Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Μια κομματική δύναμη που δεν θα καταγγέλλει την κυβέρνηση για την έλλειψη σχεδίου στην πανδημία, αλλά θα φροντίζει να σιγοντάρει και να ενισχύει την αίσθηση ότι τα νοσοκομεία μας έχουν ακόμα αντοχές. Να δέχεται αμάσητο το αφήγημα των 1.200 ΜΕΘ και να το αναπαράγει, άσχετα αν με 200 κατειλημμένα κρεβάτια το Ε.Σ.Υ. είναι στα όριά του.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Μια που να μην φωνάζει ότι μοναδική μας έγνοια ανάμεσα στα δύο κύματα της πανδημίας ήταν να φέρουμε έναν πτωχευτικό κώδικα. Να μην προκαλεί θόρυβο και να μην φέρνει πρόταση δυσπιστίας απέναντι στον υπουργό που είχε αυτή την έμπνευση, αλλά να λέει πόσο αναγκαία ήταν μια μεταρρύθμιση «δεύτερης ευκαιρίας». Πάνω απ’ όλα όμως να μην την ενδιαφέρει, εάν αυτή η δεύτερη ευκαιρία είναι για τους πολίτες ή για τις τράπεζες.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Να μην φωνάζει για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο και το ότι διαλύει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Να μην ενημερώνει τον κόσμο ότι θεσμοθετούμε την απλήρωτη εργασία και πλέον δεν υπάρχει το ΣΕΠΕ, επειδή βάλαμε μπροστά τον οδοστρωτήρα που τόσο διαφημίζαμε προεκλογικά. Να μην μας σκοτίζει με λεπτομέρειες για πρακτική κατάργηση των απεργιών.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Γιατί δεν είσαι σοβαρή αν κάνεις φασαρία για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, σιγά το συνταγματικό δικαίωμα. Εξάλλου, τι καλό έφεραν οι κινητοποιήσεις τα τελευταία 50 χρόνια; Σιγά τον τρόπο έκφρασης και τέτοια κουραφέξαλα περί κοινωνικών αγώνων. Πρέπει να μιλάμε για το τέλος της ταλαιπωρίας των καταστημάτων και των επιχειρήσεων, για όσο καιρό ακόμα θα υπάρχουν αυτές.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Να μην καταγγέλλει ότι δώσαμε με αδιαφανείς διαδικασίες 20 εκατομμύρια για κοινωνικές διαφημίσεις σε κανάλια με τη «Λίστα Πέτσα», την ίδια στιγμή που είχαν συνταγματική υποχρέωση να το κάνουν χωρίς να πάρουν λεφτά. Τα κανάλια είναι φίλοι μας και όταν κάποιοι τους ανάγκασαν να πληρώσουν για πρώτη φορά τις άδειες, σταθήκαμε δίπλα τους και ταυτόχρονα απέναντι στο δημόσιο συμφέρον. Αυτά δεν τα λέμε.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Να μην ασχολείται με μπούρδες τύπου «σκόιλελικίκου» και τέτοια φαιδρά. Να έχει σημαντικότερη δουλειά να κάνει από το να φωνάζει για μασούλημα δημοσίου χρήματος. Δηλαδή τα Κ.Ε.Κ. και οι φίλοι μας ιδιοκτήτες τους, να γίνουν κλέφτες; Ξόδεψαν τόσα για το Googletranslate και τις συμβουλές αρχειοθέτησης φακέλων με συνδετήρες σε δικηγόρους.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Τι κι αν ψηφίσαμε ακόμα κι εμείς με νόμο τη 13η σύνταξη; Έπρεπε όλοι να λέμε όλοι ότι ήταν ένα επίδομα, ώστε να τους αναγκάσουμε να εξοργιστούν και μετά να την καταργήσουμε αναίμακτα. Και τα αναδρομικά που επιδίκασε το ΣτΕ; Λίγο ψαλιδάκι από εδώ, λίγο από εκεί, στο τέλος να δώσουμε ψίχουλα. Νοικοκυρεμένα πράγματα.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Να «το λέει κι αυτή γλυκά» ότι η αστυνομική βία έχει στοιχεία αναγκαστικότητας. Να μην την πειράζει που ο Ινδαρές και τα παιδιά του έφαγαν κανα δυο γκλοπιές στην ταράτσα τους, ούτε που 14χρονα παιδιά τη βγάζουν 4 ημέρες στα κρατητήρια. Ιδίως δε, να μη την ενδιαφέρει που ο ναζί Χρήστος Παππάς ξέφυγε μέσα από τα χέρια μας. Σιγά μην επηρεάζει την καθημερινότητα μας αυτό, έχουμε και πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Ποιόν ενδιαφέρουν οι 120.820 λιγότερες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν φέτος; Σιγά μην κάνουμε πρώτο θέμα τους 1.030.411 εγγεγραμμένους άνεργους που έχουμε ήδη. Ξέρετε πόσο καλύτερο είναι αυτό το νούμερο από αυτό που θα έχουμε του χρόνου τέτοιο καιρό; Όλα είναι θέμα οπτικής.
Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αντιπολίτευση. Μια που να μη μας υπενθυμίζει ότι άφησε πίσω 37 δις χάριν στα οποία μένουμε όρθιοι και δανειζόμαστε φτηνά. Αυτό μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς αν θέλαμε, άσε που τώρα αυτό το μαξιλάρι είναι σα να το αφήσαμε εμείς.
Χρειαζόμαστε γενικά μια σοβαρή αντιπολίτευση. Κι αν είναι αρκετά φρόνιμη και σοβαρή, μπορεί εκτός από το κούρεμα μπροστά στις κάμερες να σας κάνουμε και τη χάρη να εμβολιαστούμε δημοσίως. Όπως οι σελέμπριτις βρε! Γιατί -τουλάχιστον- είμασταν ειλικρινείς: «Μας ενδιαφέρει η επικοινωνία κι όχι η ουσία».
