Είναι ευπρόσδεκτη από κάθε άποψη η ανακοίνωση από τον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Τόσκα, ότι διαλύεται η περιβόητη ομάδα ΔΕΛΤΑ της Αστυνομίας. Μια ομάδα η οποία έδρασε περισσότερο ως ορδή -πολλαπλώς προστατευμένη- εναντίον κάθε μορφής διαμαρτυρίας, παρά ως μονάδα τρέχουσας διευθέτησης της ευνομίας. Υπό μια έννοια η ομάδα ΔΕΛΤΑ (και δεν είναι η μόνη δυστυχώς) υπήρξε η ακραία έκφραση της κρατικής βίας έως σημείου κρατικής τρομοκρατίας. Και αυτό απέχει πολύ, μα παρά πολύ, από τις ανάγκες κάθε συντεταγμένης Πολιτείας. Δηλαδή η ομάδα ΔΕΛΤΑ εκπλήρωσε στις μέρες μας τη συνέχεια του ρόλου που έπαιξε η Χωροφυλακή (με τα παρακρατικά συμφύρματα) σε όλη τη διάρκεια του μετεμφύλιου, της χούντας και του βαθύτατα μαύρου παρακράτους που δρα μέχρι τις μέρες μας (από τους Μπαλτάκους μέχρι τη Χρυσή Αυγή) στα βαθιά θεμέλια της Δημοκρατίας ροκανίζοντάς την. Με άλλα λόγια, η ομάδα ΔΕΛΤΑ, που -επιμένω- δεν είναι μόνη, υπήρξε (και με άλλους τρόπους θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν καταβληθεί μια κοπιώδης προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Αστυνομίας) πέρα από μηχανισμός ανεξέλεγκτης νομιμότητας, μηχανή παραγωγής ιδεολογίας για το κράτος. Για το κράτος που επιθυμούν οι κυρίαρχες ελίτ. Ένα κράτος - και αυτό προσπαθούν να εμπεδώσουν διά της πρακτικής και άρα ιδεολογικής βίας οι διάφορες ομάδες ΔΕΛΤΑ - που δεν αντλεί τη νομιμότητα από την ελεύθερη βούληση των πολιτών του, αλλά από τη φοβική υποταγή τους στην ισχύ. Όχι στον νόμο. Στην ισχύ. Και η ομάδα ΔΕΛΤΑ μαζί με τις όμοιές της είχε αναλάβει τον ιδεολογικό ρόλο της προσωποποιημένης ισχύος. Η βαρβαρότητα της δράσης της ήταν το προφανές.
Η βαρβαρότητα των ιδεολογικών της σημάνσεων ήταν το πιο σκοτεινό. Όμως η αληθινή βαρβαρότητα ήταν (κι ας μη γελιόμαστε, δεν νικιέται εύκολα) η διάχυση μιας ιδεολογημένης υποταγής που βαπτίστηκε ασφάλεια σε όλα τα ιερατεία των τηλεοράσεων και δυστυχώς για τη δημοκρατία μέσα σε αίθουσες δικαστηρίων. Εκεί όπου είτε κερδίζει έδαφος είτε πληγώνεται βαριά η δημοκρατία. Εκεί όπου πλείστες όσες φορές η Δικαιοσύνη ανέλαβε ιδεολογικά συμπληρωματικό ρόλο ως πολιτικός βραχίονας της ομάδας ΔΕΛΤΑ και πολλών άλλων περιστατικών αχαλίνωτης αστυνομικής βίας. Η Δικαιοσύνη ξέρει να κρύβει τη δημοκρατία μέσα στην εφαρμοστική ερμηνεία των νόμων. Ξέρει να κρύβει τον άνδρα της ομάδα ΔΕΛΤΑ στην ποινική κρυπτεία και το θύμα του, τη συνταξιούχο εκπαιδευτικό Αγγελική Κουτσουμπού, την οποία τραυμάτισε βαριά, στα ιδεολογικά αζήτητα του παραδειγματικά αγωνιζόμενου πολίτη. Φοβίστε τους όλους. Αυτός ήταν ο ρόλος της ομάδας ΔΕΛΤΑ και πολλών άλλων ομάδων και μονάδων που έχουν συγκροτηθεί με προσωπικό χαμηλής ποιότητας και βίαια αντιδημοκρατικής (δηλαδή αντικοινωνικής) συμπεριφοράς.
Θέλω να πω ότι αυτό που λέμε Αστυνομία στην Ελλάδα είναι μια βαριά ιδεολογημένη υπόθεση που δεν λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Γι' αυτό και η διάλυση της ομάδας ΔΕΛΤΑ είναι περισσότερο μια συμβολική ιδεολογικά κίνηση (και ακριβώς γι' αυτό επαινείται) και λιγότερη μια πρακτική υπόθεση εργασίας. Ωστόσο, η εργασία είναι το δύσκολο. Οι ένστολοι, εκ των οποίων πρέπει να διακριβωθεί πόσοι χτύπησαν, κλώτσησαν, έφτυσαν, έβρισαν, ψευδομαρτύρησαν, γρονθοκόπησαν, άρπαξαν και άλλα πολλά, πρέπει, επαναλαμβάνω, να διακριβωθεί αν αξίζουν να μείνουν σε μια υπηρεσία του Πολίτη. Είτε Έλληνα, είτε ξένου. Διαφορετικά δεν γίνεται τίποτα. Όχι σε τρία (όπως είναι η πρόθεση), αλλά σε χίλια δεκατρία τμήματα να σπάσει η ομάδα ΔΕΛΤΑ, ο ιδεολογικός ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας στο ιδιόμορφο εντόπιο σύστημα δημοκρατίας θα παραμείνει ο ίδιος.
Είναι βαθιά δουλειά να αλλάζει η Αστυνομία. Είναι βαθιά δουλειά, σχεδόν ακατόρθωτη, να αλλάξει ιδεολογία ερμηνείας της δημοκρατίας η δικαστική εξουσία. Και είναι βαθειά δουλειά γιατί από τη μια πρέπει να κατευθύνεται προς την Αστυνομία και τη δικαστική εξουσία με όρους δημοκρατίας (πρόβλημα εξ ορισμού πολύπλοκο) και από την άλλη προς την ελληνική κοινωνία που εθίστηκε στην ιδεολογική χρήση της Αστυνομίας επί πολλές δεκαετίες έως του σημείου της κοινωνικής αναξιοπρέπειας απέναντί της καθώς και στην υψηλή απονομή της Δικαιοσύνης υπό την βαριά σκιά της υποψίας πως ούτε άμεμπτη είναι, ούτε ανεπίληπτη ούτε αδέκαστη. Όλο αυτό όμως συνιστά εκρηκτικό μείγμα. Και θα πρέπει να ξέρουν οι δικαστές που αθώωσαν τους Δελτάδες που διέσπειραν ιδεολογική και πρακτική βαρβαρότητα στα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών (5 Μαΐου 2010), θα πρέπει να ξέρουν αυτοί οι δικαστές ότι με την αθωωτική τους απόφαση πετούν μολότοφ στη δημοκρατία. Εκτός κι αν αυτό θέλουν: μια δημοκρατία που καίγεται ιδεολογικά και πανικόβλητη πάει να κρυφτεί κάτω από τις μαύρες φιγούρες, τις «διπλωμένες θύελλες» που λέει και ο Ρόμπινσον Τζέφερς, της ισχύος. Που από τη μια κρατάει το ραβδί και από την άλλη τη σκάρτη ζυγαριά: από τη μια ο δελτάς που αθωώθηκε σχεδόν κι από την άλλη η Αγγελική Κουτσουμπού που σκοτώθηκε σχεδόν. Από τη μια ο νεκρός Παύλος Φύσσας από τους ναζί της Χρυσής Αυγής, από την άλλη η φανερή δυσανεξία της Έδρας ως προς την πολιτική διερεύνηση του περιστατικού. Από τη μια το παιδάκι που βιάστηκε στο «Παπάφειο» της Θεσσαλονίκης, από την άλλη η αγριότατη σιωπή της αισχρής αγάπης από τον Άνθιμο.
Είναι μια ντροπή της δημοκρατίας αυτό που συνέβη στο «Παπάφειο». Δεν συζητώ ότι είναι ντροπή της Εκκλησίας, γιατί έτσι και αλλιώς η Εκκλησία είναι μια ντροπή της Θρησκείας ως ραβδουχική της ύπαρξης κατάσταση μέσα σε μια δημοκρατία. Όπως είναι ντροπή της δημοκρατίας η ραβδουχία ενός φόβου που διαρκώς προβιβάζεται -διά του αλλεπάλληλου ιστορικού βιασμού της πραγματικότητας- σε δημόσιο σώμα μιας ακατάσχετης απελπισίας. Νόμιμης και ηθικής. Άρα αισθητικά τέλειας.
Ώστε πρέπει πολλά να γίνουν. Ένα ολόκληρο αλφάβητο μιας νέας αισθητικής. Για να μη μείνει κενό γράμμα το γράμμα ΔΕΛΤΑ.
