to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η Αριστερά, η Δεξιά και το «έπαθλο» του Κέντρου

Τι είναι, άραγε, προτιμότερο και πολυτιμότερο, ένας ΣΥΡΙΖΑ που κινείται προς το Κέντρο, προκειμένου να υποδεχθεί τα προϊόντα της, προσωρινής άλλωστε, διάλυσής του, ή ένας ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει τη στρατηγική της προσέλκυσης του ίδιου του προοδευτικού κέντρου στην ριζοσπαστική αριστερά;


«Το παιχνίδι (θα) παίζεται στο κέντρο». Μ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο τίτλο υποδέχτηκαν τα «Νέα» την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του προέδρου της ΝΔ. Ήθελαν, άραγε, να επικυρώσουν τον ισχυρισμό του νεοεκλεγέντος προέδρου ότι τώρα πια η ΝΔ αντιπροσωπεύει και διεκδικεί το χώρο του κέντρου; Πολύ πιθανό.

Ο παρακάτω τίτλος, πάντως, διατυπώνει με ύφος μια κοινοτοπία. Για πολλές δεκαετίες, από τα μέσα του περασμένου αιώνα, από μια άποψη η πολιτική διεκδίκηση του κέντρου ήταν το ζητούμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Εκείνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι  η πολιτική δύναμη που ηγεμονεύει σ’ αυτό το «παιχνίδι». Για να συνεχίσουμε, δηλαδή, την ποδοσφαιρική παρομοίωση, σημασία έχει ποιος κυριαρχεί στην κατοχή της μπάλας και ποιος σημειώνει τέρματα: η Δεξιά ή η Αριστερά;

Σε μια χώρα με την κοινωνική-ταξική διαστρωμάτωση της Ελλάδας θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Τόσο τα μεσοστρώματα όσο και πολιτικές εκφράσεις του κέντρου έπαιζαν και παίζουν αξιοσημείωτο ρόλο, αν και φθίνοντα από δεκαετία σε δεκαετία.

Το ακραίο κέντρο

Γι’ αυτό και ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης, αφού εναγκαλίσθηκε τη δεξιότατη πτέρυγα του κόμματος της Δεξιάς και στήριξε σ’ αυτό τον εναγκαλισμό την εκλογή του, σπεύδει τώρα να διεκδικήσει τον προσεταιρισμό του ισχνού κέντρου. Ήδη η δεξιά πτέρυγα του αυτοπροσδιοριζόμενου ως κεντρώου πολιτικού χώρου (εξ ορισμού νεοφιλελεύθερη) είδε τη γενιά της στο πρόσωπο του νέου προέδρου της ΝΔ και αναγάλιασε η καρδιά της. Ο κ. Γρηγοράκος αναχωρεί από το ΠΑΣΟΚ προς γνωστή κατεύθυνση και η κ. Λυμπεράκη, από το Ποτάμι, μετά βίας κρατιέται στην κοίτη του.

Αυτές οι τάσεις δεν διαμορφώνονται μόνο εξαιτίας μιας εσωτερικής παρόρμησης, που βασίζεται στην κοινή (για όσους την έχουν) νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία. Διαμορφώνονται και με βάση την εκτίμηση ότι το διεκδικούμενο τμήμα του εκλογικού σώματος θα ακολουθήσει τυφλά τους ηγέτες, πειθόμενο ότι στην αγκαλιά της δεξιάς θα βρεθεί η σωτηρία του κέντρου.

Μόλις έμαθε ότι τέτοιες βλάσφημες σκέψεις γίνονται και από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η κ. Γεννηματά ταράχθηκε, δικαιολογημένα. Τόσο που, παρά τις «εξηγήσεις» του κ. Γρηγοράκου περί παρερμηνείας των δηλώσεών του, τον απέπεμψε από την κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτού του είδους η ταραχή που την έκανε να αντιδράσει μ’ αυτό τον τρόπο. Κάποια έντονα σημάδια από την Εσπερία φαίνεται ότι την κάνουν να σκεφτεί πως και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ντροπαλά γενικά, αλλά και πιο θαρρετά σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν διστάζει να στρέψει το βλέμμα της προς τα αριστερά, ανήσυχη από τον κίνδυνο «πασοκοποίησής» της –όπως έχει επικρατήσει επίσημα να ονομάζεται η τάση συρρίκνωσής της εξαιτίας της μόνιμης πια συνεργασίας με τις δυνάμεις της δεξιάς.

Φορώντας το κεντρώο προσωπείο

 Αν, λοιπόν, η ΝΔ υπό τον κ. Μητσοτάκη οργανώνει την επίθεσή της προς άλωση του Κέντρου, δεν θα έπρεπε και ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει κι αυτός το δικό του μερίδιο; Κι αφού ο κ. Μητσοτάκης θέλει να προσδώσει χαρακτηριστικά κεντρώου κόμματος στη ΝΔ, δεν θα έπρεπε να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο, προκειμένου να αντικρούσει την επίθεση;

Ο κ. Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να επιχειρήσει το ξέπλυμα της ΝΔ από τον δεξιότατο χρωματισμό που της προσέδωσε η ηγεσία Σαμαρά με έναν συνδυασμό κοινωνικά συντηρητικού αυταρχισμού και νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας, που εκφράστηκε όχι μόνο με ισχυρότατες δόσεις καταστολής, αλλά και με την περίφημη ρήση του κ. Γεωργιάδη ότι δεν μπορεί να αφήσει στην τρόικα τη δόξα της επιβολής του μνημονίου…

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει λόγο να κρύψει το αριστερό του πρόσημο, αλλά έχει υποχρέωση να θυμάται ότι η μετατροπή του από κόμμα του 4% σε πρώτο κόμμα στην ελληνική πολιτική σκηνή και σε κυβερνών κόμμα οφείλεται ακριβώς στη ριζοσπαστικοποίηση και των μεσοστρωμάτων, στην οποία συνέβαλε και ο δικός του αριστερός λόγος. Έτσι αποκαλύφθηκε η πολιτική γύμνια των κομμάτων του Κέντρου, που επέλεξαν για μια ορισμένη περίοδο ως σύμμαχό τους τη Δεξιά. Αν φθάνει σήμερα η κ. Γεννηματά, με διεγερμένο το ένστικτο αυτοσυντήρησης, να δηλώνει ότι τη χωρίζει άβυσσος από τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ενισχύσει την αυθόρμητη αντίδραση της ηγεσίας τού ΠΑΣΟΚ με μια ενθάρρυνση και ενδυνάμωση της τάσης για αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας σε διάκριση και αντιπαράθεση με την κεντροδεξιά. Και όχι να αντιγράψει τη μέθοδο της τελευταίας ανοίγοντας την όρεξή του για κατάποση του κέντρου.

Τι είναι, άραγε, προτιμότερο και πολυτιμότερο, ένας ΣΥΡΙΖΑ που κινείται προς το Κέντρο, προκειμένου να υποδεχθεί τα προϊόντα της, προσωρινής άλλωστε, διάλυσής του, ή ένας ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει τη στρατηγική της προσέλκυσης του ίδιου του προοδευτικού κέντρου στην ριζοσπαστική αριστερά; Ένας ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξεί να φαγοκυτώσει μέρος του Κέντρου για πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, ή ένας ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεται για τη σταθερή ύπαρξη ενός προοδευτικού πολιτικού αναχώματος στα δεξιά του, που θα αποτρέπει την επέκταση της Δεξιάς σε βάρος και της Αριστεράς;

Διάνοιξη τάφρου μεταξύ Κέντρου και Δεξιάς

Οι πρόσφατες ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις, αλλά και ορισμένα σημάδια στο εσωτερικό μάς επιτρέπουν να υποθέσουμε την ύπαρξη μετατοπίσεων, άγνωστης για την ώρα διάρκειας, στο πολιτικό πεδίο, ίσως όμως και στο κοινωνικό σώμα. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η λυσσώδης προσπάθεια να υποβαθμιστεί και να ακυρωθεί η αποδοχή εκ μέρους των εργοδοτικών οργανώσεων της αύξησης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, αντί της μείωσης των συντάξεων. Ούτε η απόρριψη εκ μέρους σχεδόν του συνόλου των εκπροσώπων του δικαστικού σώματος της προσπάθειας να εμποδιστεί με δικονομικά εμπόδια η διαλεύκανση οικονομικών υποθέσεων τεράστιας φοροδιαφυγής.

Αν έχουν να κάνουν κάτι κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η επεξεργασία κάποιας «ευφυούς» πολιτικής προσεταιρισμού μεμονωμένων ή και όχι στελεχών του Κέντρου. Θα υπάρξουν προφανώς και τέτοιες περιπτώσεις, προσώπων ή και ομάδων που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και δεν χωρούν πια στο Κέντρο. Αυτές, όμως, δεν αναζητούν έναν πιο κεντρώο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ανάγκη από τον ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όχι από ένα όχημα ευκαιρίας για την πολιτική διάσωσή τους.

Αυτό που έχει σημασία είναι να αποκρούσει ο ΣΥΡΙΖΑ την επιχείρηση διείσδυσης της ΝΔ στο Κέντρο με την εφαρμογή μιας στρατηγικής πολιτικού προσεταιρισμού των δυνάμεων εκείνων του Κέντρου που δεν επιθυμούν να επαναλάβουν το «έργο» του Βενιζέλου, και ενίσχυσης της τάσης αναπροσανατολισμού τους. Με στόχο τον πολιτικό στιγματισμό της ερωτοτροπίας με τη δεξιά και τη μονιμότερη αποτροπή της δημιουργίας διόδου επικοινωνίας μαζί της. Το ερώτημα στο οποίο υποχρεώνονται να απαντήσουν όλοι, είναι το ερώτημα που είχε στον πρωτοσέλιδο τίτλο της την περασμένη Τρίτη η «Αυγή»: Δεξιά ή Αριστερά; Ένα ερώτημα που καταφανώς δεν μπορεί να τεθεί από τη θέση του Κέντρου, αν και αφορά και το Κέντρο.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)