to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η «αγορά» που... όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει

Εδώ που τα λέμε, πότε, πώς και πού η «αγορά» έδωσε τη λύση στις μεγάλες δοκιμασίες, τις μεγάλες προκλήσεις, τις μεγάλες κρίσεις; Ακόμη και στις οικονομικές κρίσεις. Πάντα και παντού στο κράτος προσβλέπουν οι λαοί στα μεγάλα και τα δύσκολα. Από κει, από το κράτος, περιμένουν τις λύσεις - συχνά τις αξιώνουν κιόλας- ακόμη και οι ίδιες οι "αγορές"


Και ξαφνικά γίναμε όλοι «κρατιστές»; Μέσα στον πανικό της πανδημίας, τον συλλογικό και τον ατομικό μας πανικό, αποφασίσαμε να κρεμάσουμε τις ελπίδες μας στη μοναδικότητα της ισχύος του κράτους; Δεν βαριέστε, τίποτα απ' όλα αυτά. Ούτε ο φανατικός «κρατισμός» ούτε, βέβαια, ο εμμονικός «αντικρατισμός» έχουν θέση σε οποιαδήποτε σοβαρή και υπεύθυνη, σε οποιαδήποτε νηφάλια θεώρηση των πραγμάτων. Σε κάθε περίπτωση, και μάλιστα χωρίς εξαιρέσεις εν προκειμένω, η απλή λογική αρκεί. Φτάνει και περισσεύει. Ως οδηγός σκέψης και δράσης, ως οδηγός ζωής...

Παρακολουθήσαμε όλοι να εξελίσσεται, τα τελευταία χρόνια, μια γιγάντια εκστρατεία δυσφήμησης (στα όρια της λοιδορίας) οτιδήποτε δημόσιου και εξιδανίκευσης οτιδήποτε ιδιωτικού. Ακόμη και της Υγείας, του πολυτιμότερου από τα ανθρώπινα αγαθά. Εκστρατεία διαρκής, επίμονη, συστηματική, επιθετική. Από πολιτικά κόμματα κατά κύριο λόγο, με υπερόπλο στην εμπροσθοφυλακή τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι ώστε να περάσουν εύκολα, και χωρίς λαϊκή αντίσταση, οι πολιτικές εκείνες που κατ’ ουσίαν θα ακύρωναν τον δημόσιο χαρακτήρα αγαθών και υπηρεσιών, και των πιο ευαίσθητων, και των πιο ζωτικά αναγκαίων.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι κατά τη διαδικασία αναθεώρησης του συντάγματος η σημερινή συντηρητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία απέρριψε την πρόταση της αριστερής πλειοψηφίας της «προαναθεωρητικής» Βουλής για συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και της ενέργειας. Και δεν ξέρω πόσοι έδωσαν σημασία, πόσοι ενημερώθηκαν καν γι’ αυτή την τερατώδη πολιτική επιλογή. Φοβάμαι ελάχιστοι. Ήταν, βλέπετε, στο πλαίσιο της εν γένει συντηρητικής αναδίπλωσης της ελληνικής κοινωνίας, όπως άλλωστε εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιουλίου.

Ήταν ακριβώς εκεί που πήρε η μπάλα και το ΕΣΥ. Όπου βλέπαμε να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο τα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ (Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου), να προωθούνται επιθετικά οι ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) με τα «φιλέτα» των παροχών Υγείας στους ιδιώτες, να ακυρώνονται οι προγραμματισμένες (και ήδη νομοθετημένες) προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού καθώς και ο αναγκαίος εξοπλισμός του δημόσιου συστήματος. Και όλα αυτά χωρίς καμιά αντίσταση, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη - κυριολεκτικά. Ήταν, βλέπετε, τα -κατά Νικήτα Κακλαμάνη- «παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού» τα οποία είχαν φροντίσει να διαμορφώσουν το πρόσφορο κλίμα υποδοχής...

Τοξικό το «αόρατο χέρι»;

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... Με τη μορφή του Covid-19. Για να μας φέρει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που λέει ότι σε στιγμές μεγάλης δοκιμασίας μονάχα το δημόσιο σύστημα Υγείας μπορεί να δώσει λύσεις. Ένα ισχυρό, βεβαίως, ένα όρθιο δημόσιο σύστημα Υγείας. Που πάει να πει "αρκεί να μην το έχεις ξεδοντιάσει". Όπως συστηματικά είχε αρχίσει να συμβαίνει μετά τον Ιούλιο του 2019. Και είναι γι' αυτό που σήμερα βλέπουμε τους πάντες να περιμένουν τα πάντα από την κρατική παρεμβατικότητα. Είναι γι' αυτό που οι πάντες προσβλέπουν στο κράτος για τη σωτηρία. Είναι γι' αυτό που ακόμη και ο πρωθυπουργός (ναι, ο σημερινός πρωθυπουργός, ο κλασικά νεοφιλελεύθερος) μόνο εγκώμια επιφυλάσσει για το ΕΣΥ. Μένοντας βεβαίως μονάχα στα λόγια...

Και είναι γι' αυτό που σήμερα κοντεύουμε όλοι μας να λησμονήσουμε τα «πολιτικά ευεργετήματα» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Της «αγοράς» κατά το κοινώς λεγόμενο. Της αγοράς της οποίας το αόρατο, πλην πανίσχυρο, χέρι όλα τα ρυθμίζει, όλα τα τακτοποιεί, όλα τα βάζει στη θέση τους, όλα τα λύνει κατά τους ορκισμένους θιασώτες του. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει γενικώς. Κατά μία έννοια κυριολεκτικά όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Το αόρατο χέρι της αγοράς, το σήμερα αυταπόδεικτα ανήμπορο, το μάλλον μολυσμένο έως και τοξικό για την περίπτωσή μας.

Αλλά, εδώ που τα λέμε, πότε, πώς και πού η «αγορά» έδωσε τη λύση στις μεγάλες δοκιμασίες, τις μεγάλες προκλήσεις, τις μεγάλες κρίσεις; Ακόμη και στις οικονομικές κρίσεις. Πάντα και παντού στο κράτος προσβλέπουν οι λαοί στα μεγάλα και τα δύσκολα. Από κει, από το κράτος, περιμένουν τις λύσεις -συχνά τις αξιώνουν κιόλας- ακόμη και οι ίδιες οι «αγορές». Άλλο αν μετά σπεύδουν να καρπωθούν εκείνες τα ωφελήματα. Άλλο αν μετά ερχόμαστε όλοι να ξαναβάλουμε τις «αγορές» κορώνα στο κεφάλι μας. Με πρωτοβουλία και ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που τις εκπροσωπούν εννοείται. Ή μήπως και χάρη στη δική μας «ανευθυνότητα»; Ή, έστω, στην παθητική αποδοχή της μοίρας μας...

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)