Η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ ήταν όπως αναμενόταν μια θλιβερή καταγραφή διαφωνιών εφ’ όλης της ύλης, ένα δείγμα γραφής που πιστοποιεί μια γενικευμένη υπαρξιακή κρίση, σκληρός πυρήνας της οποίας παραμένει η κρίση στην Ευρωζώνη. Οι «27» δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τη στάση της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία με επίκεντρο τις κυρώσεις, απέναντι στην Τουρκία με σημείο αναφοράς το μέλλον των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ούτε μπορούν να βρουν έναν συνολικό ελάχιστο κοινό παρονομαστή εν όψει της αναζήτησης μιας εξ ορισμού δύσκολης συγκατοίκησης με τον Τραμπ, που αναλαμβάνει τα καθήκοντά του την 21η Ιανουαρίου.

Η πηγή της κακοδαιμονίας της ΕΕ είναι δίχως αμφιβολία η απόφαση της Γερμανίας μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και κυρίως μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη να επιλέξει όχι τη φυγή προς τα εμπρός στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης, αλλά την ακινησία της φοβικής αναδίπλωσης και εσωστρέφειας. Η ανυπαρξία κοινού παρονομαστή δεν διαπιστώνεται μόνο στις σχέσεις της ΕΕ με τη Μόσχα, την Αγκυρα και τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. Καταγράφεται στη διαχείριση του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού αλλά και σε κάθε προσπάθεια κατοχύρωσης μιας κοινής αμυντικής πολιτικής, αλλά ακόμη και στη στάση που θα πρέπει να κρατήσουν οι «27» απέναντι στο Λονδίνο όταν αρχίσει η διαπραγμάτευση για την υλοποίηση του Brexit.

Τα παραπάνω ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τον τακτικισμό κάποιων χωρών, με προεξάρχουσα τη Γαλλία, που επενδύουν στην κοινή αμυντική πολιτική ως εφαλτήριο για μια Πολιτική Ενωση, η οποία θα πλαισιώσει το οικοδόμημα της Ευρωζώνης και υποτίθεται ότι θα περιορίσει την παντοδυναμία της Γερμανίας. Αν το Βερολίνο νομιμοποιείται να αρνείται την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων και τη μεταφορά πόρων προς τον Νότο, γιατί να μη νομιμοποιείται η Βουδαπέστη να μη θέλει την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων και των προβλημάτων που εμπεριέχει εξ ορισμού κάθε κοινή προσπάθεια διαχείρισης του Προσφυγικού;