Κοιτάζοντας την γενική εικόνα: Η κατάσταση των πολιτικών σχηματισμών σύσσωμης της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτική. Δίνουν την εντύπωση ότι τίποτα δεν έχει συντελεστεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Αναπαράγονται σε μια βάση εξασφάλισης ιδίων μηχανισμών. Και αυτό είναι όλο. Συγκεκριμένα, σαν να προσπαθούν απλώς να διατηρήσουν την εκλογική πελατεία τους εν είδη μάρκετινγκ.
Δεν έχει ξαναπεράσει αξιωματική αντιπολίτευση που να παράγει τόσα πολλά σκάνδαλα και να βρίσκεται στο προσκήνιο ο διεφθαρμένος της χαρακτήρας σε τόσο έντονο και διαρκή ρυθμό. Δεν έχει ξανά γίνει αντιπρόεδρος αξιωματικής αντιπολίτευσης να καλεί τους ξένους να αγοράσουν όσο όσο στην Ελλάδα. Επίσης να εναντιώνεται ταυτόχρονα και στην κυβέρνηση, αλλά και σε κοινωνικές ομάδες που εναντιώνονται στην κυβέρνηση-όταν δεν εναντιώνονται, συχνά, στην ίδια την ΝΔ!
Όσο για τα υπόλοιπα κόμματα;
Τα δύο χρόνια της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανασυντάξει καθοριστικά και με πρωτότυπο τρόπο ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Πλέον στο επίπεδο της πράξης-και όχι των λόγων-συγκεκριμενοποιείται και αποκαλύπτεται ο πολιτικός χώρος όπου κινούνται όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από το τι λένε, ή λέγανε ως τώρα.
Παράδειγμα; Ο χώρος που αυτοπροσδιορίζεται ως Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μεγάλη κρίση ταυτότητας, η οποία δεν εξαντλείται μόνο στις αιτίες που συναντάμε στην διεθνή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά αναπαράγονται και στην βάση ιδιαίτερων εγχώριων συμφερόντων: Ότι δηλαδή τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπεί -και που εντάσσονται στο 35% της κοινωνικοπολιτικής πλατφόρμας του ΝΑΙ-αισθάνονται απειλούμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η κυβέρνηση δείχνει να υπερασπίζεται ακριβώς τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Και επειδή αναρωτιούνται πολλοί που να είναι άραγε το ΠΑΣΟΚ: Στην ΓΣΕΕ είναι, στους δήμους είναι, σε κάθε χώρο όπου ο κλασικός παραγοντισμός αναπνέει και μπορεί να επηρεάσει καταστάσεις είναι, στο κρατικό σαμποτάζ εις βάρος της κυβέρνησης είναι.
Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει μια μεγάλη αντίφαση: Η ευρωπαϊκή του οικογένεια στρέφεται αργά αλλά σταθερά προς την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, βασικό απότοκο του απόηχου του ελληνικού δημοψηφίσματος και της πρωτοπορίας του ελληνικού λαού στην μάχη ενάντια στην γερμανική ηγεμονία της λιτότητας. Αυτή η αντίθεση-να μιλά ο Τσίπρας από πλεονεκτική θέση στους ευρωπαίους σοσιαλιστές, να χτίζονται μέτωπα μεταξύ της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας σχεδόν παντού στην Ευρώπη και ταυτόχρονα στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ μονομερώς να επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ-και ήδη λύνεται αυτή η αντίθεση.
Όσο για το ΚΚΕ: Εδώ μιλάμε για κανονικό ξεσκέπασμα. Ενώ το ΚΚΕ σε όλες τις πτώσεις και με όλους τους τρόπους ζητούσε την απεμπλοκή από την ΕΕ, είναι φανερό ότι από την καθοριστική εποχή του δημοψηφίσματος και εντεύθεν ανακάλυψε ξαφνικά ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βρίσκονται σε μεγάλο ανταγωνισμό αναμεταξύ τους και ότι το ζήτημα της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ, ή της πορείας της έξω από αυτήν, ε, δεν είναι και τόσο απλό ή ξεκομμένο από την διεθνή κατάσταση.
Τουλάχιστον το ΚΚΕ δείχνει-μέσα από τις μεγάλες κολοτούμπες στις οποίες αναγκάστηκε-μια πιο συγκροτημένη άποψη σε σχέση με την υπόλοιπη Αριστερά που εξακολουθεί στον δικό της κόσμο να αυτοπροσδιορίζεται σαν δύναμη εξόδου από την ΕΕ,, ανίκανη στην πραγματικότητα να διαχειριστεί όχι την έξοδο από την ΕΕ, αλλά ένα εργατικό σωματείο τουλάχιστον.
Αυτός ο σολιψισμός είναι που εξαντλεί κάθε δυνατότητα για μια γόνιμη αριστερή αντιπολίτευση-αν δεχτούμε ότι οι σχηματισμοί που αυτοπροσδιορίζονται σαν πιο αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κιόλας όντως αριστερά στην πραγματικότητα και όχι στον δικό τους μικρόκοσμο.
Πέραν τούτων, πολιτικά σχήματα ευκαιριακά, μιντιακά κατασκευάσματα με καφενειακού τύπου προγραμματικές θέσεις, αλλά και ένας καθυστερημένος, γελοίος μιμητισμός νεοφιλελεύθερων πρακτικών ενώ ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται σε παγκόσμιο επίπεδο σε μια προφανή κρισιακή αντίθεση με τις κοινωνικές πλειοψηφίες-αυτά τα απότοκα της κρίσης στην Ελλάδα που εμφανίζονται σαν κόμματα, εκφράζουν την βαθιά σήψη και παρακμή ενός κοινωνικού σχηματισμού σε κρίση ταυτότητας.
Δυστυχώς, ενώ κανείς θα περίμενες ότι η μνημονιακή υπαγωγή ίσως να αποκάλυπτε θετικά τις ταξικές αντιθέσεις προς μια προοδευτική επίλυση τους, αντίθετα αναδεικνύει την πολυδιάσπαση των συμφερόντων και την συνολική όξυνηση της κρίσης αντιπροσώπευσης.
Συμπέρασμα: Ότι τα κόμματα δεν εκφράζουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα είναι ένα πρόβλημα που εντοπίζουμε και πριν την κρίση. Ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας δεν προσδιορίζεται ιδεολογικοπολιτικά, δεν θέλει να ενταχθεί, δεν μπορούν οι υφιστάμενοι πολιτικοί σχηματισμοί να το εκπροσωπήσουν. Η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας απλώς κινείται σαν άλλη τεκτονική πλάκα στο πλάι της τεκτονικής πλάκας του πολιτικού κόσμου. Που μένει έτσι ξεκομμένος να αρκείται στην ίδια την αναπαραγωγή του μέσα από μια δεξαμενή ψηφοφόρων που κάνει ότι υπερασπίζεται-ή όντως υπερασπίζεται, ας πούμε στην περίπτωση της ΝΔ-και στους οποίους και αντιλαμβάνεται σαν αποστολή του να αρέσει.
Με λίγα λόγια: Δεν παράγεται πολιτική. Και σε ένα σημείο αυτή η προβληματική εδράζεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια σοβαρή ταξική αποδιάρθρωση, δίχως εθνική αστική τάξη, δίχως οργανωμένη και συγκροτημένη εργατική τάξη, και με μια μεγάλη μάζα μεσοστρωμάτων-τα πιο αντιδραστικά στρώματα παραδοσιακά, που στην Ελλάδα επιπλέον τρέφονται από μια παρασιτική νοοτροπία-να επιβάλλουν στον δημόσιο λόγο όσα θεωρούν ''δίκια τους''.
Σε αυτήν την συνολική πολιτική κρίση, στην κοινωνική, ιδεολογική αποδιάρθρωση, τα έργα και οι προσπάθειες αυτής της κυβέρνησης-κόντρα σε όλους μέσα και έξω από την χώρα- καθημερινά επαναχαράσουν τα όρια ανάμεσα στον λόγο και στην πράξη, επαναπροσδιορίζουν τα σύνορα Δεξιάς κι Αριστεράς, επανανοηματοδοτούν στο παρόν τους πολιτικούς χώρους. Και ιδιαίτερα την Αριστερά, μακριά και πέρα από μουσειακές περιχαρακώσεις που την υποβιβάζουν σε μια υποκουλτούρα.
Είναι ανοιχτό το παιχνίδι της πολιτικής ηγεμονίας, της ιδεολογικής ηγεμονίας σε τελική ανάλυση, και εδώ στην Ελλάδα η Αριστερά στην κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να τα καταφέρει να θέσει τα πράγματα σε μια άλλη βάση, με διεθνή αντίκτυπο-θα πρέπει για αυτό, όμως, όχι να νικήσει απλώς μια αντίπαλη ιδεολογία ή ένα αντίπαλο κόμμα, αλλά να λύσει θετικά τα μεγάλα διλήμματα της πλειοψηφικής αποϊδεολογικοποίησης και της συνολικής νεοελληνικής κρίσης, της κρίσης εκπροσώπησης της μεγάλης κοινωνικής μάζας. Με λίγα λόγια: Να θέσει τις βάσεις όχι απλώς να πάρει η Αριστερά την ηγεμονία στην κοινωνίας, αλλά για να συγκροτήσει η ίδια η κοινωνία μια νέα Αριστερά, ουσιαστικά.
Το κείμενο είναι από τη σελίδα του Ανδρέα Μπεντεβή στο facebook. Ο τίτλος και η φωτογραφία είναι του LEFT.gr
