Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προσέφυγε ενάντια στην απόφαση της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο καταδίκασε την χώρα μας για την αθώωση, ουσιαστικά, των θυτών στην υπόθεση της Μανωλάδας. Το Νομικό Συμβούλιο, αντί να ζητήσει την άδεια, ή την γνώμη, του αρμόδιου υπουργείου -ως όφειλε- για τους δικούς του-σκόπιμους, ή άσχετους-λόγους επέλεξε να προχωρήσει στην κίνηση αυτή, αφού πρώτα συμβουλεύτηκε...τα δικαστήρια εκείνα που αποφάσισαν το αίσχος της πρωτόδικης απόφασης.
Όλα αυτά είναι σήμερα γνωστά. Μέχρι, όμως, να γίνουν γνωστά, το διαδίκτυο κατέκλυσαν οι συνηθισμένες ατάκες οργής και χλευασμού για την ανάλγητη κυβέρνηση που φροντίζει για το ξέπλυμα των δουλέμπορων της Μανωλάδας. Αυτή η παιδιαρώδης και αφελής αντίληψη-ιδιαίτερα όταν προέρχεται από την Αριστερά-πως για ό,τι συμβαίνει γενικά ακέραια την ευθύνη την έχει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ειδικά θα ήταν διασκεδαστική, η εξοργιστική-ανάλογα πως το βλέπει κανείς-αν το πλαίσιο της εποχής μας δεν ήταν εξαιρετικά κρίσιμο.
Προσομοιάζει, ενδεχομένως, αυτή η αντίληψη με την μέση αντίληψη ενός απολίτικου ανθρώπου σύμφωνα με την οποία όλα τα ελέγχει ο εκάστοτε που είναι ''πάνω''- λες και έχουμε συνταγματική μοναρχία-αλλά πρέπει να πούμε ότι δεν έχει καμία σχέση με την διαλεκτική σχολή πρόσληψης της πραγματικότητας.
Την οποία πραγματικότητα προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αντιστρέψουν από τον άλλον πόλο της αντιπολίτευσης: Η αμισθί τοποθέτηση της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου στην Νομική υπηρεσία του πρωθυπουργικού γραφείου έγινε δεκτή με εξωφρενικούς χαρακτηρισμούς: Θεσμική εκτροπή, απειλή για την δημοκρατία, μαδουρισμός κτλ.
Ασφαλώς, είναι γνωστό ότι το πήγαινε-έλα όχι συνταξιούχων, όπως είναι η κ.Θάνου, αλλά και εν ενεργεία ανώτατων δικαστικών λειτουργών σε πολιτικές θέσεις στο μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας έχει καταγραφεί πολλές φορές, και σε όλες σχεδόν τις πιθανές εφαρμογές. Προς τι όλος ο ντόρος;
Ο χώρος της δικαιοσύνης μέσα σε αυτά τα δυομιση χρόνια έχει αποδειχθεί στον πλέον σκληρό και ανέλεγκτο μηχανισμό διασφάλισης των συμφερόντων του κοινωνικοπολιτικού μπλοκ εξουσίας που ηττήθηκε τρεις φορές εκλογικά μέσα στο 2015.
Άραγε, είναι ακομμάτιστοι και αταξικοί, αποϊδεολογικοποιημένοι οι ανώτατοι λειτουργοί της δικαιοσύνης όταν αθωώνουν την Μανωλάδα, όταν κρίνουν συνταγματικά τα μνημόνια, όταν κρίνουν ότι πρέπει να επιστραφούν τα χρήματα των επίδοξων καναλαρχών, όταν αποφασίζουν ότι είναι ενάντια στο Σύνταγμα η προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει τις μαύρες λίστες των μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού;
Λοιπόν, οι δικαστές είναι και αυτοί άνθρωποι με ιδέες και συμφέροντα, ας μην το κρύβουμε αυτό, αλλά σημασία έχει η θέση τους μέσα στην κοινωνία: Από την άποψη της εξουσίας που αισθάνονται που απολαμβάνουν, μια εξουσία που εύκολα μπορεί να εκληφθεί και σαν δικαίωμα στην αυθαιρεσία. Η αλήθεια είναι ότι οι τεράστιες μισθολογικές αυξήσεις που απήλαυσαν τα ανώτερα δικαστικά μέλη μέσα στην περασμένη δεκαετία τους ξέκοψε οριστικά από την κοινωνία.
Τους έδεσαν, όμως, με το σύστημα εξουσίας. Καταγγέλλει ο Μητσοτάκης σήμερα την κυβέρνηση επειδή ονομάζει ''θεσμικό εμπόδιο'' πολλές δικαστικές αποφάσεις που ναρκοθετούν το έργο της. Όμως η δικαιοσύνη δεν εξελίσσεται σε απλό θεσμικό εμπόδιο, αλλά σε οργανωμένο βραχίωνα αντιπολιτευτικού ελέγχου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται εδώ για μια δικαστική δικτατορία.
Το κολάζ των εσωτερικών πολιτικών ειδήσεων κλείνει με έναν τραγικό τρόπο, σήμερα (σ.σ: χθες) που μάθαμε πως μια 42 χρονη μητέρα αυτοκτόνησε, έχοντας να διαχειριστεί το γεγονός ότι παραμένει απλήρωτη εργαζόμενη εδώ και 15 μήνες. Σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, βέβαια, η μη καταβολή μισθών δεν συνιστά βλαπτική σχέση εργασίας. Επίσης, δεν αργεί η μέρα όπου οι συγγενείς ενός αυτόχειρα θα καταβάλλει, ενδεχομένως, και αποζημίωση στην εργοδοσία για τις χαμένες ώρες εργασίας. Αρκεί κανείς να διαβάσει μια άλλη πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου, όπου εργαζόμενος-θύμα εργατικού ατυχήματος καλείται να αποζημιώσει το αφεντικό.
Είναι σημαντικό να ιεραρχεί κανείς τα σημαντικά από τα δευτερεύοντα: Ανεξάρτητα από το τις διάφορες εκτιμήσεις για την πορεία αυτής της κυβέρνησης, για τον κόσμο που νοιάζεται και παλεύει για την δημοκρατία και τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, το αληθινό διακύβευμα που η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική δύναμη είναι το εξής: Έχει, ή δεν έχει, τελικά νόημα η ψήφος των ανθρώπων, η διεκδίκηση εκ μέρους τους μιας άλλης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας;
Από ό,τι φαίνεται οι εκλογές είναι το τελευταίο οχυρό του συστήματος: όλα τα υπόλοιπα, όλους τους θεσμούς και τους μηχανισμούς τούς ελέγχει λίγο ως πολύ. Θα τού ήταν πολύ βολικό να τις καταργήσει και αυτές, αλλά πρέπει να διατηρήσει τα προσχήματα. Η αριστερή κυβέρνηση, λοιπόν, σύμφωνα με την αντίληψη τους είναι ένα ατύχημα που πρέπει να διορθωθεί. Και η αντίφαση είναι ότι μπορεί η κοινωνία να εξέλεξε μια αριστερή πλειοψηφία για πρώτη φορά στην Ιστορία, αλλά από πριν το σύστημα έχει βγάλει, όχι την Αριστερά, αλλά την ίδια την εργατική τάξη στην παρανομία!
