“Is life a tale told by an idiot?”

Δυο ρομποτικοί βραχίονες, δυο τραγουδιστές, μια χορεύτρια, πολλές οθόνες, μουσική και διάφοροι ήχοι συνθέτουν το σύμπαν του νέου έργου του Γιώργου Απέργη, του πρωτοποριακού έλληνα συνθέτη που ζει στο Παρίσι, το οποίο παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Όλα τα παραπάνω συγκροτούν ένα ιδιότυπο video wall που συμπυκνώνει σε δύο (σχεδόν) διαστάσεις μια εμπειρία του σύγχρονου κόσμου, όπου η μοναξιά, το παιχνίδι, η επικοινωνία και οι μηχανές συνυπάρχουν.

Αντιλαμβανόμαστε από τα πρώτα λεπτά του έργου τη μουσική διαστρωμάτωση που υφίσταται σ’ αυτό το σύμπαν και την οποία θα μπορούσαμε να αναπαραστήσουμε σαν «υφαντά» διαφορετικής υφής και πυκνότητας, διαφορετικής ποιότητας, χρώματος, έντασης και δυναμικής, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο.

Φαίνεται σα να μην υπάρχει κανένα κενό μεταξύ τους. Αυτά, λοιπόν, που εφαρμόζουν τόσο καλά, αρχίζουν σιγά σιγά να ξηλώνονται και να δημιουργούν νέες τάξεις πραγμάτων: είναι στιγμές, για παράδειγμα, που εμφανίζονται απροσδόκητες συσσωρεύσεις πολλών σε ένα. Πολλά νήματα σχηματοποιούνται σε ένα. Το σχηματοποιημένο αυτό μοναδικό πλέον νήμα έχει τη δυνατότητα να αφηγηθεί αυτό που προηγουμένως είχαν αναλάβει να μας αφηγηθούν τα πολλά. Δηλαδή την πολύπλοκη και πολυεπίπεδη μουσική πληροφορία, που τώρα καταφέρνει να ξαναδώσει μία φωνή από μόνη της.

Με τον τρόπο αυτό τα πολλά νήματα γίνονται ένα, και το αδύνατο γίνεται δυνατό. Αυτό εξάλλου είναι και η γοητεία της σύνθεσης του Απέργη. Καταφέρνει να δώσει την εντύπωση ότι ακούμε πολλές φωνές μέσα από μία και εκεί πιθανώς βρίσκεται η αναζήτηση του συνθέτη για τη θεατρικότητα.

Έτσι καταλαβαίνουμε και αυτό που λέει ο ίδιος για τα έργα του, πως δηλαδή αποτελούν την «εισβολή στον ναό του θεάτρου από την αφηρημένη δύναμη της μουσικής οργάνωσης».

Εξαιρετικοί όλοι οι συντελεστές της παράστασης, με την Donatienne Michel-Dansac να κλέβει την παράσταση με το μπρίο της ερμηνείας της.

Φωτογραφία:  Quentin Chevrier