1. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να έχει μέλλον χωρίς στο πλάι της να δρα ένα μαζικό κόμμα της Αριστεράς, τα μέλη του οποίου θα ελέγχουν και θα στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και θα ενημερώνουν και θα κινητοποιούν τον λαϊκό παράγοντα ενάντια στους σχεδιασμούς της νεοφιλελεύθερης παλινόρθωσης.

Από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά παρατηρούνται φαινόμενα απαξίωσης και παραμερισμού του κόμματος κατά τον σχεδιασμό και την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. Επιπλέον, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα ουδέποτε συνοδεύτηκε από πραγματικό εκδημοκρατισμό στις εκπροσωπήσεις στα όργανα. Αντιθέτως, την περίοδο 2013-2015 επικράτησαν οι παραλυτικές ισορροπίες μεταξύ τάσεων και η αντίστοιχη «μοιρασιά» τομέων ευθύνης, αποσαθρώνοντας την εσωτερική ζωή του κόμματος.

Αυτό που χρειαζόμαστε στη νέα περίοδο είναι περισσότερη συλλογικότητα και μακρόπνοο πολιτικό σχεδιασμό με μετρήσιμους στόχους και λογοδοσία κομματικών και κυβερνητικών στελεχών.

Το 2ο συνέδριό μας αποτελεί αφορμή για να υπερβούμε το κλίμα αμηχανίας, να ανοίξουμε τις πόρτες μας όχι στην ιδιοτέλεια, αλλά στην υπαρκτή κοινωνική διαθεσιμότητα και να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην υπεράσπιση και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

2. Οι συμμαχίες που οικοδομούν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορούν να περιοριστούν στα προ κρίσης πολιτικά στεγανά. Η κρίση οξύνει την κοινωνική και πολιτική πόλωση. Χρειαζόμαστε πρωτοβουλίες που να ωθούν δυνάμεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και των Πρασίνων σε μια τοποθέτηση έναντι της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αντιμετωπίζει σήμερα τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε, αλλά και το ιστορικό δίλημμα: Είτε θα ακολουθήσει τα παραδείγματα των Πορτογάλων Σοσιαλιστών και του Τζέρεμι Κόρμπιν για συμμαχία με την Αριστερά για την ανάσχεση της λιτότητας, είτε θα οδηγηθεί στην πολιτική απαξίωση και εκλογική συρρίκνωσή της από τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά εκπροσωπούσε. Μεγάλο μέρος της σοσιαλδημοκρατίας έχει επιλέξει συνειδητά τη σύμπλευση τόσο με τη Δεξιά στη στρατηγική του δημοσιονομικού αυταρχισμού, όσο και με την Ακροδεξιά (Αυστρία, Σλοβακία κ.α.) στην περίπτωση της διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης. Το δε παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ ("pasokification") χρησιμοποιείται εδώ και καιρό στη διεθνή αρθρογραφία ως φαινόμενο πολιτικής αυτοκαταστροφής. Σε αυτό το ερώτημα θα κληθούν να πάρουν θέση και οι Ισπανοί Σοσιαλιστές, σε περίπτωση που ο συνασπισμός Podemos - Ενωμένης Αριστεράς, όπως προβλέπουμε, βρεθεί σε θέση ισχύος στις 26 Ιουνίου.

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προσηλωμένος στη στρατηγική των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Στόχος μας είναι η ανατροπή του δημοσιονομικού αυταρχισμού και του καθεστώτος επιτροπείας, που καταργεί τη Δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Όποιος θεωρεί ότι οι συσχετισμοί δύναμης σε μια (δια)κρατική οντότητα, που συγκροτείται από λαούς και τάξεις, "δεν αλλάζουν" είναι παραδομένος στη μεταφυσική και θέτει τον εαυτό του εκτός ταξικής πάλης και άρα εκτός Ιστορίας.

Αντιστοίχως, όποιος θεωρεί ότι η "αριστερή απάντηση" στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό των απόλυτα διασυνδεδεμένων οικονομιών και αγορών είναι η επιστροφή σε ένα "περίκλειστο έθνος - κράτος" ή στην "αυτοδύναμη ανάπτυξη" ρίχνει νερό στον μύλο της αναδυόμενης ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.

Η Ευρώπη της Δημοκρατίας και της αλληλεγγύης δεν είναι ένα κενό περιεχομένου σύνθημα. Είναι το μόνο πολιτικό σχέδιο που μπορεί να αποτρέψει μια επιστροφή στην εποχή των τεράτων, μετά την ηθική και πολιτική χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Γι' αυτό και εν όψει του βρετανικού δημοψηφίσματος συντασσόμαστε με τον Τζέρεμι Κόρμπιν: Να μείνουμε στην Ε.Ε., για να την αλλάξουμε και όχι για να την αποδεχτούμε καρτερικά ως έχει, αφού το σημερινό μοντέλο τελεί σε πλήρη αποσύνθεση.

* Ο Γιάννης Μπουρνούς είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ