Προσπάθειες να διαγραφεί το Πολυτεχνείο από την ιστορική μνήμη έχουν γίνει πολλές. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όρισε τις εκλογές του 1974 εκείνη την ημέρα για να την αποφορτίσει. Στην τρίτη επέτειο η τότε δημόσια τηλεόραση εξασφάλισε τη ζωντανή μετάδοση ενός διεθνούς ποδοσφαιρικού αγώνα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, προκειμένου να κρατήσει τη μάζα στα σπίτια της.

Στην τέταρτη επέτειο η διαδήλωση απαγορεύτηκε. Μόνο συγκέντρωση. Στην όγδοη επέτειο η πορεία επιτράπηκε μέχρι τη Βουλή. Η αστυνομική βία με την οποία αντιμετωπίστηκε είχε αποτέλεσμα δύο νεκρούς. Ούτε οι απαγορεύσεις ούτε ο φόβος ούτε η μπάλα νίκησαν την επέτειο.

Υπάρχει και ιδεολογική προσπάθεια εξόντωσης του Πολυτεχνείου: Νεκροί, λέει, δεν υπήρξαν, όλα είναι κατασκεύασμα της Αριστεράς. Υπάρχει επίσης η εκδοχή της συνωμοσίας: το Πολυτεχνείο ήταν προβοκάτσια του Ιωαννίδη για να αποτραπεί η φιλελευθεροποίηση της χούντας. Όλα τα έκαναν δικοί του πράκτορες.

Αυτές οι θεωρίες, που ξεκίνησαν από την περιθωριακή χουντοδεξιά, εκφωνούνται σήμερα από κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Την γκρίνια ότι η αχρείαστη ανομία του '73 κόστισε τη μισή Κύπρο την εκφράζουν και κάποιοι ρεαλιστές της Κεντροαριστεράς. Ενώ υπάρχουν και οι μηδενιστές του τύπου “σιγά το Πολυτεχνείο, μόνο πολιτικές καριέρες έφτιαξε”.

Και όμως. Μετά από 45 χρόνια, το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Καταφέρνει να συνδέεται κάθε φορά με τα προτάγματα της εποχής, να εμπνέει καινούργιες γενιές, να ανοίγει νέους κινηματικούς δρόμους.

Να υπερβαίνει δομικές αντιφάσεις, να αντιστέκεται στον εκφυλισμό, να τα βγάζει πέρα με τις προβοκάτσιες και τους κάθε λογής “νόμιμους ιδιοκτήτες”. Και, σε μια εποχή που ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι, να στέλνει τα σωστά μηνύματα εκεί που πρέπει.