to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η αριστερά μέσα μας

Ηττηθήκαμε λένε…


Στις εκλογές του 19 ναι ‘’ηττηθήκαμε’’. Έτσι τουλάχιστον λένε όλοι. Εχθροί και φίλοι.

Κάποιοι όμως το βλέπουμε κάπως διαφορετικά.

Ότι δεδομένων των συνθηκών , το σχεδόν 32%, έστω κι αν δεν αποτελεί νίκη , σε κάθε περίπτωση δεν συνιστά ήττα.

Δεν αποτελεί ήττα ένα ισχυρό ποσοστό της πρώτης φορά Αριστεράς που (εξ)αναγκάστηκε να αποδεχτεί και εφαρμόσει μνημόνια , με όλο το σύστημα εξουσίας και μη , σε γενικευμένη πολεμική παράταξη.

Ποσοστό που στις ‘’γειτονιές των αγγέλων’’  είναι ακόμα ισχυρότερο.

Ποσοστό  όχι ασύμβατο με τα ‘’σκαμπανεβάσματα’’ και τα ‘’ζικ ζακ’’ της ιστορίας όπως έλεγαν κάποιοι παλιοί.

Ποσοστό - ισχυρή βάση, για μια νέα δυναμική διεκδίκηση της διακυβέρνησης το συντομότερο δυνατόν.

Ιδίως δεν συνιστά ήττα γιατί εκτός των ποσοστών , αυτό το ‘’ασύντακτο’’ πολιτικό μόρφωμα , το δικό μας κομμα , παρά τις εκ γενετής εσωτερικές του αντιφάσεις ,  την έλλειψη μιας ενιαίας ιδεολογικής ταυτότητας , τις διασπάσεις και αποστρατεύσεις , κράτησε και κρατήθηκε υπαρκτό , μάχιμο , ελπιδοφόρο . Δεν ήταν εξαρχης δεδομένο .

Η εργασία της Επιτροπής για τον απολογισμό του Κυβερνητικού Έργου , δίνει πολλές και πρωτόγνωρες εξηγήσεις. Δεν αποτελεί απλώς βάση για συζήτηση, αλλά και  ένα εξαιρετικό, διαλεκτικά διαμορφωμένο  εργαλείο ανάλυσης κυρίως για το μέλλον. Πρότυπο της προγραμματικής σύνθεσης . Κι ας επιδιώκουν πολλοί να πάει στ αζήτητα.

 

Πότε θα είναι ήττα

1. Αν στις γενικευμένες στρεβλωτικές και συκοφαντικές διαρροές και επιθέσεις επώνυμων και ανωνύμων κύκλων εναντίον μελών και στελεχών του κόμματος και των απόψεων τους , στο προσεκτικό η χοντροκομμένο λιβάνισμα άλλων , την προσπάθεια προγραμματικής κινηματικής μας αφυδάτωσης , δεν εναντιωθούμε και απαντήσουμε συλλογικά και οργανωμένα από πάνω μέχρι κάτω, ασχέτως απόψεων και προτιμήσεων , όπως ακριβώς πράξαμε και με εκατοντάδες συντρόφους που είχαν εγκαταλείψει τις γραμμές μας όχι με τις κομψότερες των εκφράσεων και σήμερα επανεντάσσονται και μπράβο τους .

Αν αποδεχτούμε σκέψεις , ενέργειες  και προτροπές , που φιλότιμα επιδιώκουν την αποσάθρωση και εν τέλει ‘’εκποίηση’’ του ΣΥΡΙΖΑ , υπό τον ‘’ ρευστό ’’ και μάλιστα μονομερή προσδιορισμό ‘’ Προοδευτική η Δημοκρατική Παράταξη ‘’ , που ασχέτως αν οι εκφραστές τους είναι πολλοί η λίγοι η εάν έγινε αποδεκτός , δεν τον εγκαταλείπουν. Τέτοιες που δείχνουν ότι ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα με αρχή μέση και τέλος , με καταστατικό που πατά στα πόδια του , με μέλη που ενδιαφέρονται , μαθαίνουν , δρουν συγκροτημένα , συμμετέχουν δημοκρατικά , ενεργητικά και ισότιμα στο πολιτικό γίγνεσθαι , δεν τους αφορά , γιατί αποτελεί εμπόδιο στην αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας που ηθελημένα η αθέλητα , έχουν αποδεχθεί μέσα η έξω τους.

Αν η σημερινή αδράνεια, η μικρή συμμετοχή των μελών στις διαδικασίες, η κόπωση , εφ όσον δεν είναι κυρίως αποτελέσματα μιας προϊούσας πολιτικής και ιδεολογικής σύγχυσης,  πολλαπλασιαστούν από την υποχώρηση της συλλογικής αξιακής συγκρότησης του κόμματος , τις συνεχείς και αδιόρατες πολλές φορές κεντρικές στοιχίσεις και ανεπάρκειες  και την δημιουργία ομόκεντρων κύκλων μικρομέγαλων εξουσιών παλιάς κοπής πολιτευτών.

Αν αντί , για την ύπαρξη ενός κόμματος δεκτικού και ελκτικού που θα συσπειρώνει ενεργούς ευαισθητοποιημένους πολίτες, και που εντός των διαδικασιών του δεν θα αφυδατώνεται η ενεργός συμμετοχή τους, όπου η εξοικείωση με τις πολιτικές αποφάσεις και το καταστατικό του, η συνειδητοποίηση της ιστορικότητας και της συνέχειας του , θα αποτελούν στοιχειώδη εν κινήσει μέριμνα,  όλα υποκαθίστανται από παλιές και νέες διχοτομήσεις του τύπου παλιά και νέα μέλη , ανήκοντες στη μία ή στην άλλη τάση, κυβερνητικοί και κομματικοί , ωφελημένοι η μη , προεδρικοί και άλλοι και τέλος δεν έχει , που ενέχουν εξ αρχής το σπέρμα μιας καθεστωτικής αντίληψης .

Αν στην αδήριτη και κοινά διαπιστωμένη ανάγκη γενικευμένης ποσοτικής και ποιοτικής διεύρυνσης του κόμματος , αναίρεσης δυσλειτουργιών και γενναίας ανασυγκρότησης του , υπονοούμε μετατόπιση της δημοκρατικής και καταστατικά κατοχυρωμένης δομής ( όπως κάθε φορά ισχύει ) και λειτουργίας του .

Αν στο απολύτως επιθυμητό άνοιγμα του κόμματος σε χιλιάδες δημοκρατικούς και αριστερούς πολίτες από κάθε γενιά και προέλευση , δίνουμε οριακού χαρακτήρα ερμηνείες και στην απολύτως θεμιτή προσπάθεια κατοχύρωσης της ηγεμονίας της αριστεράς , βαφτίζουμε τους ψηφοφόρους μέλη και τα υπαρκτά μέλη του 3 , 4, 24, 34% κάπως αλλιώς ανάλογα με τον νονό .

Αν στις επικείμενες διαδικασίες μας υπάρχουν η δημιουργηθούν στιγμιαίοι αντιπρόσωποι προς δόξα και τιμή ενός κοντόφθαλμου ελέγχου , η τεχνολογία αντικαταστήσει μέχρι μυελού την πραγματική ζωή, ο σκοπός αγιάσει τα μέσα και η δημοκρατία μέσα μας αναιρεθεί ακόμη και για ιερή ανάγκη.

Αν αποφεύγουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας για την γεμάτη ερωτηματικά διαχείριση των ΜΜΕ   , όχι μόνο ως πολιτικής προμετωπίδας του συστήματος, αλλά κυρίως ως φορέων άσκησης μιας κυρίαρχης ιδεολογικής , πολιτιστικής και αισθητικής ηγεμονίας που πυροδότησε εν πολλοίς το εκλογικό αποτέλεσμα με το αίτημα ‘’ φύγετε’’.

Αν αποδεχτούμε ως μοιραία, τον συσχετισμό των δυνάμεων , τα ήθη και τα έθιμα των κοινωνιών , τις αντιθέσεις και τον αμοραλισμό της εποχής μας , την ζήτηση για τάξη και ασφάλεια , τις φοβίες για τον ξένο , ‘’τα σαγόνια του καρχαρία’’.

Αν αποδεχτούμε ότι ο νεοκαπιταλισμός των ζόμπι είναι τόσο ισχυρός που δεν επιτρέπει την παραμικρή παρασπονδία από τα βασικά. Και μας αφήνει κάτι λίγα του ευρωπαϊκού δικαίου . Κάποιοι ίσως αρκούνται σ αυτά , για να σώσουμε , λένε, ότι μπορούμε στις ζωές των ανθρώπων. Τα παίρνουμε υπόψη , ουδόλως υποτιμούμε την κοινωνική χρησιμότητα της δράσης μας στην καθημερινότητα . Για όλα τα μικρά και τα μεγάλα της ταλαιπωρίας και της ανέχειας των πολλών. Τα παλεύουμε. Κάποια εφαρμόσαμε. Ποια νορμάλ αριστερά άλλωστε δεν θέλει να είναι χρήσιμη στην εποχή της ; Αλλά δεν μας αρκούν. Σε ποια αριστερά θα αρκούσαν ;

Αν το ‘’κράτος τους ‘’ δεν αποκεντρωθεί και δεν διαχέεται στην κοινωνία , αλλά συνεχίσει να την εξουθενώνει και την να την μασά , προς ευκολοκατάποση των ολίγων.

Αν αναγάγουμε τις δυνάμεις ασφαλείας και όχι το λαϊκό κίνημα υπερασπιστή των δικαιωμάτων των πολιτών , που ιδίως σήμερα στην εποχή του ακραίου κυβερνητικού αυταρχισμού , ο ελεγχόμενος ρόλος τους δεν επιτρέπει αυταπάτες.

Αν δεν οραματιστούμε το μέλλον στη βάση ανασχεδιασμού των παραγωγικών δυνάμεων υπέρ του δημόσιου, κοινωνικού , συνεταιριστικού και ανατροπών στις παραγωγικές σχέσεις και παραμείνουμε στην αμυντική αποδοχή του προγραμματισμού του κεφαλαίου , ακομη και αν , καθ υπερβολή , αυτός επιφέρει πότε συγκυριακά και πότε μονιμότερα κάποια βελτίωση της θέσης των εργαζομένων,  που σήμερα ούτε αυτό είναι ορατό. Το αντίθετο.

Αν αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για ένα ριζοσπαστικό σχέδιο και ότι αντί γι αυτό , εξαντληθούμε στην καλύτερη λειτουργία και διαχείριση των κρατών, των αγορών και των θεσμών , όπως μας είπαν κι άλλοι και κάποιοι τα ‘’χωνεύουν ’’  ακόμη κι απ τον χώρο μας,

Αν στην δεύτερη φορά αριστερά δεν ανατρέψουμε από μόνοι μας , συμβάσεις και τελεσίγραφα που με πίεση η όχι θεσμοθετήσαμε, ιδίως στον τομέα ορισμένων λεγόμενων ‘’εμβληματικών ’’ επενδύσεων  που μας κόβουν τον αέρα και την ανάσα.

Αν στην προοπτική σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία δεχθούμε (όπως κάποιοι εννοούν) , την συγκροτημένη υποχώρηση στον «ρεαλισμό» και την «κυβερνησιμότητα» με πιθανή απώλεια του ριζοσπαστισμού από τα αριστερά, που όμως θα καλυφθεί από τον ριζοσπαστισμό της νέας δεξιάς (με ενσωματωμένη την ακροδεξιά) στο πεδίο των χαμένων εθνικών - τοπικών ταυτοτήτων και της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης , όπως συμβαίνει γύρω γύρω.

Αν αποδεχτούμε εν ολίγοις προγραμματικά και κυρίως μέσα μας , την άποψη ενός συμβατικού ρεαλισμού που προσομοιάζει με  μια ακαθόριστη σοσιαλδημοκρατία υπό αναγέννηση , που αποδέχεται πως ο συσχετισμός των δυνάμεων επιτρέπει και μόνο οριακές οικονομικές και θεσμικές μετατοπίσεις του συστήματος  στην ΕΕ και στον κόσμο , σε σχετική συνεννόηση μαζί του , εξαντλώντας στο όριο αυτό τις προσδοκίες μας , άρα και τις συμμαχίες. Εύκολο πια θύμα στις ορέξεις των ολίγων και εκλεκτών.

Αν αυτά τα ‘’αν’’ και άλλα πολλά , κάπως έτσι διολισθήσουν ως προς το περιεχόμενο και την πράξη ,  τότε  όχι απλά θα μιλήσουμε για ήττα,  αλλά για ευθανασία.

 

Για μια νεα νίκη

Ίσως πολλοί ερμηνεύσουν τις αναφορές περί ‘’ ήττας ’’ , ως αγνόηση των συνθηκών και της εποχής, στείρο αμυντισμό , αποκρυφισμό σκέψεων  , επικοινωνιακό λάθος , διαπραγματεύσιμο χαρτί , φωτογράφηση παρέας , η ακομη και μύχιων πόθων . Όσοι και αν το κάνουν , που είναι βέβαιο , θα είναι εκ των προτέρων επιεικώς ανιστόρητοι.

Είναι απλά και μόνο η υποκειμενική έκφραση της αγωνίας για την νέα μας νίκη. Νίκη με διάρκεια, στίγμα και περιεχόμενο.

Για μια νέα ακόμη πιο ριζοσπαστική κυβερνητική τετραετία που είναι και αναγκαία και εφικτότατη , με τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ψυχή και καρδιά της και όσους θέλουν και μπορούν στην παρέα. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερα . Όσο πιο ορατοί τόσο πιο ευπρόσδεκτοι. Όσο πιο συμμετέχοντες, σκεπτόμενοι και μαχητικοί τόσο πιο απαραίτητοι.

Για να μην αποτελεσει η ευθανασία όπως απεγνωσμένα αποζητούσε ως δικαίωμα ο Ισπανός συγγραφέας - πρωταγωνιστής  Ραμόν Σαμπέδρο στην ταινία ‘’Η Θάλασσα Μέσα μου’’, μια όπως το σύστημα πασχίζει και δεν το κρύβει  , θεσμοθετημένη  υπόθεση στον ιστορικό αγώνα της Αριστεράς .

 

* Παράφραση της εξαιρετικής ταινίας ‘’Η Θάλασσα Μέσα μου’’* του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ.

** Ο Θανάσης Δημάκης είναι μέλος του απερχόμενου Συντονιστικού της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ .

Το κείμενο αφορά την 3η Συνδιάσκεψη της και όχι μόνο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)