Εάν η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης τότε δεν είναι κακό να ξαναπούμε ότι, μόνο όπου και όταν η αριστερά κατόρθωσε να αποκτήσει «σχέσεις ζωής» με την κοινωνία, τότε και μόνο τότε κατέκτησε και αυτό, που τόσο μας αρέσει να αποκαλούμε «ηγεμονία». Αυτή είναι μια αλήθεια που επιβεβαιώνεται τόσο από την εμπειρία της δικής μας αριστεράς, όσο και από την εμπειρία της αριστεράς σε όλο τον κόσμο.
Με άλλα λόγια όταν κατόρθωσε – στην πράξη – να οργανώσει και να κινητοποιήσει τους πολίτες, όχι μόνο σε αντιστάσεις, αλλά και στη διαμόρφωση ενός άλλου μοντέλου καθημερινότητας.
Στις εξαθλιωμένες γειτονίες των μεγαλουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, η αριστερά (ή όποια αριστερά) έφερε τις γνώσεις και τις εμπειρίες της στις συλλογικότητες που υπήρχαν. Τις υποστήριξε να κατανοήσουν τη δύναμή τους. Συνέβαλε στο να αναπτυχθούν συλλογικοί τρόποι οργάνωσης και λειτουργίας της γειτονιάς.
Ένα παράδειγμα: Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός. Από το 1989 που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην πόλη του Πόρτο Αλέγκρε, έχει εξαπλωθεί ραγδαία. Χιλιάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο και εκατοντάδες στην Ευρώπη υλοποιούν ως σήμερα ανάλογα πειράματα.
Αυτή είναι η αριστερά που συμβάλλει στο να αναπτυχθεί μια νέα μορφή συλλογικής αξιοπρέπειας. Να αναπτυχθούν νέες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, ανταλλαγής των αγαθών, συλλογικής ικανοποίησης των αναγκών.
Αντίστοιχα και σε εμάς εδώ στην Ελλάδα και τη Λέσβο, η ιστορία της Αριστεράς έχει να δείξει λαμπρά παραδείγματα:
Νέοι θεσμοί που στηρίζονται στην – όσο το δυνατό ισότιμη συμμετοχή- νέες κοινωνικές σχέσεις που στηρίζονται στην αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, αυτή είναι η ΕΑΜική παρακαταθήκη μας.
Οι Λαμπράκηδες την δεκαετία του 60 δεν ζητούσαν μόνο αύξηση των δαπανών για την παιδεία, αλλά έφεραν και στα πιο μακρινό χωριό (με τις λέσχες τους) τον πολιτισμό και το βιβλίο.
Οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και το χειρότερο δεν βλέπουν μπροστά τους κάποια ορατή διέξοδο. Η επιλογή της αναχώρησης και του ατομικισμού είναι μια φυσική κατάληξη όταν ο άλλος αισθάνεται μόνος του. Τα μαζικά συναισθήματα φόβου, ψυχώσεων, ανασφάλειας, δεν καταπολεμούνται με ωραία συνθήματα, με επικοινωνιακά κόλπα και με ωραίες και επεξεργασμένες προτάσεις.
Και αν τα πράγματα είναι έτσι, έχουμε μπροστά μας πεδίο δόξης λαμπρό: Τι μας εμποδίζει, για παράδειγμα, να ξεκινήσουμε, σήμερα κιόλας και να διαμορφώσουμε, όχι μόνοι μας, αλλά μαζί με τους πολίτες, στις πόλεις και τα χωριά μας, μια συλλογικά επεξεργασμένη απόφαση, για το πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας τα επόμενα χρόνια;
Να βάλουμε κάτω τις συλλογικές μας προτεραιότητες και ανάγκες σε κάθε χωριό και γειτονιά και να αποφασίσουμε πώς αυτές θέλουμε να ικανοποιηθούν; Και αυτή μας η συλλογική απόφαση να είναι πλαίσιο, όχι μόνο διεκδίκησης, αλλά και πλαίσιο που μπορούμε να το υλοποιήσουμε συλλογικά και με τις δυνάμεις που διαθέτουμε;
Άλλωστε, αυτός δεν είναι και ένας από τους ρόλους της αριστεράς; Να φέρνει δηλαδή στην κοινωνία νέες ιδέες και προτάσεις που θα την βοηθούν να πάει συνολικά ένα βήμα μπροστά;
Πολύ περισσότερο σήμερα, που η συγκυρία της Αριστερής διακυβέρνησης, καταστατικά, όχι μόνο επιτρέπει, αλλά επιβάλλει την ανάπτυξη όλων των νέων συλλογικών κοινωνικών πειραματισμών;
