to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η εκδίκηση του έντεχνου

Καθόλου ξαφνικά πρώτη Τετάρτη του χρόνου γέμισαν οι «τοίχοι» και οι «ιστορίες» από νότες και λόγια. Αλκίνοος Ιωαννίδης και Μαρία Φαραντούρη «αποθεώθηκαν» όσο -ίσως- κανένα ντουέτο από αυτά που έχουν φιλοξενηθεί στους δερμάτινους καναπέδες του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη. Και στις επόμενες γραμμές ακολουθεί διθύραμβος για την «εκδίκηση του έντεχνου».


Το Μουσικό Κουτί αποτελεί -στα μάτια μου- μια εκπομπή βγαλμένη από την δημόσια τηλεόραση που έχουμε συλλογικά ως κοινωνία ανάγκη. Στα τριανταπέντε -αν μετράω καλά- επεισόδια του έχει θέσει έναν πήχη για τις καλλιτεχνικές εκπομπές. Πήχη αισθητικό, θεματογραφικό, πολιτιστικό. Μια ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση που θα διοικείται -κατά το δυνατόν αξιοκρατικά- και θα ελέγχεται υπερκομματικά τέτοιο λόγο θα πρέπει να αρθρώνει και σε τέτοιες παραγωγές θα πρέπει να επενδύει τα χρήματα των φορολογούμενων.

Το «Μουσικό Κουτί» με τη Μ. Φαραντούρη και τον Αλκ. Ιωαννίδη

Το Μουσικό Κουτί έχει μια δυνατή φόρμα εκπομπής: το καθιερωμένο medley των βασικών συντελεστών της στην αρχή, τις καθιερωμένες «πάσες» σαν πρόζα στα βασικά της μέρη, μια παρόμοια σκαλέτα συνέντευξης από τα πρώτα ακούσματα μέχρι τις σημαντικές καλλιτεχνικές συναντήσεις των καλεσμένων εμπλουτισμένη με τις «εκτροπές» των εκάστοτε καλεσμένων, τα μουσικά «διλήμματα», την ενδιαφέρουσα στήλη του Πάνου Σουρούνη με τις «Εξερευνήσεις» που συστήνει στο κοινό την νέα μουσική πραγωγή της χώρας και φυσικά το συναυλιακό jukebox. Αυτή η φόρμα εξασφαλίζει ένα επίπεδο στη ροή ακόμα και στα πιο παράταιρα ζευγάρια ή τις πιο αμήχανες συζητήσεις.

Το Μουσικό Κουτί προβάλλει έναν πρωτόγνωρο σεβασμό στους μουσικούς συντελεστές του. Από τη σκηνοθεσία και την προβολή τους, μέχρι την εβδομαδιαία συναυλιακή σύσταση τους στο κοινό και τα διάσπαρτα αυθόρμητα κομπλιμέντα για ένα σόλο ή μια ενορχήστρωση. Κι εκείνοι αποζημιώνουν το κοινό με ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που μαρτυρά δουλειά χωρίς να χρειάζεται καν να είσαι ειδικός για να το καταλάβεις.

Το Μουσικό Κουτί διαθέτει υψηλής ποιότητας παραγωγή. Πρώτα από όλα κρίνοντας από τον ήχο του που είναι στουντιακού -ας μου επιτραπεί η έκφραση- επιπέδου. Κι έπειτα από τα πρόσωπα που το γέμισαν με τις μουσικές τους, το ήθος που εκπέμπει το σενάριο και τα σκαλοπάτια της κουβέντας.

Πρόκειται για την εκδίκηση του έντεχνου; Σε ένα βαθμό ναι. Γιατί οι μουσικές που ταξινομήθηκαν κάτω από την ετεροαναφορά του έντεχνου αποτελούν και ένα εμπορικό είδος αρκετών δεκαετιών και στη πραγματικότητα ένα πολυεπίπεδο ρεύμα που αρδεύεται και επικοινωνεί με το λαϊκό, το ροκ, το παραδοσιακό, τα γκόσπελ, την κάντρι, το ποπ. Και είναι τέτοιο το πολιτισμικό του απόθεμα στη κοινωνία που μπορεί να ανασυγκροτεί, είπαμε με αρκετή δουλειά, ένα φρέσκο προϊόν που δε προσφέρει μόνο νοσταλγία.

Εκπομπή απαραίτητη σε μια εποχή καταδίωξης συλλήβδην της μουσικής και των δημιουργών και των μουσικών. Πρώτα στον αγώνα τους για τη κατοχύρωση και την συνεταιριστική διαχείριση των πνευματικών τους δικαιωμάτων και έπειτα στον αγώνα τους για επιβίωση μέσα στους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις με αφορμή τη πανδημία που τσάκισε τον κλάδο περισσότερο από όσο το έδειξε.

Εκπομπή επιβεβαίωση για την αναγκαιότητα της δημόσιας τηλεόρασης, χωρίς το άγχος των εμπορικών τηλεθεάσεων, που δυσκολεύτηκε πολύ να συνέλθει από το «μαύρο» της στα μνημονιακά χρόνια.

Εκπομπή απρόβλεπτη, τόσο που περιμένεις με ανυπομονησία τα σαράντα δευτερόλεπτα του τρέιλερ της επόμενης μετά τους τίτλους τέλους ή τα τραγούδια που δίνει η ΕΡΤ στη δημοσιότητα λίγο πριν το επεισόδιο.

Σε αυτούς τους μήνες της αποστασιοποίησης και του κοινωνικού αναχωρητισμού, που συχνά η εμπιστοσύνη στον ορθολογισμό δοκιμάζεται, που το συλλογικό εμείς βάλλεται, που η λογοκρισία προληπτική και ασύδοτη κάνει την εμφάνιση της στο πάνω ράφι της πολιτικής έχει αξία να βρίσκουν απεύθυνση από όποιες συχνότητες μπορούν οι μουσικές και τα λόγια των ποιητών. Για αυτό και ο σημερινός θόρυβος για τον Ιωαννίδη και τη Φαραντούρη. Και μπράβο τους. Η εκδίκηση του έντεχνου λοιπόν.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)