to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η αβάσταχτη υποκρισία του «μετώπου της λογικής»

Διαμαρτυρίες κατά το δοκούν - Από τον θερμό Δεκέμβριο του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και το λιντσάρισμα του Ζακ, στο "I can’t breathe"


Ο Childish Gambino το 2018 τραγούδησε το «This is America». Με σχεδόν 700 εκατομμύρια προβολές έως σήμερα στο YouTube, ο Gambino περιέγραψε σε τέσσερα λεπτά καταιγιστικής εικόνας, μουσικής και στίχων την πραγματικότητα για τους μαύρους πολίτες στην Αμερική.

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στη Νέα Υόρκη, ο Αφροαμερικάνος Eric Garner έπεφτε νεκρός στα χέρια λευκού αστυνομικού. “Δεν μπορώ να αναπνεύσω” ήταν τα τελευταία του λόγια. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να γράφεται σήμερα, μέσα στις φλόγες του Μισισιπή και την κραυγή του George Floyd. “Δεν μπορώ να αναπνεύσω”.

“Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα, βρίσκει στο ψαχνό”*

* Σύνθημα τον Δεκέμβρη του 2008

Ο Killah P, κατά κόσμον Παύλος Φύσσας, με το “Εκτός Ελέγχου” περιέγραφε την οργή που κατέτρωγε τους νέους στην Ελλάδα, που έβλεπαν το μέλλον τους να τσακίζεται από την μπότα και τα κλομπ των ΜΑΤ. “Το ποτήρι όντως έχει ήδη ξεχειλίσει. Από την τόση αδιαφορία που μας έχει πλημμυρίσει. Συνεχώς ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει πως η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει”.

Το 2008 ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έγινε το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς που ένιωσε τη σφαίρα του Κορκονέα να τρυπάει το στήθος της. Λίγα χρόνια αργότερα ο Παύλος Φύσσας θα γινόταν κι αυτός άθελά του σύμβολο με την ανοχή της αστυνομίας στις φασιστικές συμμορίες που αλώνιζαν τότε στις γειτονιές. Άραγε πόσο μακριά είναι στην πραγματικότητα η Μινεάπολη από τα Εξάρχεια; Το Φέργκιουσον από τη Γλάδστωνος;

Δικαίωμά τους να διαμαρτυρηθούν, αλλά...

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η σπίθα της εξέγερσης και της οργής των Αφροαμερικανών και των δημοκρατικών πολιτών στις ΗΠΑ περνάει από πολιτεία σε πολιτεία και γίνεται φωτιά. Αστυνομικά τμήματα τυλίγονται στις φλόγες. Ο Τραμπ στέλνει στρατό ενάντια σε διαδηλωτές.

Έχουν αναφερθεί πυροβολισμοί κατά πολιτών από την αστυνομία, ενώ βιώνουμε ένα οργουελικό σκηνικό με τον μαύρο Λατίνο δημοσιογράφο του CNN Omar Jimenez να συλλαμβάνεται σε ζωντανή μετάδοση την ώρα που κάλυπτε τα γεγονότα στη Μινεάπολη. Συνάδελφός του στο ίδιο κανάλι, στο ίδιο μέρος, δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα, αφού επέδειξε τη δημοσιογραφική του ταυτότητα. Μικρή λεπτομέρεια; Ήταν λευκός.

Συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί και ακραίοι υποστηρικτές του Τραμπ, πολιτικοί, σχολιαστές και δημοσιογράφοι επιχείρησαν να υποστηρίξουν την αστυνομία με την κλασική συνταγή ενοχοποίησης του θύματος. “Είχε πλαστά χρήματα”, “χτύπησε τους αστυνομικούς”, “αντιστάθηκε και προκάλεσε τον θάνατό του”.

Με τα βίντεο να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, η γραμμή άλλαξε. “Να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι να σπάνε και να καίνε”. “Δίκιο έχουν, αλλά θα έπρεπε να διαμαρτύρονται ειρηνικά” είναι μερικά από τα tweets που βρίσκει κάποιος πολύ εύκολα. “Αυτά τα κακοποιά στοιχεία αμαυρώνουν τη μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ. (...) Μόλις μίλησα με τον κυβερνήτη Tim Walz και του είπα ότι ο στρατός είναι μαζί του. (...) Όταν ξεκινούν οι λεηλασίες, ξεκινούν και οι πυροβολισμοί” τουίταρε ο Τραμπ.

Δικαιοσύνη τώρα! (Στην Αμερική, όχι εδώ)

Στην Ελλάδα είδαμε το θέμα να αναδεικνύεται στα περισσότερα κανάλια ως αυτό που είναι: Ένας αθώος δολοφονήθηκε από ακροδεξιό ρατσιστή αστυνομικό λόγω του χρώματός του. Τις διαδηλώσεις ως δίκαιη αντίδραση στην καταπίεση που βιώνουν οι Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ.

Στα σόσιαλ μίντια βλέπουμε φιλελεύθερους δημοσιολογούντες, δημοσιογράφους, αλλά και απλούς χρήστες, που στηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία και το “μέτωπο της λογικής”, να βάζουν στη φωτογραφία προφίλ τους το μπάνερ “I can’t breathe”, να δημοσιεύουν φωτογραφίες και βίντεο από την εξέγερση, να ζητούν δικαιοσύνη.

Η αβάσταχτη υποκρισία

Είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που, όταν ο Ζακ Κωστόπουλος μετά το λιντσάρισμά του ξεψυχούσε αιμόφυρτος πάνω στη σπασμένη τζαμαρία, κάτω από το γόνατο των αστυνομικών της Ομάδας ΔΙΑΣ, έψαχναν να βρουν το μαχαίρι, τα κλοπιμαία, περίμεναν τις τοξικολογικές εξετάσεις για να διαπιστώσουν ότι δεν είχε πάρει ναρκωτικά. Οι ίδιοι που τότε ξέπλυναν και συγκάλυψαν τη δολοφονία.

Αν πάμε ακόμα πιο πίσω, σ' εκείνον τον θερμό Δεκέμβριο του 2008, οι ίδιοι και ακόμα περισσότεροι προσπαθούσαν να μας πείσουν πως ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πετούσε μολότοφ και μπουκάλια στον Κορκονέα και τον Σαραλιώτη. Ότι η σφαίρα εξοστρακίστηκε. Ότι η νεολαία που ξεχείλιζε από οργή και απελπισία είναι βάνδαλοι, πλιατσικολόγοι και τρομοκράτες.

Οι ίδιοι άνθρωποι που εκείνες τις μέρες δεν κατάφεραν να δουν τίποτα παραπάνω από σπασμένες βιτρίνες και καμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια.

Δεν πάνε πολλές μέρες από τον άγριο ξυλοδαρμό των δύο ανδρών στα Σεπόλια από άνδρες της ΔΙΑΣ. “Έπεσαν στις μηχανές και χτύπησαν” είπε η ΕΛ.ΑΣ., με το βίντεο που κυκλοφόρησε χθες να τους διαψεύδει ξανά. Όπως έγινε με την περίπτωση Ινδαρέ, που ξυλοκοπήθηκε μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Αλήθεια, τι έλεγαν τότε οι σημερινοί δήθεν φιλελεύθεροι; “I can’t breathe”;

Η δική μας “Αμερική” είναι εδώ

Είναι “τζάμπα” και ασφαλές να πουλάει κάποιος ευαισθησία και συγκίνηση, να μιλάει για την αδικία και την αστυνομική βία όταν είναι μακριά. Όταν δεν αγγίζει την εξουσία που μας “ταΐζει”. Η Αμερική, όμως, δεν είναι τόσο μακριά. Στην Ευρώπη η Alt Right επελαύνει. Ο τραμπισμός, διά του Στιβ Μπάνον, κερδίζει υποστηρικτές και οργανώνεται αθόρυβα.

Η βαθιά συντήρηση, η ακροδεξιά ηγεμονία στην κυβέρνηση και στον δημόσιο λόγο, ο ρατσισμός που βιώνουν οι πρόσφυγες που από Δευτέρα θα πεταχτούν στον δρόμο ή στις Μόριες, το μίσος για κάθε τι που αμφισβητεί την εικόνα που έχουν χτίσει οι εφημερίδες και τα κανάλια, η καταδίκη της πιο παραγωγικής γενιάς σε μια χαμένη γενιά, η δυστοπία, ο φόβος είναι εδώ. Και μας στερούν την ανάσα.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)