to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

10:19 | 21.11.2017

Κοινωνία

Χωρίς κατάλυμα 100 Εζιντί στη δομή φιλοξενίας των Σερρών ζητούν να ζήσουν όλοι μαζί

Στις εγκαταστάσεις του πρώην ΚΕΓΕ (πρώην Γεωργική σχολή) στη Σέρρες, σε ένα τοπίο παλαιών ορυζώνων, ζουν σε container 250 πρόσφυγες Εζιντί, οικογένειες με πολλά παιδιά.


Σταυρούλα Πουλημένη - Στο Κόκκινο

Στις εγκαταστάσεις του πρώην ΚΕΓΕ (πρώην Γεωργική σχολή) στη Σέρρες, σε ένα τοπίο παλαιών ορυζώνων, ζουν σε container 250 πρόσφυγες Εζιντί, οικογένειες με πολλά παιδιά. Οι Εζιντί έχοντας αφήσει πίσω τους μια μεγάλη ιστορία γενοκτονιών και σθεναρής αντίστασης στον ISIS, διεκδίκησαν από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στην χώρα μας να ζήσουν μαζί έτσι ώστε να μπορούν να διαθέτουν ένα ελάχιστο πλαίσιο ασφάλειας. Αυτή την στιγμή το πλαίσιο αυτό ασφάλειας και αξιοπρεπούς ζωής τίθεται σε κίνδυνο, καθώς σύμφωνα με τους ίδιους, 104 νέα άτομα που έχουν έρθει στο καμπ δεν έχουν τη δυνατότητα στέγασης και φαγητού όπως οι υπόλοιποι, επειδή δεν είναι εγγεγραμμένοι. 

Οι χαμηλές θερμοκρασίες και η υγρασία κάνουν τη ζωή μέρα με τη μέρα ακόμη δυσκολότερη και έτσι αναγκάζονται να μένουν ως και 18 άτομα σε ένα οικίσκο προκειμένου να επιβιώσουν, την ίδια στιγμή που 40 container παραμένουν άδεια και κλειδωμένα.

Οι Εζιντί αποτελούν θρησκευτική μειονότητα στις περιοχές του Βόρειου Ιράκ (Νότιο Κουρδιστάν) που διέμεναν, μιλούν την κούρδικη διάλεκτο (κουρμάντζι), με την θρησκεία τους να αποτελεί ένα μείγμα χριστιανικών και μουσουλμανικών προτύπων και ως εκ τούτου οι μουσουλμάνοι τους αποστρέφονται καθώς θεωρούν ότι συμβολίζουν το κακό και την αθεΐα. Προσεύχονται όρθιοι τα πρωινά κοιτώντας προς τον ήλιο και θεωρούν ιερή την φωτιά και το φως, καθώς ζεσταίνει την γή και τις ημέρες τους. Στη  χώρα τους ζουν διαχωρισμένοι σε κάστες (Murid, Pir, Shih) και ασχολούνται κυρίως με αγροτικές εργασίες. Εθνογράφοι και γενικότερα μελετητές έχουν συγκεντρώσει στοιχεία από την κουλτούρα τους, κάποια εκ των οποίων αποτελούν επιβιώσεις αρχαίων θρησκειών (μανιχαϊσμός, ζωροαστρισμός), προκειμένου να λύσουν το μυστήριο της καταγωγής τους. 

Όταν έκλεισαν τα σύνορα και εκκενώθηκε η Ειδομένη, οι Εζιντί μεταφέρθηκαν στη Νέα Καβάλα και άλλοι στην Πέτρα Ολύμπου. Κατά την διαμονή τους στη Νέα Καβάλα οι οικογένειες των Εζιντί ήρθαν αντιμέτωποι με νέα προβλήματα βίας καθώς, όπως αναφέρουν σε σχετική ανακοίνωσή τους προς το Υπουργείο για την τωρινή τους κατάσταση, στις 3 Αυγούστου μια ομάδα μουσουλμάνων τους επιτέθηκε απειλώντας τους άνδρες και τις γυναίκες. 

“Μετά από μια σειρά παρόμοια βίαια γεγονότα εγκαταλείψαμε το καμπ της Νέας Καβάλας και κρυφτήκαμε στο πιο κοντινό δάσος. Για τρεις μέρες μείναμε νηστικοί, άυπνοι, διψασμένοι.” αναφέρουν στην επιστολή τους προς το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. 
 


Το Υπουργείο, κατανοώντας τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, τους μετέφερε στις Σέρρες σε ένα καμπ που αποτελούνταν από σκηνές. Εκεί έβγαλαν αρκετές κρύες μέρες του χειμώνα κάτω από δύσκολες συνθήκες μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2016, όταν μεταφέρθηκαν εκ νέου σε ξενοδοχεία στα Βρασνά. Κατά την επίσκεψή του στην υπό κατασκευή δομή των Σερρών στις 6 Ιανουαρίου του 2016, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής δήλωσε ότι εκεί θα φιλοξενηθούν περίπου 90 οικογένειες Εζιντί που διέμεναν σε ξενοδοχειακές μονάδες. Η κατασκευή του καμπ ολοκληρώθηκε τέλος Μαρτίου με την τοποθέτηση μεταλλικών οικίσκων και οι 350 περίπου πρόσφυγες επέστρεψαν.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν στις 19 Οκτωβρίου όταν το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής αποφάσισε να μεταφέρει στη δομή των Σερρών 60 άτομα από άλλες εθνικότητες. Οι Εζιντί εξέφρασαν τις διαμαρτυρίες τους και τους φόβους τους για την συστέγαση με τα νέα αυτά άτομα αναφέροντας αρνητικά βιώματα συνύπαρξης (επιθέσεις κ.ά.) που είχαν σε άλλα καμπ στο παρελθόν. Επεσήμαναν ότι μετά από τόσους διωγμούς και πολέμους μόνο ρατσιστές δεν θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει και αντιπρότειναν ως λύση να μεταφερθούν όσοι Εζιντί βρίσκονται σε άλλα καμπ, όπως της Βόλβης, στις Σέρρες ώστε να μεταφερθούν τα 60 άτομα στις κενές θέσεις. Τελικά οι πρόσφυγες από τις άλλες εθνικότητες μεταφέρθηκαν στο Κουτσόχερο αλλά το υπουργείο εδώ και περίπου ένα μήνα δεν προχωρά την διαδικασία καταγραφής των νέων Εζιντί που έχουν έρθει στο καμπ των Σερρών, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν που να μείνουν αλλά ούτε και λαμβάνουν ανθρωπιστική βοήθεια.

“ Δεν επιτρέπουν σε περίπου 104 άτομα που έχουν έρθει στο καμπ να ζήσουν στους άδειους οικίσκους. Ζούμε σε έναν οικίσκο μέχρι και 18 άτομα ενώ κανονικά χωράει 6. Όσες νέες οικογένειες έχουν έρθει δεν έχουν δικαίωμα ούτε στην κάρτα σίτισης αλλά ούτε σε άλλη βοήθεια” λέει η 19χρονη Zahra που μαθαίνει αγγλικά και γερμανικά σε ένα αυτοσχέδιο κατάλυμα που έχει στήσει μια αμερικάνικη ΜΚΟ έξω από την δομή φιλοξενίας, καθώς εντός της δομής δεν υπάρχει σχολείο.  

Η Zahra, όπως και οι περισσότεροι από τους Εζιντί, κατάγεται από την Σενγκάλ. Η οικογένειά της πούλησε ό,τι είχε εν μέσω του πολέμου και ήρθε στην Ελλάδα. Μένει εδώ και περίπου ένα χρόνο στην δομή στις Σέρρες με την μητέρα της και τα 6 αδέρφια της και περιμένει να επανενωθεί με τον πατέρα της που ζει στην Γερμανία, μια διαδικασία η οποία προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς.

Σε αντίθεση με την Zahra, η Sehristan επίσης 19 χρόνων, δεν είναι εγγεγραμμένη στο καμπ, είναι από τους πρόσφυγες που λόγω οικονομικών δυσκολιών εγκατέλειψαν τελευταίοι τη Σενγκάλ και αυτή την στιγμή δεν έχει δικαίωμα σε αυτονόητες παροχές όπως στέγη, με αποτέλεσμα να φιλοξενείται σε άλλους οικίσκους που διαμένουν ήδη πάνω από 10 άτομα. 


“Εγώ είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Έχω έρθει εδώ και ένα μήνα και ζω σε συνθήκες που μόνο ανθρώπινες δεν είναι.  Στην κατάσταση που βρίσκομαι δεν έχω  την απαραίτητη φροντίδα, αντίθετα ζω σε συνθήκες που επιβαρύνουν την ψυχολογία μου. Ζούμε τόσα άτομα σε έναν οικίσκο που διαθέτει μόνο μία τουαλέτα” λέει χαρακτηριστικά.

Οι πιο παλιοί κάτοικοι της δομής έδωσαν ό,τι είχαν στους πρόσφυγες που έχουν έρθει εδώ και κάποιο διάστημα στην δομή, ό,τι μαγειρεύουν με τα τρόφιμα που αγοράζουν από την κάρτα σίτισης το μοιράζονται, στο τέλος όμως, όπως λένε, δεν επαρκούν για όλους. Μια διεθνής οργάνωση εκκλησιών που δραστηριοποιείται στην περιοχή,  αποφάσισε να συνδράμει με ρύζι, λάδι και κοτόπουλα, μια βοήθεια η οποία όμως δεν μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα τους, καθώς δεν είναι συνεχής. Η αμερικάνικη οργάνωση που βρίσκεται εκτός του camp διαθέτει όσα παπούτσια έχουν συγκεντρωθεί από εθελοντές και μια παρέα νέων εθελοντών προσπαθεί να διασκεδάσει τα μικρά παιδιά παίζοντας κιθάρα. 

Η 39χρονη Gule αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όρασης.  Περπάτησε 52 μέρες στις κούρδικες περιοχές της Τουρκίας και από εκεί έκανε 6 απόπειρες να περάσει στην Ελλάδα μέχρι να καταφέρει να έρθει μέσω του Έβρου και προσπαθεί να εξηγήσει την “εμμονή” των Εζιντί να μένουν μαζί.  “Ζήσαμε επί 3 χρόνια σε διάφορα μέρη και camp στην Τουρκία. Έχουμε βιώσει απίστευτες μέρες και νύχτες με έναν διαρκή φόβο και έχουμε δεχτεί επιθέσεις από μουσουλμάνους πολλών εθνικοτήτων. Αυτό που αυτή την στιγμή μας φοβίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι ενώ έχουμε κάνει αίτημα να εγγραφούμε και να ζήσουμε κανονικά, το Υπουργείο δεν απαντάει στα αιτήματά μας με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε κάποιοι εδώ χωρίς απαραίτητα πράγματα, ούτε καν ρούχα”.

Δίπλα της κάθεται o Υussuf  Bekir, 70 χρονών, ο μεγαλύτερος από τους παρευρισκόμενους. “Στην κοινότητά μας δεν υπάρχει κάποιος αρχηγός, ο καθένας καταθέτει την άποψή του σε μια συνέλευση που μέχρι τώρα γίνονταν για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζαμε. Εδώ και ένα μήνα βλέπουμε ότι τα δικαιώματα μας στην προστασία που ακόμη και η Ε.Ε. αναγνωρίζει δεν ισχύουν”. “Έχουμε χάσει κάθε πίστη στην αναγνώριση των δικαιωμάτων μας και της αξιοπρέπεια μας” συμπληρώνει ο Abdullah Ahned, 44 χρονών.

Οι πρόσφυγες Εζιντί των Σερρών, κάθε μέρα που περνάει αδυνατούν όλο και περισσότερο να καταλάβουν γιατί υφίστανται αυτή την αντιμετώπιση ενώ ήδη από τις 11 Σεπτεμβρίου έχουν αποστείλει κοινή επιστολή με τους Εζιντί της δομής της Βόλβης στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής εκφράζοντας την επιθυμία τους να ζουν όλοι μαζί ενωμένοι:

“Ο λαός μας βιώνοντας απερίγραπτες καταστάσεις βίας νοιώθει την ανάγκη να ζει κάθε στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος της γης ενωμένος σαν μια ανάσα, μια φωνή. Δεν έχουμε μέσα μας, από γεννησημιού μας ακόμη, στοιχεία εθνικισμού που να μας εμποδίζουν να ζούμε ειρηνικά με άλλους λαούς, έξω από ιδιαιτερότητες, πολιτικές και θρησκευτικές. Όμως, οι όποιες συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων καθώς και η πορεία μας στη χώρα σας αναστάτωσαν την ψυχολογία όχι μόνο τη δική μας αλλά και των παιδιών μας με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η καθημερινή μας διαβίωση. Έτσι, αντικειμενικά διαμορφώσαμε κλειστές κοινωνίες έως ότου τακτοποιηθούν όλα τα αναγκαία για την ολοκλήρωση των διαδικασιών της μετεγκατάστασης των οικογενειών μας σε άλλη χώρα της Ευρώπης”.

“Όπως αποδείχθηκε οι συνεχείς μετεγκαταστάσεις σε διάφορα μέρη έβλαψαν κυρίως την ήρεμη προσαρμογή των παιδιών μας αλλά και την εκπαίδευση τους σε σχολεία.  Θέλουμε να γνωρίζετε ότι για μας η γνώση είναι υπέρτατο αγαθό του λαού μας πολύ περισσότερο όταν αυτό μεταφέρεται από την γενέτειρα της γνώσης και την επιστήμης, που είναι η Ελλάδα.

Παρακαλούμε λοιπόν να μεριμνήσετε για τη μεταφορά μας στην παραπάνω Δομή (Σέρρες) μέχρι την οποιαδήποτε απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου. Επίσης θα παρακαλούσαμε να παραμένουμε στη συγκεκριμένη δομή μέχρι την αποπεράτωση όλων των διαδικασιών. Νομίζουμε ότι οι μετεγκαταστάσεις στα αστικά κέντρα μόνο αρνητικά προβλήματα θα φέρουν. Πιστεύουμε ότι η Δομή των Σερρών μπορεί να γίνει οργανωμένο κέντρο φιλοξενίας των Εζιντί  που ζούνε σε όλη την Ελλάδα από το οποίο μπορούν να αναχωρούν μόλις οι συνθήκες του επιτρέπουν κατευθείαν στη χώρα προορισμού” καταλήγουν.

 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)