Ο μήνας Ιούλιος είναι μήνας χαράς για τον ελληνικό λαό, αλλά και θλίψης για την Κυπριακή τραγωδία, που πρώτη πράξη της ήταν το χουντικό πραξικόπημα και δεύτερη η τουρκική εισβολή.
Εορτάζοντας, λοιπόν, τα 46 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ευγνωμονούμε όσους και όσες αγωνίστηκαν και μάτωσαν (με κορύφωμα το Πολυτεχνείο) γιά αυτήν, αλλά και τον λαό της Κύπρου, διότι και το δικό του αίμα έπνιξε την προδοτική χούντα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν οι δημοκρατικές δυνάμεις της Ελλάδας. Υπενθυμίζω ότι εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν από την χούντα δημοκρατικοί πολίτες όλων των αποχρώσεων και όχι μόνο αριστεροί, οι οποίοι σήκωσαν το κύριο βάρος του αντιδικτατορικού αντιφασιστικού αγώνα, στον οποίο προσήλθαν νέες και νέοι και από γνωστές αστικές οικογένειες. Ανεξάρτητα από τον πολιτικό δρόμο που επέλεξαν μεταδικτατορικά, οφείλουμε όλους να τους τιμούμε. Διαφωνώ, επομένως, με την άποψη που απαξιώνει την γενιά του Πολυτεχνείου, επειδή κάποιοι εκπρόσωποί της μεγαλώνοντας υπηρέτησαν κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Σαράντα έξι έξι χρόνια μετά την Κυπριακή τραγωδία, το νησί «της αγάπης και του ονείρου» παραμένει de facto διχοτομημένο, ενώ νέοι κίνδυνοι διαγράφονται από τις προκλήσεις και απειλές της Άγκυρας. Παρότι επιδεινώνονται και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, η διεκδίκηση λύσης του Κυπριακού πρέπει να διατηρήσει την αυτοτέλειά της, αφού πρόκειται για διεθνές πρόβλημα και όχι ελληνοτουρκικό, αν και επιβαρύνει τις σχέσεις των δύο χωρών, όσο παραμένει άλυτο. Ορθά επιδιώκεται η παραμονή του προβλήματος στο πλαίσιο του ΟΗΕ, αλλά και η ΕΕ μπορεί να βοηθήσει για να επανενωθεί με τον τερματισμό της κατοχής ένα κράτος μέλος της από το 2004.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη καλείται να υπερασπιστεί το κεκτημένο της διάσκεψης του Κραν Μοντανά, το 2017, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έθεσε, πρώτη φορά, στο τραπέζι των συνομιλιών για την λύση του Κυπριακού, το ζήτημα της κατάργησης των αναχρονιστικών διεθνών εγγυήσεων, που είναι απαράδεκτες για ανεξάρτητη χώρα, πολύ περισσότερο για χώρα-μέλος της ΕΕ. Δυστυχώς, το κεκτημένο αυτό δεν το επικαλούνται τα στελέχη της ΝΔ ούτε ο ομοϊδεάτης τους πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης.
Επειδή κάποιοι στην Ελλάδα και την Κύπρο επικαλούνται τις αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό όταν τους συμφέρει, υπενθυμίζω ότι μέρος των αποφάσεων αυτών είναι η αναζήτηση λύσης δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, που πρώτος αποδέχτηκε ο αείμνηστος πρόεδρος Μακάριος, το 1977. Ρίχνουν νερό στον μύλο της οριστικής διχοτόμησης του νησιού, οι δυνάμεις που αρνούνται την λύση αυτή, αρνούμενες και το δικαίωμα των τουρκοκυπρίων, τουλάχιστον σε μέρος, του υποθαλάσσιου πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δικαίωμα που έχει αναγνωρίσει ο πρόεδρος Αναστασιάδης και η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου, με σχετική νομοθέτηση.
Όσο και αν μοιάζει ανεδαφικό σήμερα, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος οφείλουν να εμμείνουν στην υποστήριξη του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Τουρκίας, τον οποίο δεν επιθυμούν ακραίες δυνάμεις εντός της γειτονικής χώρας, αλλά και ισχυροί κύκλοι της ΕΕ, στην βάση της ισλαμοφοβίας.
Επειδή είναι κρίσιμες οι στιγμές στις ελλληνοτουρκικές σχέσεις, καλούμαστε να απορρίψουμε πολεμικούς κρωγμούς που ακούμε και στη χώρα μας. Οφείλουμε να προασπιζόμαστε τα εθνικά μας θέματα, πάντοτε στη βάση του διεθνούς δικαίου που προβλέπει την επίλυση διεθνών προβλημάτων με τον διάλογο και την διπλωματία. Καταλήγω, λοιπόν, λέγοντας «φοβού τους υπερπατριώτες τύπου Σαμαρά κλπ κλπ»
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
