«… τη στιγμή που ο Αουρελιάνο Μπαμπιλόνια θα τέλειωνε την αποκρυπτογράφηση των περγαμηνών, κι όλα όσα ήταν γραμμένα σ’ αυτές ήταν ανεπανάληπτα από αμνημονεύτων χρόνων και για πάντα, γιατί οι γενιές οι καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιάς δεν θα είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη.»

Λένε, ότι αν κάποιος δεν έχει κλάψει με το «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», το αριστούργημα του Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία… αν δανειστούμε τα τελευταία λόγια του βιβλίου του.

Ο Μάρκες απομονώνοντας στο φανταστικό χωριό Μακόντο της Κολομβίας, όλη την ιστορία των λαών της Λατινικής Αμερικής σε ασφυκτική μοναξιά και μαζί τους, με τον μαγικό του ρεαλισμό, τους αναγνώστες μέσα στον κλοιό της τραγικής πορείας του ήρωα της ελευθερίας Αουρελιάνο Μπουενδία, οδηγεί σε μια τρομακτική εκμηδένιση ακόμα και του ίδιου του θανάτου, παρασύροντας με την τεράστια λαχτάρα του για τους ζωντανούς, την ανάγκη για συντροφιά, συντροφικότητα και αγάπη.

90 χρόνια (παρά δέκα μοναξιάς), από την ημέρα που γεννήθηκε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Στις 6 Μαρτίου 1927, και μας ταξιδεύει ακόμα με τους ήρωές του που μπλέκουν μέσα σε φοβερές περιδινήσεις πεπρωμένων, ιστορίες αγάπης, αδικιών και παθών. Ανθρώπων με ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

Εκεί, από την άμμο και τη σκόνη της Αρακατάκα, ένα παραλιακό χωριό της Κολομβίας που μεγάλωσε μόνος με του παππούδες του, γεννήθηκαν οι ήρωές του και από εκεί άρχισε να πλέκει το πραγματικό με το φανταστικό, την ιστορία με το μύθο, τις αντιθέσεις συναισθημάτων σε μίγματα ισορροπίας. Όπως αντιθετική η μορφολογία της Λατινικής Αμερικής έτσι και η μορφολογία των συναισθημάτων που μας βγάζει μέσα από τα μυθιστορήματά του. Ένα ονειρικό συνονθύλευμα αισιοδοξίας και χαρακτήρων διψασμένων να ζήσουν. Πολιτικής και φαντασίας. Εγώ δεν έχω επινοήσει τίποτα, όπως μου προσάπτουν, έλεγε, σε μένα όλα είναι απολύτως ρεαλιστικά και αληθινά, όλα είναι εκεί από μόνα τους. Εξάλλου πώς να ξεχωρίσει κανείς μέσα στη ζωή τί είναι αληθινό και τι όχι, τι είναι πιθανό μέσα στο άπειρο της ανυπαρξίας και των πιθανοτήτων; Η ίδια του η ζωή το επιβεβαιώνει. Από τις χωμάτινες αλάνες του χωριού του, σε εξόριστο αριστερό δημοσιογράφο, στον κοντινό του φίλο Φιντέλ Κάστρο, στο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στα μεγαλύτερα σύγχρονα μυθιστορήματα…

Και όπως διατείνονταν χαρακτηριστικά: «Η καρδιά ελαχιστοποιεί τις κακές αναμνήσεις και μεγαλοποιεί τις καλές. Εξαιτίας αυτού του τεχνάσματος μπορούμε να αντέξουμε τα βάρη του παρελθόντος».

Από τον Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας ως το Περί Έρωτος και άλλων Δαιμονίων και την ταφόπλακα που έγραφε «Σιέρβα Μαρία δε Τόδος λος ‘Ανχελες. Απλωμένη καταγής, η θαυμάσια κόμη είχε μάκρος είκοσι δύο μέτρα και έντεκα εκατοστά», εκατοντάδες λέξεις γραμμένες με μαγική μαεστρία σε ένα ταξίδι και έναν μεγάλο αγώνα στο οποίο όλοι μας αξίζει κάποτε να μπούμε.