Ε, φίλε! Ναι, σε σένα μιλάω… Σε σένα που στέκεις στη γωνιά με τα χέρια στις τσέπες, που ξεροσταλιάζεις από το κρύο που νιώθεις έξω και μέσα σου. Σε σένα που το σώμα σου έχει γείρει και προσπαθείς να το παίξεις άνετος για να μη σε καταλάβει κανείς.
Ξέρω ότι η αγωνία σού τρώει τα σωθικά.
Ξέρω ότι ο φόβος σε κάνει να νιώθεις τόσο δα μικρός. Και μόνος – Θεέ μου πόσο μόνος…
Είναι δυο ώρες που περιμένεις και δεν έχεις κουνηθεί σταλιά.
Άνθρωποι πάνε κι έρχονται μπροστά σου, η ζωή περνάει δίπλα σου. Κίνηση, φασαρία…
Το χλωμό σου πρόσωπο, με τα μάτια καρφωμένα στο κενό, δείχνει σα να μη σ’ αγγίζει τίποτα.
Έβαλες τη μάσκα σου πάλι και περιμένεις… περιμένεις…
Ε, φίλε, μην κρύβεσαι κι από μένα. Ξέρω πόσο πολύ πονάς, πόσο κρυώνεις μέσα σου…
Κι όσο κι αν σκληραίνεις το πρόσωπό σου, εγώ νιώθω πόσο φοβάσαι.
Αλλά θέλω να σου πω ότι εγώ σ’ αγαπάω! Κι ότι υπάρχει μια γωνιά, τη λένε Θεραπευτική Κοινότητα, όπου μπορείς να φοβάσαι, μπορείς να νιώθεις μικρός και να μη φοράς μάσκα. Όπου υπάρχουν χέρια στοργικά, έτοιμα να σε ζεστάνουν όταν κρυώνεις, αγκαλιές που θα μαλακώσουν τον πόνο σου και χείλη γλυκά που θα μετριάσουν την αγωνία σου.
Αλλά πάψε πια να στέκεσαι εκεί στη γωνιά, βγες από τη φυλακή σου! Η μάσκα σου είναι ο χειρότερος εχθρός σου – πίστεψέ με.
Η λύτρωση δεν είναι ο dealer που θα έρθει. Αυτός είναι η νάρκωση μέχρι να ξανάρθει ο πόνος, πιο βασανιστικός κάθε φορά…
Είναι η μοναξιά που σε πονάει τόσο – το ξέρεις.
Βγάλε τα χέρια σου από τις τσέπες, άπλωσέ τα προς εμάς, δέξου ότι χρειάζεσαι βοήθεια και ζήτησέ τη.
Τα δικά μας χέρια είναι ήδη απλωμένα στη μεριά σου και περιμένουν να σ’ αγγίξουν…
Πηγή: kethea-strofi.gr
