Εντάξει, δεν είναι πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Εχει μεγάλες ευθύνες, γιατί το μοντέλο που υπηρετεί έχει προκαλέσει ανθρωπιστική καταστροφή στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Εντάξει, το όνομά της έχει συνδεθεί με ποινικά κολάσιμες ενέργειες και σήμερα την ψάχνει η Δικαιοσύνη της πατρίδας της για την περίοδο που ήταν υπουργός της κυβέρνησης Σαρκοζί, ωστόσο είναι επικεφαλής του ΔΝΤ και είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε στα σοβαρά τις καταγγελίες της. Η Κριστίν Λαγκάρντ -γι’ αυτήν ο λόγος- είπε πως, όταν μίλησε για τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, δέχθηκε απειλές που την ανάγκασαν να ενισχύσει τα μέτρα προστασίας της.
Ποια συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε απ’ αυτές τις πρωτοφανείς δηλώσεις;
● Η φαυλεπίφαυλη ολιγαρχία του πλούτου και της διαπλοκής στην Ελλάδα δεν ορρωδεί προ ουδενός. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει μαφιόζικες μεθόδους προκειμένου να «συνετίσει» τους απείθαρχους, έστω κι αν δεν ανήκουν στην κατηγορία των ταξικών αντιπάλων της. Θα απλώσει το χέρι της πολύ μακριά αν εκτιμήσει ότι κινδυνεύει.
● Γίνεται πια φανερό για ποιο λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις καθυστερούν να εξιχνιάσουν περιπτώσεις μεγάλης φοροδιαφυγής και παράνομης εξαγωγής κεφαλαίου. Οι τύποι που υπάρχουν στις διάφορες λίστες δεν είναι μόνο μικρομεσαίοι επιτηδευματίες και οι συνήθεις φοροφυγάδες των ευγενών επαγγελμάτων, είναι κυρίως μεγαλόσχημοι με τεράστιο οικονομικό εκτόπισμα και πολιτική ισχύ. Αν οι άπληστες ομάδες του εγχώριου κατεστημένου απειλούν την επικεφαλής ενός πανίσχυρου οργανισμού, μπορεί ο καθένας να υποθέσει ότι κάτι ανάλογο θα έχουν κάνει και με τους εδώ αξιωματούχους. Και προφανώς είναι σε θέση να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα, γιατί πιθανότατα κρατούν στα χέρια τους κάποια χαρτιά που εκθέτουν τους πολιτικούς. Ο εκβιάσιμος είναι ευάλωτος.
Αυτά τα συμπεράσματα έβγαλε και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου.
Ο κ. Τσίπρας όμως οφείλει να βγάλει και ένα τρίτο συμπέρασμα, διαβάζοντας κάτω από τις γραμμές των αποκαλύψεων Λαγκάρντ, για να μη βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις.
Αν πιστέψει ότι η διακυβέρνηση θα είναι ένας υγιεινός περίπατος, αν νομίσει ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ θα συναινέσουν σε μέτρα που θα θίγουν τα συμφέροντά τους και θα απειλούν τις θέσεις εξουσίας τους, στο όνομα της δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής τάξης, τότε πολύ γρήγορα θα προσγειωθεί ανώμαλα. Δεν αρκούν το σχέδιο και η βούληση των από πάνω για να γίνουν ριζικές τομές στην οικονομία και τους θεσμούς. Απαιτούνται επίσης συμμαχίες στο εσωτερικό, που θα διευρύνουν τη βάση νομιμοποίησης της κυβέρνησης, αλλά και στο εξωτερικό, που θα λειτουργήσουν σαν ασπίδα.
Και επιπλέον: χωρίς ένα μαχητικό κίνημα που θα πιέζει, θα κριτικάρει, θα πολεμά τους πειρασμούς της ενσωμάτωσης και θα βάλει πλάτη στην περίπτωση που οι αντίπαλοι υιοθετήσουν τακτικές δολιοφθοράς, το σχέδιο θα απονευρωθεί, η βούληση των από πάνω θα εκφυλιστεί, οι σύμμαχοι θα σκορπίσουν και αντί για ανατροπή θα έχουμε άτακτη υποχώρηση και αναξιοπρεπείς συμβιβασμούς.
