Ο Νίκος Παρασκευόπουλος υπήρξε τρεις φορές πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ και μια φορά αντιπρόεδρος. Άρχισε εθελοντικά πάντοτε, χωρίς μισθό, με το ΚΕΘΕΑ από το 1984 και ήταν μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του 1987. Είναι λοιπόν πλήρως αρμόδιος για το θέμα που έχει προκύψει με την κυβερνητική απόφαση να καταργηθεί το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ:
«Το ΚΕΘΕΑ είναι οργανισμός ανιδιοτέλειας. Όλοι δουλεύουν για την απαλλαγή των ανθρώπων από τη δυστυχία, για την υγεία τους. Οι εργαζόμενοι δούλευαν με αυταπάρνηση και θα επιβαρυνθεί πολύ το κόστος της οικονομίας με την υπαγωγή του ΚΕΘΕΑ σε αγοραίο καθεστώς. Δεν θα μπορέσει το ΚΕΘΕΑ να λειτουργήσει με το νέο καθεστώς διότι είχε ως βασικό εργαλείο την αυτοδιοίκηση. Είναι βασικό θεραπευτικό εργαλείο. Ο θεραπευόμενος, στον τρόπο που διαμορφώνεται η ζωή του, συμμετέχει και ο ίδιος. Το βασικό μήνυμα είναι συμμετέχεις στη ζωή, συμμετέχεις στη θεραπεία σου, συμμετέχεις στην καθημερινότητά σου, στην κοινωνία, οργανώνεσαι, φτιάχνεις φίλους».
Πέραν του ΚΕΘΕΑ, με τον Νίκο Παρασκευόπουλο συζητάμε ακόμα για την στοχοποίησή του λόγου του «νόμου Παρασκευόπουλου». Έχει βρεθεί στο στόχαστρο της Νέας Δημοκρατίας και ήταν από τις αιχμές της στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Οι κατηγορίες αφορούν ότι με το νόμο αποφυλακίστηκαν στυγνοί εγκληματίες:
«Πρόκειται για ψεύδη από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Η απόλυση κρατουμένων νωρίτερα από το προβλεπόμενο και που είχαν υποτροπιάσει έγινε το πολύ σε 10-12 περιπτώσεις. Μέσα σε δυο χρόνια απολύθηκαν γύρω στους 20.000 άνθρωποι, αριθμός συνήθης για τα ελληνικά δεδομένα, αν από αυτούς έκαναν 10-12 μόνο σοβαρά εγκλήματα, έχουμε ένα ποσοστό θριάμβου στις διεθνείς στατιστικές ως προς την υποτροπή. Διότι η υποτροπή σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι συνηθισμένη, η δευτερογενής εγκληματικότητα είναι υψηλότερη από την πρωτογενή. Είχαμε ασήμαντα ποσοστά, δεν θα μπορούσαμε να είχαμε μηδενικά ποσοστά. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι όσο περισσότερο μένει κανείς φυλακή τόσο μεγαλώνει η εγκληματικότητα».
Στην τελευταία μας ερώτηση, ο Νίκος Παρασκευόπουλος μας απαντά και για το ζήτημα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού.
«Η δημοκρατία θέλει να ψηφίζουν όσοι επηρεάζονται από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτό σημαίνει όσοι Έλληνες πήγαν στο εξωτερικό λόγω της κρίσης αλλά τα συμφέροντά του, το βιός του, οι αγαπημένοι άνθρωποι, βρίσκονται στην Ελλάδα, αυτός θα μπορεί να ψηφίζει έστω και αν είναι στο εξωτερικό. Η δημοκρατία όμως δεν θέλει κάποιος να ψηφίζει επειδή είναι ομογενής, λόγω αίματος. Αυτός έχει φύγει δυο-τρεις γενιές και πλέον δεν επηρεάζεται από την πολιτική μιας κυβέρνησης που θα προκύψει στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι δημοκρατικό».
