to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το Χαλέπι σαν το «πρόσωπο της χρονιάς»

Κι αν το Χαλέπι και τα χαλάσματά του πέφτουν βαριά για εξώφυλλο, προφανής η λύση: το προσωπάκι της εφτάχρονης Μπάνα αλ Αμπεντ, ενός καθημερινού αγγελιοφόρου από την κόλαση με τα μηνύματά της στο twitter, που τολμάει φωτογραφιζόμενη να σκάσει μισό χαμόγελο μπροστά στα ερείπια της πόλης της


Ω​​στε λοιπόν το «πρόσωπο της χρονιάς» που λήγει ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με το περιοδικό Time της Νέας Υόρκης, οι επιλογές του οποίου έχουν οικουμενικό αντίκρισμα. «Ετος Τραμπ» ως εκ τούτου, για να θυμηθούμε τον θεσμό του «επωνύμου άρχοντος» της αρχαίας Αθήνας, του πρώτου από τους εννιά άρχοντες της πόλης, από το όνομα του οποίου ονομαζόταν το έτος. Πιθανόν ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα έμεινε απολύτως ευχαριστημένος από τον τίτλο αυτόν. Ισως προτιμούσε να τιμηθεί με το όνομά του ολόκληρη «Εποχή Τραμπ». Εκτός και εικάσουμε ότι κάποιος από τους ελληνικής καταγωγής συμβούλους του (στην εύνοια των οποίων σπεύσαμε και πάλι να επενδύσουμε, με την ίδια πάντοτε ανιστόρητη αγαθότητα) του θύμισε έναν άλλον αρχαίο θεσμό, των «επωνύμων ηρώων», που έδιναν στο όνομά τους στις φυλές. Σε αυτήν την περίπτωση θα απαιτούσε να εισαχθεί ο όρος «Φυλή Τραμπ». Και μάλιστα να μην αφορά αποκλειστικά τους πιστούς του στην πατρίδα του, αλλά όσους στην οικουμένη σαγηνεύονται από παραπλήσια μοντέλα πολιτικής, ιδεολογίας και δημόσιας συμπεριφοράς.

Είναι αξιοσημείωτη, πάντως, η μέριμνα του αμερικανικού περιοδικού να δείξει ήδη στο εξώφυλλό του ότι ο τίτλος «πρόσωπο της χρονιάς» δεν έχει οπωσδήποτε θετικό περιεχόμενο: Ο θριαμβευτής των αμερικανικών εκλογών, που εμφανίζεται μουτρωμένος, χαρακτηρίζεται «Πρόεδρος των Διχασμένων Πολιτειών», όχι των Ηνωμένων. Τίποτε κυριολεκτικότερο. Μπορεί να μην αποχώρησε από την Ενωση η Καλιφόρνια, μπορεί να μην πήραν των ομματιών τους προς τον Καναδά όσοι ορκίζονταν ότι θα αποδράσουν από την τραμπική φυλακή πριν προλάβει να χτιστεί, ωστόσο η μεγάλη δυτική χώρα –κι από κοντά σχεδόν όλος ο κόσμος, τον οποίο και υπερπροσδιορίζει– είναι πια τραυματισμένη και διχασμένη, συναισθηματικά και ιδεολογικά. Και θα της πάρει χρόνο να συνέλθει. Αν βέβαια της το επιτρέψουν οι αυτοσχεδιασμοί του προέδρου, που άρχισε ήδη, με δηλώσεις ή πράξεις, να διευρύνει την ομάδα των εκνευρισμένων ή θυμωμένων χωρών, ενώ με τις επιλογές των υπουργών του προβλημάτισε ακόμη και το ίδιο του το κόμμα. Αλλά ποιοι άλλοι αν όχι δισεκατομμυριούχοι θησαυρίσαντες με την παγκοσμιοποίηση μπορούν να νοιαστούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, υλοποιώντας τις αφειδώλευτες υποσχέσεις του υπερλαϊκιστή Τραμπ...

Περιττεύει να αναρωτηθούμε για ακόμα μία φορά ποιοι δημιουργούν την Ιστορία, τα πρόσωπα ή οι λαοί, οι ηγέτες ή οι μάζες, οι ένδοξοι στρατάρχες ή οι άγνωστοι στρατιώτες. Διαλέγει ο καθένας την απάντηση που ταιριάζει στις ιδέες του για τα εγκόσμια και μ’ αυτήν πορεύεται. Οι απαντήσεις εντούτοις δεν είναι δύο, διχαστικές: ή ο ένας ή το πλήθος. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα του συγκερασμού, της μέσης οδού. Για να γίνει αυτό παραστατικότερο, και πιθανόν πειστικότερο, ίσως θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα σχήμα, μια σύνθετη εικόνα, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας: Εντάξει, πρόσωπο της χρονιάς είναι ο Τραμπ, και αυτόν αναδεικνύουμε στο εξώφυλλό μας. Παρουσιάζουμε όμως το πρόσωπό του απαρτιζόμενο από αναρίθμητες κουκκίδες, καθεμιά από τις οποίες δεν είναι και πάλι ο Τραμπ υπό σμίκρυνση, αλλά ένας από τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του, με τα γνωρίσματα του προσώπου του ασαφή βέβαια, λόγω του ανυπόληπτα μικρού μεγέθους του. Ετσι άλλωστε, κουκκίδα την κουκκίδα, σχηματίζονται οι προσωπικότητες, οι ηγέτες, και οι χαρισματικότεροι ανάμεσά τους. Κι ας το λησμονούν αυτό στη διαδρομή τους, από υπεροψία και μέθη, πιστεύοντας ότι την εξουσία δεν τους την προσέφεραν ταπεινοί ψηφοφόροι, με τους καημούς, τα πάθη και τα λάθη τους, αλλά ο Θεός αυτοπροσώπως ή η Ιστορία ιδιοχείρως. Ακριβώς η μέθη αυτή, μάλλον αναπόφευκτη, οδήγησε στο παρελθόν πάμπολλους ηγεμόνες να απαιτήσουν να λατρεύονται σαν θεότητες, με τα αγάλματα και με τα ιερά τους. Ποιος τους θυμάται...

Κι αν υποθέσουμε προς στιγμήν πως οι υπεύθυνοι των ετήσιων καλλιστείων ισχύος αποφάσιζαν να πρωτοτυπήσουν και να μην ταυτίσουν το έτος με κάποιον άντρα ή γυναίκα, αλλά με κάτι διαφορετικό, προς τα πού θα μπορούσαν άραγε να στραφούν; Πριν από οτιδήποτε άλλο, σκέφτομαι το Χαλέπι. Τη μαρτυρική πόλη της Συρίας, μία από τις αρχαιότερες παγκοσμίως, που το όνομά της (όχι ωστόσο και η ουσία του δράματός της) δεν έπαψε να βρίσκεται όλη τη χρονιά στις κυριότερες ειδήσεις. Διαμελισμένη, βομβαρδισμένη, λεηλατημένη, πεινασμένη και διψασμένη, «επί γης κόλαση» όπως την περιγράφουν ο ΟΗΕ και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ενα τεράστιο ανοιχτό φέρετρο που οι αντιμαχόμενες δυνάμεις, Ασαντ, Ρώσοι, αντικαθεστωτικοί (που πολεμούν λυσσαλέα και μεταξύ τους), το χρησιμοποίησαν σαν δοκιμαστήριο της αγριότητάς τους· δυνάμεις που υποτίθεται ότι πολεμούν και κατά του Ισλαμικού Κράτους, μόνο που έχουν ήδη εξομοιωθεί με αυτό ως προς την ωμότητα απέναντι σε αμάχους και αιχμαλώτους. Τα ερείπια της συριακής πόλης, αυτά είναι το πιο ταιριαστό εξώφυλλο σε οποιοδήποτε περιοδικό πλανητικής αίγλης, αν θέλει να δείξει, να καταγγείλει, να φωτίσει, να επηρεάσει. Κι έπειτα από το εξώφυλλο, στο κυρίως σώμα, ένα εκτενές και προπάντων τίμιο ρεπορτάζ που, επιτέλους, να αποκαλύπτει με τη γλώσσα της ειλικρίνειας και όχι της προπαγάνδας πόσα σχολεία και νοσοκομεία βομβαρδίστηκαν, και από ποιους, πόσοι άμαχοι χρησιμοποιήθηκαν με κτηνώδη απάθεια σαν ασπίδα, και πάλι από ποιους, ποια χημικά όπλα (πρωτόγονα ή εξελιγμένα) εξαπολύθηκαν εναντίον κατοικημένων περιοχών, πόσα από τα 16.000 παιδιά που έχουν ήδη σκοτωθεί στον συριακό εμφύλιο βρέθηκαν νεκρά κάτω από τα χαλάσματα της πόλης. Κι ακόμα, πέρα από την κατάφωρη, βαρύτατη ευθύνη του ρωσικού στρατού, που μακελεύει δίχως ενδοιασμούς έναν πληθυσμό έτσι κι αλλιώς ξένο, ποια η ευθύνη του ΟΗΕ, που εκλιπαρεί ματαίως, ακυρωμένος από τη λογική συγκρότησης του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και ποια της Δύσης, όσον αφορά την έναρξη του εμφυλίου και τη συνέχισή του, με την υποστήριξη ισλαμιστών πολέμαρχων που ελάχιστα τους χωρίζουν από το Χαλιφάτο. Αυτής της ίδιας Δύσης που αδιαφορεί για τα προσφυγικά κύματα που συμπαράγουν οι γεωστρατηγικές της βλέψεις. Και κλείνεται στα τείχη της.

Κι αν το Χαλέπι και τα χαλάσματά του πέφτουν βαριά για εξώφυλλο, προφανής η λύση: το προσωπάκι της εφτάχρονης Μπάνα αλ Αμπεντ, ενός καθημερινού αγγελιοφόρου από την κόλαση με τα μηνύματά της στο twitter, που τολμάει φωτογραφιζόμενη να σκάσει μισό χαμόγελο μπροστά στα ερείπια της πόλης της. Ας τολμήσουμε κι εμείς, όσοι καταναλώνουμε την τραγωδία με τηλεοπτική ημιευαισθησία, να την κοιτάξουμε καταπρόσωπο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)