Αγέραστη, αμετανόητη και διαχρονικά αδίστακτη η δεξιά στον τόπο μας, στην έσχατη περίπτωση επιστρατεύει σαν το πιο αποτελεσματικό επιχείρημα πειθούς, αφού έχουν αποτύχει όλα τα άλλα, την εξαγορά της συγκατάβασης και κατανόησης των… δυστροπούντων, με το χρήμα. Αντί της πειστικής και άνευ κραυγών και έμμεσων η άμεσων απειλών, παράθεσης επιχειρημάτων για την αναγκαιότητα προστασίας της δημόσιας υγείας μέσω του απαραίτητου εμβολιασμού όλων ανεξαιρέτως, η κυβέρνηση επέλεξε την κλασική μαφιόζικη συναλλαγή της μαζικής δωροδοκίας, δίνοντας έτσι και ένα απαράμιλλο μάθημα διαπαιδαγώγησης στους νέους, αντάξιο του ήθους και των… αρχών που διέπουν της εγχώρια ακροδεξιά στη χώρα μας. Και αν μερικοί ερμηνεύουν την παραπάνω κυβερνητική πρωτοβουλία σαν απαραίτητη λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων, ας μην εκπλαγούν όταν τέτοιες πρωτοβουλίες που θα στοχεύουν και σε άλλες ηλικιακές κατηγορίες συμπολιτών μας για διάφορους λόγους και θα εξυπηρετούν τα κυβερνητικά σχέδια, θα γίνουν η καθημερινότητα μας. Μιας καθημερινότητας στο πλαίσιο της καθεστωτικής νοοτροπίας που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει η πραγματικά χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση.
Μπροστά στην πολιτική αθλιότητα, την χυδαιότητα και την χωρίς προηγούμενο προκλητικότητα της κυβέρνησης των Κυριάκου, του Άδωνη, του Μάκη του τσεκουροφόρου, των Μπογδάνων και όλων των λεβεντόπαιδων της παρακρατικής δεξιάς, κάποιοι στην αξιωματική αντιπολίτευση, στον Σύριζα-ΠΣ, πιστεύουν πως έχουν τον χρόνο και την πολυτέλεια να σκιαμαχούν με την ηγεσία του κόμματος για ζητήματα που κατά την άποψη τους είναι η σημαία του πολιτικού μας χώρου, ιερά και απαραβίαστα. Συνοδεύοντας δε τις όποιες απόψεις και θέσεις τους και με πρακτικές και συμπεριφορά στην διάρκεια συνεδριάσεων των οργάνων της παράταξης, που απάδουν και τραυματίζουν τον πολιτικό πολιτισμό και το ήθος της αριστεράς. Δεν χρειάζεται να ξαναειπωθεί ότι θεωρείται δεδομένος ο σεβασμός και η προσοχή που πρέπει να δοθεί στην διαφορετική, την άλλη άποψη που κατατίθεται και εκ προοιμίου δεν εξοβελίζεται με συνοπτικές διαδικασίες, ανάλογες εκείνων των προσωποπαγών κομμάτων. Άποψη η απόψεις που μπορεί να γίνουν και πλειοψηφικές στην πάροδο του χρόνου και να σημαδέψουν την πορεία και την στρατηγική του κόμματος. Άποψη η απόψεις και θέσεις που στην τρέχουσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία είναι μειοψηφικές , δεν γίνεται οι φορείς τους να μην σεβαστούν και να μην συνδράμουν στην υλοποίηση των αποφάσεων της πλειοψηφίας.
Λέγονται και γράφονται πολλά για τα τεκταινόμενα εντός του Σύριζα-ΠΣ. Και όχι μόνο από κακοπροαίρετους και διάφορους καλοθελητές πολιτικούς αντιπάλους, μα και από φίλα προσκείμενα έντυπα και sites και δημοσιογράφους. Πάντοτε και παντού θα ελλοχεύει η υπερβολή και η λαθεμένη προσωπική προσέγγιση. Σημαντικό και απολύτως κατανοητό στη σημερινή πολιτική συγκυρία, είναι σενάρια αμφισβήτησης της νυν ηγεσίας του κόμματος, κλίματος δυσπιστίας και συμπεριφορές που συντελούν σε ένα κλίμα παρατεταμένης πολιτικής παραλυσίας, να μην ανταποκρίνονται ούτε στις προθέσεις στελεχών πρώτης γραμμής, ούτε να έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η συλλογική επεξεργασία και λήψη των αποφάσεων στην αριστερά ήταν και είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Όμως δεν μπορεί να παραγνωρίζεται και η καθοριστική συμβολή στην πραγμάτωση των στόχων και του σχεδιασμού της παράταξης η ηγεσία και ο καταλυτικός της ρόλος. Και τέτοιο καθοριστικό ρόλο έπαιξε και παίζει η σημερινή ηγεσία του κόμματος και το απέδειξε στην πράξη αποσπώντας και την γενικότερη λαϊκή εκτίμηση, αλλά και αυτή του διεθνούς παράγοντα.
Αν όμως ο πρόεδρος του κόμματος, στην απίθανη έστω περίπτωση, αντιμετωπίσει καταστάσεις και μεθοδεύσεις υπονόμευσης του ιδίου με κίνδυνο και την φαλκίδευση των αποφάσεων της πλειοψηφίας, ας κάνει κάτι ανάλογο αυτού που έκανε στην Ισπανία ο αρχηγός του Σοσιαλιστικού κόμματος και σημερινός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ. Εκεί, το 2016 με πρωτοβουλία της παλαιάς και συντηρητικής πτέρυγας του PSOE (Σοσιαλιστικό κόμμα) και σε ψηφοφορία της ομοσπονδιακής επιτροπής του κόμματος, ο Σάντσεθ αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία. Αιτία της σχεδόν πραξικοπηματικής του εκπαραθύρωσης από την προεδρία του κόμματος, ήταν η επιμονή του να μην άρει το βέτο, όπως ζητούσε επίμονα η εσωτερική συντηρητική ομάδα του PSOE προκειμένου να διευκολυνθεί να σχηματίσει κυβέρνηση ο διεφθαρμένος όπως αποδείχτηκε αργότερα Ραχόι της ισπανικής δεξιάς. Προτίμησε ο Σάντσεθ την παραίτηση από τον συμβιβασμό και την ψήφο ανοχής στον Ραχόι, όπως του ζητούσαν οι “σύντροφοί του”.
“Πήρα το αυτοκίνητο μου, ορκισμένος να οργώσω από άκρο σε άκρο όλη την Ισπανία για να ακούσω πρώτα από όλα τους συντρόφους και φίλους του κόμματος και να τους ενημερώσω για το τι συνέβη μέσα στο κόμμα. Επί πλέον να δηλώσω την αποφασιστικότητα μου για το πρόγραμμα που είχαμε ετοιμάσει στο κόμμα και για τις μεγάλες αλλαγές σε πιο ριζοσπαστική αριστερή κατεύθυνση που σχεδίαζα. Εφτά μήνες κράτησε το οδοιπορικό μου και ο αγώνας μου για την Ισπανία που ονειρευόμαστε δεν πήγε χαμένος”.
Είναι απόσπασμα από συνέντευξη του Σάντσεθ, ένα χρόνο αργότερα όταν πανηγυρικά επανεξελέγη στην ηγεσία του κόμματος με ποσοστό άνω του 50% για να δικαιώσει όπως δείχνουν οι έρευνες γνώμης στην Ισπανία και ως κυβέρνηση τις προσδοκίες της λαϊκής πλειοψηφίας.
