι απ όλους συνειδητοποίησαν το μέγεθος της δύναμης που είχαν στα χέρια τους και αποφάσισαν να την μοιραστούν με μια κοινωνία διψασμένη για ειλικρίνια και συμμετοχή. Αυτή η κατάκτηση δεν προσωποποιείται και δεν τεμαχίζεται σε θέσεις εργασίας και σε λογότυπα. Αυτή η κατάκτηση είναι η βαριά κληρονομιά ενός μοναδικού αγώνα που δεν μπορεί να εκποιηθεί στο όνομα της απόδοσης εργασιακής και μόνο δικαιοσύνης. Είναι μια κατάκτηση που οφείλει να εδραιωθεί και να αποτελέσει ανάχωμα σε κάθε επιχειρούμενη χειραγώγηση που ίσως στο μέλλον προκύψει από επίδοξους Κεδίκογλου. Είναι μια κατάκτηση που πρέπει να αποτελέσει εμπόδιο για μελλοντικούς αναγραμματισμούς της προμετωπίδας.
