Η επιστροφή του Βασίλη Δημάκη στο κελί του και τις σπουδές του χαιρετίζεται ευλόγως ως νίκη ενός αυθόρμητου κινήματος αλληλεγγύης και ως διάσωση της αξιοπρέπειας της κοινωνίας μας. Ποιος ηττήθηκε; Η γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου; Οχι. Η Σοφία Νικολάου δεν ηττήθηκε. Με τα κριτήρια της δικής της πολιτικής συμπεριφοράς, σύμφωνα με την ιδεολογία της, η δικηγόρος από την Εύβοια, υποψήφια βουλευτής της ΝΔ στην Αθήνα, απεκόμισε πολιτικό κέρδος: ακούστηκε το άγνωστο όνομά της στο πανελλήνιο.

Η Σοφία Νικολάου δεν απευθυνόταν στο Κοινό των Ελλήνων, στους πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας. Απευθυνόταν και απευθύνεται στο εκλογικό της κοινό. Και στο δικό της κοινό πούλησε ακριβώς αυτό που επέδειξε στην περίπτωση Δημάκη: αυταρχισμό, τυφλό πείσμα, εισαγγελική υπερδιέγερση, εμμονή τιμωρού και δήμιου. Όλα όσα είδαμε ως στερεότυπο της υπερσυντηρητικής πολιτικού, που περιφρονεί τις αξίες και τις μέριμνες ενός σοφτ δικαιϊκού πολιτισμού, αυτού του μαλθακού πολιτισμού που βαρύνεται με τις αμαρτίες της νεωτερικότητας, τον φιλελευθερισμό και την αριστερά, αυτού του πολιτισμού που μιλά για ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, για κράτος δικαίου και έννομη τάξη.

Στον κοινό κώδικα Νικολάου και εκλογέων της ο κατάδικος είναι για πάντα εγκληματίας, είναι ασύμμετρη απειλή, το σωφρονιστικό σύστημα είναι για να σαπίζουν και πεθαίνουν τα αποβράσματα. Αυτή είναι η Αμείλικτη.

Φανταζόμαστε στο μέλλον αυτή η νέα φιλόδοξη δικηγόρος να βρεθεί στη θέση να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται έναν κατηγορούμενο ή καταδικασμένο για αξιόποινη πράξη. Και να διεκδικεί τα δικαιώματα του πελάτη της, όπως απορρέουν από την έννομη τάξη, ενώπιον δικαστών που θα ξέρουν τον δημόσιο λόγο και τη στάση της στην υπόθεση Δημάκη, και πιθανότατα ενώπιον ενός άλλου Αμείλικτου γραμματέα, αναλόγως πολιτικά φιλόδοξου. Με ποια εργαλεία θα το κάνει; Με τι μούτρα;

Αλλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα των εικασιών. Τα γεγονότα είναι άλλα: Η κ. Νικολάου, όπως φάνηκε, δεν στηρίχθηκε σε νομικά επιχειρήματα εκπροσωπώντας την πολιτεία και το κράτος δικαίου· την ιδεολογία της είχε ως επιχείρημα. Εξεπέμπετο ένα συγκεκριμένο μήνυμα προς την εκλογική πελατεία: ιδού το άτομο το Αμείλικτο, ο μπροστάρης, που μπορεί να λιώσει και μερικές ζωές, προκειμένου να κρατήσει εσάς, το υπερσυντηρητικό ακροατήριο, καθαρό και αμόλυντο, φανατισμένο, προφυλαγμένο από απειλές μεταμεληθέντων και σωφρονιζομένων.

Η Σοφία Νικολάου ανήκει σε μια, όχι και πολύ νέα, φυλή πολιτικών, που δεν δρουν δημοσίως ως κρατικοί λειτουργοί ή ως εκπρόσωποι του κράτους δικαίου, αλλά ως νομείς εξουσίας και πλασιέ ιδεολογίας. Γνωρίζουν ότι η δημοσιότητα είναι ο βασιλιάς και το μέγα τρόπαιο, ακόμη και η δημοσιότητα μιας υποτιθέμενης πολιτικής ήττας, αρκεί η δημοσιότητα να ερεθίζει κατώτερους αδένες και ανθρωποφάγα ένστικτα.

Αυτοί οι πολιτικοί θα κολακέψουν το πλήθος, θα το φανατίσουν, θα το εξαπατήσουν, θα πουν ψέματα, υπερβολές, θα τσαλακώσουν και μερικές ζωές ανυπεράσπιστων. Κυρίως, θα κατασκευάζουν εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, θα διαιρούν και θα φυτιλιάζουν, για να επιπλέουν οι ίδιοι. Αν στριμωχτούν, θα αποκηρύξουν πρόθυμα τις νεανικές αμαρτίες, δεν θα θυμούνται τι είπαν προ ετών ή και προ μηνών, στα δύσκολα θα ζητήσουν και μια συγγνώμη με σφιγμένα δόντια. Η συνέπεια και η ηθική δεν τους δυσκολεύουν· πηδάνε από πάνω τους, ελίσσονται, ξεγλιστρούν.

Η Σοφία Νικολάου είναι πολιτικός νέας γενιάς, παλαιοτάτης κοπής. Θα πάει μπροστά. Πολλοί παρόμοιοι, αφού ρύπαναν τον δημόσιο χώρο με ψεύδη, ανοησίες, εχθροπάθεια και παλιανθρωπιά, εξελέγησαν στη Βουλή των Ελλήνων.