Ακολουθώντας την πρακτική των συντηρητικών δεξιών κομμάτων, η κυβέρνηση επιτέθηκε τη βδομάδα αυτή με αγριότητα στο φοιτητικό κίνημα. Με το πρόσχημα εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εναντίον υπόπτων για τρομοκρατία, στην πραγματικότητα θέλησε να επισφραγίσει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με τη μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων στο εσωτερικό των –υποτίθεται– αυτοδιοίκητων ΑΕΙ.
Βέβαια, από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκαν οι αστυνομικές επιχειρήσεις, οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν και με την εφευρετικότητα που χαρακτηρίζει εδώ και, δεκαετίες το κίνημά τους, βρέθηκαν οι ίδιοι να ελέγχουν τα ιδρύματα, υποχρεώνοντας τους ασπιδοφόρους διώκτες τους να περιοριστούν στη θέση του βίαιου πολιορκητή.
Παράξενες μέρες διάλεξαν ο Κυρ. Μητσοτάκης και ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης να οργανώσουν αυτή την επίδειξη πυγμής. Οσο κι αν δεν θέλουν οι υποστηρικτές της κυβέρνησης να θυμούνται, είναι λίγο δύσκολο να επιβάλουν σε έναν ολόκληρο λαό την αμνησία για ένα τόσο σοβαρό ιστορικό γεγονός όσο η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η αιματηρή καταστολή της.
Δεν είναι εύκολο για τη Ν.Δ. να συμβιβαστεί με την ανάμνηση του 1973, χωρίς να αποπειραθεί να αμαυρώσει την επέτειό της με άγρια καταστολή. Για την ακρίβεια μόνο μία φορά στην ιστορία της το επιχείρησε και μάλιστα αφού είχαν περάσει πολλά χρόνια. Το δοκίμασε ο Κώστας Καραμανλής το 2003 ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το 2004 ως πρωθυπουργός.
Ομως η σημερινή Ν.Δ., με την ισχυρή ακροδεξιά συνιστώσα, είναι υποχρεωμένη όχι μόνο να καταφεύγει στην αστυνομική βία που εκθειάζει ο Μ. Βορίδης, αλλά και να αρνείται το νόημα της εξέγερσης, να συκοφαντεί το ιστορικό γεγονός.
Το κακό είναι ότι σε αυτή την προσπάθεια «αποκαθήλωσης» της κορυφαίας αντιδικτατορικής δράσης δίνουν χείρα βοηθείας και οι πάσης φύσεως αναθεωρητές της ιστορίας που δεν αντέχουν να τιμάται η αυθόρμητη και ηρωική κινητοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της νεολαίας και μάλιστα κάτω από τόσο σκληρές και καταπιεστικές συνθήκες.
Αυτό που ενοχλεί όλους αυτούς δεν είναι τόσο τι ακριβώς έγινε πριν από 46 χρόνια όσο τι μπορεί να συμβεί αν κινητοποιηθούν γύρω από έναν κοινό στόχο μεγάλα τμήματα του λαού. Αυτό είναι που θεωρούν ανυπόφορο, γιατί πολύ απλά αυτό είναι που απειλεί ευθέως τη δική τους παντοδυναμία.
