Τώρα είναι η ώρα που μιλάμε εμείς και ακούνε αυτοί. Τώρα ακούνε όλοι: γι’ αυτά που χειροτέρεψαν τις ζωές μας, αλλά και γι’ αυτά που ελπίζουμε.
Οι ζωές μας μέσα στην κρίση, άρα και οι ιστορίες μας, έχουν πολλά κοινά. Καθεμιά απ’ αυτές, όμως, είναι μια μοναδική ιστορία – και αξίζει περισσότερο από τις στατιστικές τους. Είναι λοιπόν η ώρα να πούμε αυτή την ιστορία.
Στα «σοβαρά» ΜΜΕ, μια τέτοια ιστορία θα χωρούσε μόνο στα ρεπορτάζ που επιδιώκουν να δημιουργήσουν οίκτο για τα «θύματα» της κρίσης. Στο left.gr δεν συμπαθούμε τους ψυχρούς αριθμούς, δεν μας αρέσει όμως ούτε και το μελό. Αυτό που θέλουμε είναι να ακουστούν οι ιστορίες των ανθρώπων που διεκδικούν την αξιοπρέπεια.
Για όλους αυτούς τους λόγους σου ζητάμε να μας γράψεις τη δική σου ιστορία – ένα κείμενο 150 λέξεων για το πώς άλλαξε η ζωή σου την τελευταία διετία, και μαζί, το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στις 17 Ιουνίου.
Τώρα είναι σειρά μας να μιλήσουμε – και τώρα ακούνε όλοι. Σειρά σου!
Στείλε μας στο [email protected]
Ξεκινάμε σήμερα με την πρώτη ιστορία που λάβαμε από έναν αναγνώστη μας:
"Το πρώτο απόγευμα του Μαΐου ήμουν απο νωρίς στο Σύνταγμα. Σε συγκέντρωση δεν είχα ξαναβρεθεί στη ζωή μου. Κι όμως πήγα με όλη μου την ψυχή. Χάζευα τα ΜΑΤ με πλήρη εξάρτηση. Να τους φυλάνε από εμένα... Ούτε αυτό το είχα ξαναδεί. Κάθισα στο γρασίδι της πλατείας και περίμενα τον κόσμο. Σκέφτηκα την οικογένειά μου. Τα δύο μου παιδιά που τους έκαιγαν το μέλλον. Τη μια χαρά επιχείρηση μου, που μαράζωνε και πήγαινε για φούντο. Τους γονείς μου που είχαν ζήσει έτσι μόνο στην Κατοχή. Τους φίλους μου που ήταν όλοι μες την κατάθλιψη. Τη χώρα που διαλυόταν σε μια άνευ όρων παράδοση. Είχα σπουδάσει Οικονομικά και ήξερα ότι μου λένε ψέματα. Οτι κατρακυλούσαμε σ' έναν γκρεμό χωρίς τέλος.
Τους επόμενους μήνες ήμουν στην πλατεία και στους δρόμους. Με τους καινούργιους φίλους, τη Μαρία, την Εύα, την Ελένη, τον Μιχάλη, τον Βαγγέλη, την Αντζυ και άλλους πολλούς. Και ήρθε η βία. Το ξύλο στον συνταξιούχο και τα δακρυγόνα να πνίγουν την πόλη. Ετσι, για να διώξουν τον κόσμο... Ο κόσμος όμως ξαναερχόταν! Είχε δίκιο κι αυτό πνίγει πιο πολύ απο τα δακρυγόνα.
Και επιτέλους εκλογές. Είχα πάρει πια θέση. Με το δίκιο. Με τους καινούργιους φίλους που μου ανοίξαν την παρέα τους. Με την ελπίδα. Κι εγώ μαζί.
Φώτης Θ. "
