Το “Γκολ στην φτώχεια” είναι κάτι παραπάνω από ένα τουρνουά ποδοσφαίρου καθώς άνθρωποι που έχουν βιώσει στο πετσί τους την φτώχεια ή τον πόλεμο και καθημερινά προσπαθούν να βγουν από τον κοινωνικό αποκλεισμό “παίζουν” ένα παιχνίδι όπου δεν υπάρχουν ηττημένοι.
Στόχος της διοργάνωσης είναι “να βάλουμε γκολ στην απομόνωση ανθρώπων, στο σύστημα που γεννάει την φτώχεια και να δείξουμε ότι το ποδόσφαιρο και γενικότερα ο αθλητισμός μπορεί να βρίσκεται μακρυά από την εμπορευματοποίηση” σημειώνει ο Σάκης Αβραμάκης, προπονητής της Εθνικής αστέγων της Θεσσαλονίκης η οποία συμμετείχε τον Ιούλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ομάδων ποδοσφαίρου Αστέγων που έγινε στην Γλασκώβη, πήρε το βραβείο Ήθους και ετοιμάζεται για την επόμενη χρονιά που το τουρνουά ποδοσφαίρου διεξάγεται στο Όσλο.
Στην ομάδα της Εθνικής Αστέγων, εξηγεί, έρχονται πολλά παιδιά που είναι πωλητές της “Σχεδίας” αλλά και πρόσφυγες από τους καταυλισμούς, αγόρια και κορίτσια που θέλουν να αισθανθούν τη χαρά που προσφέρει ο αθλητισμός.
Την προηγούμενη μέρα, η Εθνική Αστέγων έστησε το γηπεδάκι της στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, στο Κορδελιό. Έπαιξε μπάλα με τα προσφυγόπουλα σε μια διοργάνωση όπου ο καθένας από την πλευρά του, μπορούσε να μιλήσει για την απώλεια της εστίας και τον κοινό αγώνα για μια καλύτερη ζωή.
“Χθες κάναμε το ίδιο στον καταυλισμό της Σόφτεξ, άνθρωποι που έχασαν τις εστίες και την καθημερινότητά τους τους λόγω του πολέμου, έπαιξαν μπάλα μαζί μας. Είδαν έστω και για λίγες ώρες ότι σε ένα τόπο τόσο μακρυά από το σπίτι τους υπάρχουν άνθρωποι που τους στηρίζουν” λέει ακόμη ο Σ. Αβραμάκης.
“Εμείς έχουμε μια μόνιμη συνεργασία με την εθνική αστέγων. Παραχωρούμε το γήπεδο ποδοσφαίου πίσω από το ιστορικό κτίριο της οργάνωσης για τις προπονήσεις της ομάδας. Είμαστε κοντά στην προσπάθεια που κάνει η εθνική αστέγων, η λογική είναι να δώσουμε λίγη αισιοδοξία για να σπάσει η μαυρίλα που έχουμε γύρω μας. Θέλουμε να βγάλουμε τον κόσμο από το σπίτι του και όλοι μαζί να χαρούμε το ποδόσφαιρο και την παρέα” σημειώνει από την πλευρά του ο Δημήτρης Κανάκης, γ.γ. του Δ.Σ. Της ΧΑΝΘ.
Στην Εθνική Αστέγων συμμετέχουν τόσο άνδρες όσο και γυναίκες από το περιοδικό “Σχεδία”, οι πωλητές και οι πωλήτριες με τα κόκκινα γιλέκα που πουλώντας καθημερινά την εφημερίδα αγωνίζονται να βγουν από την κοινωνική απομόνωση.
“Ο αγώνας είναι φιλικός, εγώ έπαιξα λίγο και έδωσα τη θέση μου να χαρούν και άλλοι. Είχα παίξει και στη Σκοτία, περάσαμε πολύ όμορφα, αγωνιστήκαμε. Βραβεύτηκα με το βραβείο καλών τρόπων ήταν σημαντικό για μένα. Το περιοδικό μας βοηθά να βγάζουμε ένα σωστό εισόδημα, χωρίς άγχος. Ο κόσμος μας έχει αγαπήσει, μας μιλάει, μας χαιρετάει, χαίρονται μαζί μας” λέει η Στέλλα ενώ η Μάρθα προσθέτει:
“Τρία χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω στην Σχεδία, πλέον το θεωρώ σπίτι μου. Όταν βρίσκω κάποια άλλη δουλειά φεύγω και όταν δεν έχω ξαναγυρίζω, είναι η οικογένειά μου. Δεν έχω έτσι και αλλιώς κάτι άλλο με το οποίο μπορώ να ασχοληθώ από τότε που ήμουν ξενοδοχουπάλληλος και λόγω της κρίσης έμεινα άνεργη”.
“Έχω ακόμη χρέη που δεν μπορώ να τα τακτοποιήσω και με την Σχεδία τουλάχιστον καταφέρνω να βρίσκω τα προς το ζην. Τα άτομα της “Σχεδίας” ζούμε σαν μια ομάδα, σαν μια γροθιά, αυτό με βοηθάει και ξεχνάω το πρόβλημα μου” συνεχίζει για να καταλήξει:
“Η διοργάνωση αυτή μου θύμισε τα όσα ζήσαμε στην Σκωτία όπου κερδίσαμε την 7η θέση. Εγώ κέρδισα επίσης βραβείο καλών τρόπων και έχω αποφασίσει να συνεχίσω. Εξάλλου το γιορτάζω και λέω : Τα κορίτσια στο ποδόσφαιρο!” λέει ακόμη η Μάρθα.
Ο Χασάν από την πόλη Αφριν της Συρίας ζει στο καμπ στα Βασιλικά και είναι ο προπονητής της ομάδας του καταυλισμού. Πολλοί πρόσφυγες μικροί και μεγάλοι ήρθαν σήμερα από την δομή εκεί για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.
“Χρειαζόμαστε τέτοιες δραστηριότητες γιατί χρειαζόμαστε μια κανονική ζωή. Ζούμε ακόμη σε σκηνές, δεν έχουμε σπίτι, δεν έχουμε κάποια ενασχόληση, δεν σπουδάζουμε. Αυτό το παιχνίδι μας έδωσε ξανά ενέργεια, καθώς καθημερινά χάνουμε κομμάτια από τις δυνάμεις μας. Στις δομές οι συνθήκες διαβίωσης συνεχίζουν να είναι κακές, δεν έχουμε θέρμανση στις σκηνές, κάνουμε μπάνιο με κρύο νερό”
“Εγώ βλέπω το παιχνίδι σαν έναν αγώνα τόσο των προσφύγων όσο και των αστέγων για μια κανονική ζωή” συμπεραίνει.
