«Δεν θυμάμαι, πότε ξύπνησα σήμερα το πρωί, ούτε θυμάμαι πότε πήγα για ύπνο. Δεν κοιμάμαι εύκολα, κανείς εδώ, δεν μπορεί. Ο αεροπορικός βομβαρδισμός είναι συνεχής και αμείλικτος σε όλη την πόλη. Στη ζωή μας, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όπως ο ύπνος».
Με αυτά τα λόγια ξεκινά να αφηγείται στο γράμμα του-έκκληση προς όλο τον κόσμο, ο 30χρονος πολιτοφύλακας Μπίμπερς Μισάλ την αφόρητη κατάσταση των αμάχων στο Χαλέπι της Συρίας, όπου 400 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, την τελευταία εβδομάδα.
«Δεν είμαστε μόνο απολογισμός νεκρών, είμαστε ακόμη ζωντανοί, αλλά η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε καν για την εφαρμογή των νόμων του πολέμου» γράφει ο Μισάλ.
«Το Χαλέπι καίγεται και ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλά. Ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη δεν έχουν σταματήσει τους βομβαρδισμούς ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Έχουν ρίξει όλα τα είδη των απαγορευμένων πυρομαχικών: βόμβες φωσφόρου, πυρομαχικά διασποράς και χημικά. Έχω δει τις βόμβες να καταστρέφουν ολόκληρες γειτονιές και να θάβουν ανθρώπους ζωντανούς.
Το καθεστώς στοχεύει σε περιοχές που επλήγησαν πιο πριν, με αποτέλεσμα περισσότερα θύματα.
Δεν υπάρχει φαγητό και έχει τελειώσει και το νερό. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να αγοράσει ένα κομμάτι ψωμί, επειδή οι τιμές είναι υπερβολικά υψηλές.
Οι άνθρωποι τρώνε ένα γεύμα από ρύζι και δυόσμο, ή ένα πακέτο νούντλς της στιγμής. Οι δημοσιογράφοι με ρωτούν πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αυτή την ημέρα ή εκείνη την ημέρα, αλλά το Χαλέπι δεν είναι απλώς ένας απολογισμός νεκρών» τονίζει ο Μισάλ στο γράμμα του και συνεχίζει:
«Δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη, οι μονάδες μας τρέχουν κατευθείαν στην περιοχή που βομβαρδίστηκε και αρχίζουν το τράβηγμα ανθρώπων κάτω από τα ερείπια. Ίσως η βόμβα να έχει καταστρέψει το σύνολο του κτιρίου. Ίσως να υπήρχαν και πέντε οικογένειες στο εσωτερικό όταν έγινε αυτό. Σώσαμε έναν άνθρωπο κάτω από τα ερείπια αφού τον αναζητούσαμε για τρεις ώρες. Ακούγαμε ένα μωρό να κλαίει και καταφέραμε να την βγάλουμε μέσα από τα χαλάσματα. Ήταν μόλις 11 ημερών.
Τρία από τα κεντρικά γραφεία μας δέχτηκαν επίσης επίθεση και μερικά από τα οχήματά μας καταστράφηκαν. Γι ‘αυτό πλέον χρησιμοποιούμε, μόνο τα χέρια μας για να βγάλουμε τα χαλάσματα και να σώσουμε τους ανθρώπους κάτω από τα ερείπια.
Αλλά ακόμα και όταν τους τραβήξουμε έξω, δεν είναι βέβαιο ότι ζουν ή ότι μπορούν να σωθούν.
Είμαστε χωρίς καύσιμα, τα νοσοκομεία που εργάζονται ενώ πραγματοποιούνται βομβαρδισμοί έχουν περιορισμένη ηλεκτρική ενέργεια και ελάχιστο ιατρικό προσωπικό.
Δεν θα είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο για πολύ.
Αυτό δεν είναι κάτι νέο για εμάς. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας στο Χαλέπι. Ακούμε μια βόμβα, πηγαίνουμε εκεί όπου έπεσε για να εντοπίσουμε τους ανθρώπους και να τους βγάλουμε έξω. Τις τελευταίες ημέρες, δεν έχουμε σταματήσει, ούτε για μια στιγμή.
Πριν από τον πόλεμο δούλευα ως καθηγητής ξένων γλωσσών και ήμουν δημόσιος υπάλληλος. Δεν έχω παιδιά, η γυναίκα μου είναι ασφαλής στην επαρχία έξω από το Χαλέπι και ζω μόνος.
Σε τέσσερα χρόνια, έχω δει το μακελειό πολλών αθώων παιδιών. Έχω ακούσει τον ήχο των ανθρώπων που αγωνίζονται για να αναπνεύσουν το τελευταίο τους λεπτό κάτω από τα ερείπια.
Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Κανείς δεν μπορεί να εκφράσει αυτό το συναίσθημα.
Λέμε πάντα ότι όταν ο πόλεμος θα τελειώσει όποιος έχει απομείνει θα χρειαστεί ψυχολογική βοήθεια για να αισθανθεί όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι αισθάνονται.
Ήμουν ένας από τους ιδρυτές της Πολιτικής Άμυνας της Συρίας το 2013 και τα τελευταία τρία χρόνια έχω δει χιλιάδες σφαγές, βομβιστικές επιθέσεις και αεροπορικές επιδρομές.
Αλλά τις τελευταίες ημέρες στο Χαλέπι ήταν απίστευτες. Μπορείτε να δείτε την θλίψη στα μάτια του λαού.
Μπορείτε να ακούσετε τον ήχο των βομβών και να νιώσετε τη μυρωδιά του θανάτου παντού. Οι κάτοικοι έχουν, πια, μόνο αναμνήσεις αίματος, εκτοπισμού και καταστροφής».
